Persoonlijke levensordening met Cloud Nothings

Na vier platen in vier jaar en een quasi neverending tour was Dylan Baldi in 2015 toe aan een rustperiode, en dus duurde het even voor we opnieuw iets hoorden van Cloud Nothings. Voor het kersverse ‘Life Without Sound’ trok Baldi wél veel tijd uit, en dat hoor je: nog betere songs, en teksten waarover je een zinnig gesprek kunt hebben. ‘Voor mijn lawaaierige neigingen heb ik ondertussen andere uitlaatkleppen.’

'Eerst de patatjes, dan de worst. Zo eet ik, zo maak ik muziek'

Het ging zoals dat altijd gaat. Ooit was Cloud Nothings één van de vele alter ego’s van Dylan Baldi, tot het dat ene werd waar anderen ook effectief naar luisterden. Cloud Nothings werd een band, en van de lofi indiesongs op het titelloze debuut ging het naar potiger groepswerkjes als ‘Attack on Memory’ en ‘Here and Nowhere Else’. Eén constante: meer dan acht nummers telden ze niet, want: ‘Het negende klinkt sowieso hetzelfde als de acht ervoor.’ Maar kijk eens aan: ‘Life Without Sound’ telt zowaar negen nummers.

Dylan Baldi (grinnikt) «Het waren er zelfs bijna tien: crazy! En ik wéét wat ik over die grens van acht nummers heb gezegd, maar dat vind ik nu dus niet meer. Deze negen songs verschillen genoeg van elkaar, voilà. Op ‘Here and Nowhere Else’ lagen de nummers allemaal in dezelfde lijn, als waren ze in één mood geschreven. Dat was deze keer niet zo, en het is dan ook een plaat met veel variatie geworden.

»Dat de nummers meteen ook iets meer ingehouden zouden zijn, had ik niet voorzien. Het stond gewoon plots zo op band, ik kon alleen maar constateren: ‘Tiens, ’t is deze keer precies zo noisy niet!’ Voor het eerst heb ik min of meer persoonlijke nummers geschreven, met teksten die méér zijn dan een optelsom van impressionistische zinnen. Het is plezant om een toffe popsong te schrijven, maar aan mijn teksten besteedde ik nooit veel aandacht, terwijl ik daar bij andere artiesten net wél op let. Het werd dus hoog tijd dat ik zelf eens iets schreef dat ik later opnieuw zou willen lezen. Ik denk dat dat met ‘Life Without Sound’ eindelijk gelukt is.»

HUMO Die titel klinkt al meteen volledig anders dan de rock-’n-rolldeclaratie ‘Here and Nowhere Else’ van vorige keer.

Baldi «Dat krijg je als je na vier zotte jaren eens tot rust kunt komen. Want het is heavy geweest. We bleven maar touren, maakten snel een nieuwe plaat en gingen weer de baan op. Eigenlijk moest ik allang doodgevallen zijn, maar kijk: hier zit ik levend en wel voor je (lacht).

»Na anderhalf jaar touren met ‘Here and Nowhere Else’ vond ik het welletjes; het was tijd om te vertragen, even in de sofa te hangen en te ontdekken hoe níét onderweg zijn voelt. Aanvankelijk bleek dat wat gek te zijn, maar het deed deugd.

»Het gaf me ook de tijd om na te denken. Ik heb lange tijd het gevoel gehad dat er iets ontbrak in mijn leven. Alsof ik voortdurend zocht naar iets wat me compleet zou maken... Pas toen ik even stilstond, besefte ik dat het niet realistisch is om te denken dat je dat gaat vinden. Daar gaat ‘Life Without Sound’ over: inzien dat je tevreden kunt zijn met wat je hebt en de dingen gewoon moet laten gebeuren.»

HUMO ‘I’m starting to realize my fate,’ zing je. En dat lot is?

Baldi «Net dát: dat je je lot niet kent, maar dat je je daarin moet schikken. Je weet niet waar je naartoe gaat, dus moet je gewoon je leven leiden en je best doen. Altijd vooruitkijken, niet ter plaatse trappelen, en hopelijk overkomen je dan goeie dingen.»

HUMO ‘Whose war is this, what god is that?’ gaat het in single ‘Modern Act’. Klinkt alsof je ook de kranten bent beginnen te lezen.

