'People of Tomorrow': de verhalen van Tomorrowland

In ‘People of Tomorrow’ – vanaf zondag op Eén – portretteert productiehuis De chinezen een tiental jongeren uit evenveel landen die afgelopen zomer op de tiende editie van Tomorrowland afwisselend crazy, nuts en loco gingen.

Het is veel meer geworden dan een verhaal van beats, copulatiedrift en weekendgeluk: onder leiding van Michel Vanhove (‘De mol’, ‘De parelvissers’, ‘Van vlees en bloed’) gingen reporters/regisseurs Leen Jonckers, Jonathan Del Piero, Ibbe Daniëls en Joeri Weyn de roots van hun onderwerpen opzoeken – van Colombia tot Zuid-Afrika, van Schotland tot de VS, volgden de jongeren vervolgens op het festival zelf, en spitten zo grote kleine levensverhalen naar boven.

Ibbe Daniëls «Als je gewoon interviews van dj’s afneemt, met daartussen wat hippe shots van meisjes in bikini, blijft het allemaal heel afstandelijk. Daarom vertrekken we vanuit het verhaal van de mensen die we opvoeren: binnen de zotheid van Tomorrowland zijn we op zoek gegaan naar dat wat iedereen raakt.»

Joeri Weyn «Het is niet zomaar een promofilmpje voor het festival geworden. We wilden echt een generatie in beeld brengen. En al snel kwamen we erachter – en dat vind ik het mooie – dat Tomorrowland een heel divers publiek lokt, met heel veel verschillende verhalen. Maar één ding heeft iedereen in Boom dus gemeen: die aandoenlijke liefde voor dat festival, en de intense beleving eromheen.

»Waarom trekken al die mensen van over de hele wereld in godsnaam naar die Eftelingachtige wereld van Tomorrowland? Dat was voor mij de centrale vraag. En dan zie je dus hoe bijvoorbeeld Ahmed vanop zijn iPhone – waarvoor hij lang gespaard heeft – de wereld binnenhaalt, Tomorrowland ontdekt en vervolgens nog maar één ding wil: dáár zijn. Wanneer hij hoort dat hij een ticket heeft, reageert hij zo enthousiast dat het wel een parodie lijkt (lacht).»

Die Ahmed, een twintigjarige jongen uit Sri Lanka, leren we meteen goed kennen in de eerste aflevering. Zijn verhaal ontroert: sinds de dood van zijn mama is Ahmed verantwoordelijk voor het gezin – zijn papa is al zijn hele leven verlamd. Hij koopt een kip, beseft dat hij de eieren kan verkopen, koopt met dat geld een tweede kip – en het ei gaat aan het rollen. Op dit moment is Ahmed de baas van een grote kippenboerderij en enkele werknemers.

Daniëls «Hij is een jongen die het allemaal heel goed wil doen, een heel verantwoordelijke gast. Hij wil echt uitbreken, zijn eigen bedrijf runnen, het liefst in de westerse wereld.

»Ik werd ontzettend geraakt door de ontmoeting met zijn liefje. Die gebeurde stiekem, en met de hulp van veel kleine leugentjes: Ahmed is moslim, en mag geen meisjes zien voor het huwelijk. Hij moet echt knokken voor die relatie. Ik dacht: ‘Hoe kán dat nu? Je bent een gast van twintig jaar, je zou moeten kunnen genieten van je leven en je meisje.’ En hij geeft wel toe dat hij daar een beetje gevangen in zit, maar tegelijk wil hij zijn eigen land niet naar beneden halen – hij blijft maar benadrukken dat hij heel graag in Sri Lanka leeft. ‘Potverdorie,’ dacht ik, ‘er is toch nog een hele weg af te leggen.’»

Weyn «Dat had ik ook toen ik in de montagekamer de beelden van Mili en Lola zag, een lesbisch koppel uit Kosovo. Moderne, westerse, wereldse wijven – maar ze wonen dus wel in Kosovo, waar homoseksualiteit nog altijd iets als de builenpest is. Tomorrowland was een revelatie voor hen. Hand in hand lopen! Kussen in het openbaar! De vrijplaats die Tomorrowland is versus de strijd die ze thuis moeten voeren: een straffer contrast kan je haast niet vinden.»

Krijgt, naast Ahmed, ook een prominente rol in de eerste aflevering: Suesha, een ravissante (en bij momenten hilarische) durver van 26 uit Australië – maar met Nepalese roots.

Daniëls «Suesha is heel zelfbewust. Ze weet heel goed hoe ze eruitziet, hoe ze de dingen moet zeggen, hoe funny ze is. Een beetje ijdel ook, ja. Maar ze is meer dan het mooie popje: Suesha heeft echt wel goed nagedacht over de dingen.

