Pearl Jam - Pearl Jam
In wat voor een dráák van een hoes hebben ze de nieuwe Pearl Jam nu gestoken! Wij kennen artwork van godbetert Klaus Schulze dat van meer smaak getuigt dan dit stilleven met halve avocado. Geen wonder dat we aanvankelijk niet zo gecharmeerd waren van 'Pearl Jam', maar nadat we ervoor gezorgd hadden dat dat rotding ons niet meer kon afleiden (die milieubox kwam dan toch nog van pas), konden we ons eindelijk focussen op het wezenlijke: de muziek.
En zie: die viel best mee. Toegegeven, een instantklassieker van het kaliber 'Jeremy' of 'Black' vonden we niet direct terug - die tijden lijken helaas voorbij - maar na de zwaar teleurstellende voorganger 'Riot Act' mag een mens toch niet klagen over dit 'rechttoe rechtaan plaatje met een paar rocksongs en een paar ballads', zoals gitarist Stone Gossard het verwoordde.
undefined
Vallen zonder meer onder de rocksongs: het trio van potente AC/DC-riffs voorziene motherfuckers waarmee Vedder en de zijnen verwoestend aftrappen ('Life Wasted', 'Comatose' en, in mindere mate, eerste single 'World Wide Suicide'), het sterke 'Unemployable' en het nog sterkere 'Army Reserve', maar jammer genoeg ook 'Severed Hand', een stinker die ons er nog eens aan herinnerde waarom Kurt Cobain Pearl Jam indertijd zo haatte: hersenloze spierballenrock met een hopeloos foute gitaarsolo.
Nee, dán 'Parachutes', een ballad met Beatles-allure, of het single-waardige 'Marker In The Sand', waarin Vedder, notoir anti-Bush er, zich van zijn meest geëngageerde zijde toont. En de sleper 'Come Back' zou een waardige afsluiter zijn geweest, ware het niet dat die taak is toegewezen aan het nogal stuurloze 'Inside Job', een song die overigens nog maar eens duidelijk maakt dat men tweede gitaristen best géén songteksten laat schrijven: versregels als 'Let me run into the rain/To shine a human light today' werken óns vooral op de lachspieren, beste Mike McCready.
Niettemin: een bescheiden aanrader, dit plaatje.