Baldi (verlegen lachje) «Daar gaat ‘Modern Act’ bijna echt over: het moment dat je opgroeit en beseft dat niet alles rond jou draait. Plots ga je wél nadenken over de wereld en wordt het leven meer dan met drie man in een busje langs een publiek touren dat naar je navelstaarderij luistert. ’t Is inzien dat de wereld een fucked up place is, en je afvragen wat je kunt doen om daar iets aan te veranderen.»

HUMO Jij hebt in Parijs gewoond, maar vertrok er nog vóór de aanslagen in de Bataclan. Heeft dat soort incidenten je kijk op de wereld veranderd?

Baldi «Sure, maar dat is nog veel meer gebeurd toen ik nadien in Massachusetts ging wonen en vrienden maakte die allemaal tot verschillende minderheden behoorden. Dat dwong me om na te denken over hun positie in de wereld en die van mij, over wat ik als blanke man allemaal vanzelfsprekend vind terwijl het dat niet is. Dat leidde ertoe dat ik een soort van positieve kracht wil zijn in de wereld, zeker omdat ik met Cloud Nothings ook een megafoon heb, interviews kan geven… Als je dan ziet hoe shitty de Verenigde Staten eraan toe zijn, dan moet je vechten voor het goede. Ik vind het verdomd beangstigend wat er gebeurt sinds de verkiezing van Donald Trump. Net las ik nog op een Twitteraccount over de hatecrimes die gepleegd werden sinds hij verkozen is. Dat is om bang van te worden – net als de adviseurs en toekomstige ministers met wie hij zich omringt.»

undefined

'Een song moet poten en oren hebben.'

HUMO Zie je jezelf de barricaden opklauteren indien nodig?

Baldi «Misschien wel. Ik praat in elk geval al veel meer over politiek in interviews dan vroeger (lachje). Maar elke interviewer vraagt er natuurlijk naar. Ik praat er op zich met plezier over, maar daarom vind ik Cloud Nothings nog geen politieke band. Ik denk niet dat we het daar plots over moeten hebben in onze songs. Ik zie ons geen Groot Protestalbum schrijven.»

HUMO Mij lijkt een Cloud Nothings-versie van ‘American Idiot’, de controversiële plaat van Green Day, anders niet oninteressant.

Baldi «Wie weet. Een hoop aanstekelijke drieminutenpunksongs en enkele van negen minuten? Moet kunnen!»

Techno op de trein

HUMO Veel gitaargroepjes kunnen lekker rammelen, maar jij lijkt van in het begin te hebben begrepen dat het méér moet zijn, dat een song poten en oren moet hebben.

Baldi «Omdat ik popsongs wil schrijven. Dat vereist dat je ook aandacht besteedt aan je melodieën. Rammelende gitaren zonder catchy refreinen vind ik sowieso behoorlijk nutteloos; daar verlies ik mijn aandacht bij. Pas op: ik hou net zo goed van schabouwelijke noise waarmee je de kamer leeg krijgt. Dat heeft ook zijn plek, maar op dit moment vind ik muziek die mensen bij elkaar brengt, waardevoller dan muziek die mensen wegjaagt.»

HUMO Zie je jezelf nog verder van dat luide kantje weggaan en nog meer songschrijver worden?

Baldi «Geen idee. Voor mijn lawaaierige neigingen heb ik ondertussen sowieso andere uitlaatkleppen. Ik heb een paar andere bandjes in en om Cleveland, jam constant met anderen en maak weirde shit. Dát en Cloud Nothings zijn aparte werelden die ik niet wil vermengen. Geen idee waarom eigenlijk, maar ik eet zelfs op die manier: eerst de patatjes, dan de worst... als een kind (verlegen lachje).»

HUMO Misschien helpt het je om alles een heldere identiteit te geven?

Baldi «Daar zit iets in. Ik hou er gewoon van dat de dingen netjes georganiseerd zijn, en dat ik kan kiezen wat ik wanneer nodig heb. Ik moet in de juiste stemming zijn om een bepaald soort muziek te maken. Soms is het noisetijd, soms wil ik op mijn laptop lange technotracks in elkaar prutsen. Dat gebeurt voornamelijk op het vliegtuig of tijdens treinritten. Ik ben er slecht in, maar ik maak het graag: eindeloze, verschrikkelijke techno (grijnst breed). Als treinritten lang en saai zijn, heb ik het recht iets soortgelijks te maken.»

HUMO Maak het nog wat erger voor de NMBS, ja.

undefined

‘Life Without Sound’ is uit bij PIAS. Cloud Nothings speelt op 12 maart in de Botanique in Brussel. Info & tickets: botanique.be.