Pepijn Lievens - Relaas van een stofzuiger
Theaterschrijver en ex-acteur Pepijn Lievens doet in zijn autobiografische romandebuut een boekje open over zijn verslavingen en hoe er vanaf te komen. In 'Relaas van een stofzuiger' (Houtekiet) houdt hij de eer van zijn zelfgekozen etiket hoog: als een turbo vacuümtrekker jaagt-ie dozen waspoeder z'n neusgaten door.
Het eerste derde van het verhaal is één lange coketrip. Enkele pintjes vormen de opmaat voor een bezoek aan een Albanezenkeet waar stuff te scoren valt. Als altijd blijkt dat wie er een neus voor heeft, de dealers handig weet op te sporen. En dan is de c-trein vertrokken. Steeds langere en elkaar sneller opvolgende lijnen sleuren de feestneus de nacht in en de dag door.
Pepijn gaat hard en het besef daagt dat er grenzen zijn. Maar zonder de arrogante roes van het witte poeder, komt de stofzuiger zichzelf tegen. Zijn zenuwachtige, onzekere persoontje stormt op 'm af. Om de verleiding van de coke te kunnen weerstaan, gaat hij eerst het gevecht aan met de alcohol. En die afkickpoging legt de vinger op een maatschappelijke wonde: stoppen met drinken is niet erg sociaal aanvaard. Vrienden noemen hem saai of een verrader, alles om hun eigen verslaving te camoufleren. 'Ik ben een alcoholist die niet drinkt,' verklaart Pepijn, en hij hervalt.
Als een springbal kaatst hij heen en weer tussen de ongenaakbare high en het knagende schuldgevoel bij de kater. Paniekaanvallen zitten de afkicker op de hielen. Tot een reis naar Kenia hem uit de slopende routine rukt. Geen idylle ('Ik was vergeten dat de tropen niet zo Bounty zijn als op tv'), maar wel hét keerpunt.
'Relaas van een stofzuiger' verhult zijn raison d'être niet: het gaat hier om een staaltje therapeutisch schrijven. En over het doorsnee zelfhulpboek kunnen we kort zijn: doe gerust, help jezelf, maar bespaar óns die ellende. Toch ontsnapt Pepijn Lievens grotendeels aan het zelfbeklag, dankzij een shot ironie en een snuif zelfspot.
't Is een eerlijke en met vaart vertelde ontnuchtering. Niet meer, niet minder. En daaraan hebben wij slechts één ding toe te voegen: Pepijn, volhouden man!
