Pearl Jam - Live on Ten Legs
Voor ons staat een doos met een waarschuwing erop: 'Handle with care / Fragile'. We hebben hem geopend zoals je een meisje uitpakt, met klamme handen en kloppend hart, en zagen 'Live on Ten Legs'
verschijnen, de nieuwe liveplaat van Pearl Jam.
Terwijl we dit opschrijven, een paar draaibeurten later, horen we u al denken: 'Wéér een liveplaat van Pearl Jam! Waarom?' Wij kunnen minstens vijf goeie redenen bedenken.
Om te beginnen viert Pearl Jam in 2011 een jubileum: op zaterdag 27 augustus zal het twintig jaar geleden zijn dat ze debuteerden met 'Ten'. De festiviteiten werden in 2009 al ingezet met een essentiële heruitgave van dat debuut, en deze lente volgen de reissues van 'Vs.' uit 1993 en 'Vitalogy' uit 1994.
Komt er ook aan: 'Pearl Jam Twenty', een van boek en soundtrack vergezelde film van Cameron Crowe
. Daar mag een liveplaat bij – we hebben het hier tenslotte over één van de populairste en beste liveacts van zijn tijd. Eerste goeie reden.
Tweede goeie reden: dit is een relevante liveplaat. Sinds 2000 mag Pearl Jam dan zowat al z'n shows op cd's of in downloads geperst hebben, ook officiële bootlegs blijven bootlegs. Het geluid kwakkelt wel eens, en uitvissen welke echt de moeite lonen* is onbegonnen werk - behalve voor de diehards, het slag dat Eddie Vedder
en de zijnen sowieso overal volgt.
Voor normale mensen bleef 'Live on Two Legs' uit '98 de toptip, een zestien tracks lange bloemlezing uit hun Amerikaanse zomerconcerten van dat jaar. 'Live on Ten Legs' is daar een companion piece van, van het artwork tot de muziek: achttien tracks dit keer, gekozen uit wereldreizen tussen 2003 en 2010, gepolijst en naadloos aan elkaar gemixt door dezelfde man, oudgediende Brett Eliason
. Samen bestrijken de twee- en tienbenige broers het hele oeuvre, zonder overlappingen.
Drie: dit is een stérke liveplaat, die de storm laat voelen die losbarst als Pearl Jam de planken beklimt. Niet zwichten onder het gewicht van je eigen geschiedenis, avond na avond de jonge wolf en de oude rot in je laten sparren alsof er geen morgen is: misschien lukt het hen wel omdat ze met tien benen (plus de melkflessen van keyboardman Kenneth 'Boom' Gaspar
) in 't nu staan, met een handvol akkoorden, een fles wijn en de waarheid als enige bagage.
Nieuwe studioplaten krijgen tijd om vrienden te maken ('Backspacer', hun laatste, stuurt terecht vier afgezanten). Oerhits als 'Jeremy'
(fenomenaal hier) halen de set alleen als Eddie & co. er zin in hebben - het lef! Als ze uithalen, slaat de meter als vanouds in het rood ('Animal'
). Nemen ze gas terug, dan worden stadions huiskamers ('Just Breathe'
).
En aldoor blijven ze fans, geen supersterren - zie de knipogen 'Arms Aloft'
(een cover van Joe Strummer & The Mescaleros
, gespeeld in Werchter) en 'Public Image'
(van PiL
), waarin Vedder een betere John Lydon
neerzet dan John Lydon, met de passende woorden 'I'm not the same as when I began / I will not be treated as property'.
'Live on Ten Legs', ten vierde, is geen door marketeers beraamde aanslag op uw bankrekening, maar een door Pearl Jam zelf tot in de puntjes verzorgde uitgave. In onze doos zat de fraaie Super Deluxe Box Set, met als pronkstuk de dubbele vinylversie, die eraan herinnert hoe warm en rijk en gewéldig muziek kan klinken, zelfs op een tweedehandspick-up, en hoezeer mp3's stinken. Krap bij kas? Kies dan de cd, ook in de box en apart amper duurder dan de download, en pluk gelijk 'Live on Two Legs' uit de midpricebakken.
Samen - en dat is vijf - halen 'Live on Two Legs' en 'Live on Ten Legs' wat ons betreft de klasse die Neil Young
op 'Weld' etaleert. En dan moet de
* Warm aanbevolen: 'Seattle, Washington, November 6, 2000' en 'Live at The Gorge 05/06'.