»Off camera heb ik veel met haar gelachen. Ze is een franke teut, hè, zo iemand die zich door haar aangeboren charme veel kan permitteren. Maar ook aan haar verhaal zit een tragisch randje. De moeder van Suesha behoorde tot de Nepalese koninklijke familie, en leefde dus in onbekommerde luxe. Tot ze emigreerde naar Australië, op de vlucht voor geweld. Daar leidt ze nog altijd een heel comfortabel leven, maar toch: er staat geen schare dienaars meer klaar, en dat schrijnt toch een beetje. Suesha zelf heeft daar allemaal veel minder last van, maar ook zij heeft haar portie gehad: als zesjarige moest ze op kostschool in India, op duizenden kilometers van haar familie – toch ook niet evident.

»Ze leeft heel fel in het nu. ‘Is het feestje vandaag leuk? Goed, dan wordt het morgen een nog mooier feestje.’ Je kan lol trappen met haar.»

Weyn «Ik heb mij te pletter geamuseerd met Purity, een meisje van 25 uit Kenia. Ze spreekt heel goed Engels, en tegelijk heeft ze een heel mooie Afrikaanse én meisjesachtige manier om haar emoties heel verbaal te uiten: ‘O, this is beyond my expectations!’ Op Tomorrowland zelf was ze aanvankelijk ook behoorlijk geïntimideerd door al dat wit geweld rond haar. Ze was nooit verder geweest dan Tanzania: Boom was een cultuurshock. Voor haar waren blanken de zakenmensen in pak die ze zag in de stad. Ze had het even moeilijk: waar is mijn plaats hier? Ze zat in haar tent tegen zichzelf te praten: ‘Het zit in je kop, het zit in je kop. Ga naar buiten!’ En hoe ze dan op een bijna sacrale manier over dat festival schreed, alles in zich opnemend, alles onderzoekend: prachtig.»

Op het festival zelf kreeg elk van de geportretteerden een reporter mee.

Daniëls «Maar niet op een stalkerige manier, hè. We lieten onze mensen ook vaak alleen op pad gaan – dan kregen ze een cameraatje mee.»

Weyn «En zo konden wij ook af en toe een pintje drinken. Ik voelde zelfs regelmatig de neiging om m’n beentjes los te gooien (lacht).

»Het was mijn eerste keer op Tomorrowland, en ik was overweldigd.»

Daniëls «Iedereen vol love and peace, al die nationaliteiten naast elkaar, de grenzen die wegvallen: dat is wat je altijd hoort over Tomorrowland, en dat klinkt toch een beetje klef. ‘Jaja, het zal wel,’ ben je geneigd te denken langs de zijlijn. Maar ik ben er nu in ondergedompeld, en het blijkt gewoon helemaal te kloppen. Al die jonge mensen op Tomorrowland zijn haaien op zoek naar geluk. En dat wérkt op dat moment: iedereen zit in een droom, in een mooie luchtbel – en na het weekend spat die luchtbel weer uit elkaar. »En natuurlijk is er de muziek die verbindt: iedereen is er zot van EDM.»

Weyn «Ze kijken ook verder dan de grenzen van hun eigen land. Ik stond er soms van versteld hoe wereldwijs ze allemaal waren.

»Ik volgde Purity op het festival. Tevoren was ik ook al in Kenia gaan draaien. Na één dag werd het daar al behoorlijk hachelijk: er was een bomaanslag gepleegd. De ambassade van de VS trok zijn personeel terug, Groot-Brittannië raadde toeristen af om erheen te gaan

– en wij minimaliseerden de situatie tegenover onze bezorgde redactie thuis (lacht). Enfin, op die plek wil je dus niet meteen opgroeien, maar Purity en haar vier zussen waren daar heel laconiek in. En hun denken is zo westers – eigenlijk zijn ze moderner dan ik. Hun blik op de wereld is zo breed dat ze niet zomaar ergens anders naartoe gaan. Want dat zouden ze natuurlijk met hun intelligentie makkelijk kunnen doen, maar ze willen net in hun eigen land de strijd voor moderniteit aangaan. Hetzelfde met de lesbische vrouwen uit Kosovo. Die hebben ooit wel gedacht dat ze daar niet thuishoren, maar daar zijn ze van teruggekomen: ze willen de dingen in hun eigen land veranderen.

»Het engagement en de wereldwijsheid bond die mensen toch. Dat, en hun passie voor wilde feestjes (lacht).»

Daniëls «En hun hang naar intensiteit, hè. Ze teren heel fel op de gedachte: je leeft maar één keer. Ze willen een spons zijn, alles meepakken, veel reizen. En: ze staan heel open tegenover de dingen – veel opener dan doorgaans beweerd wordt.»

The madness continues. Zijn de reportagemakers zélf gegrepen door de magie van Tomorrowland?

Weyn «Iedereen staat elkaar daar voortdurend te bevestigen: hoe one we wel zijn, hoe zielsgelukkig we ons voelen, hoe intens we van dat ene leven genieten. Het is makkelijk om dat pathetisch te vinden en er cynisch over te doen. Maar toen ik er middenin zat, snápte ik het. Het is de sfeer van een kamp, maar dan groter, blitser en uitzinniger.»