Peta Todd, naaktmodel en de vriendin van Mark Cavendish

Het was een mopje in het peloton begin dit jaar: 'Met zo'n lief zal Mark Cavendish niet veel meer winnen!'

Het nieuws dat de snelste wielrenner ter wereld het bekende Britse naaktmodel Peta Todd aan de haak had geslagen, stuurde de fantasie van de andere spurters in overdrive: niet zozeer over dat naakt op zich, wel over de verhoopte uitwerking ervan op de fysieke paraatheid van hun grote concurrent. Ze leken zelfs gelijk te krijgen: op een rit in de Ronde van Oman en de Scheldeprijs na was zijn erelijst maagdelijk blank dit voorjaar.

Enkele quotes

Peta Todd moet lachen wanneer ik haar vertel over de gretigheid waarmee Marks collega's op het internet op zoek gingen naar pikante foto's van haar. Het was niet de eerste keer, zei ze, dat haar naam door Google werd gejaagd. 'Ik heb Mark ontmoet op een middag in november op de pier van Santa Monica, in Los Angeles. Ik was er aan het werk, hij was op vakantie. Hij vertelde terloops dat hij wielrenner was - wist ik veel. We hebben telefoonnummers uitgewisseld en afgesproken om mekaar nog eens terug te zien, en we zijn naar ons hotel gegaan. En daar hebben we mekaar meteen gegoogeld!

HUMO Wat was het eerste dat jij op het internet over Mark vond?
Todd (denkt na) «Het eerste artikel dat ik aanklikte, ging over zijn ontgoocheling dat hij alweer de groene trui had gemist. De groene wát? Nooit van gehoord.

»Ik vond het wel handig dat er veel over mijn vriendje te vinden is op het internet. Dankzij alle filmpjes op Youtube wist ik meteen alles over zijn carrière.»

HUMO Wat kende jij van wielrennen voor je Mark ontmoette?
Todd «Niks. It was guys and bikes, en dat was al ingewikkeld genoeg.

»Als ik nu naar wedstrijden van Mark kijk, vraag ik voortdurend wat er aan de hand is. Ik probéér het te begrijpen, en stilaan lukte het me. (Trots) Ik was erbij toen in de Giro de ploegentijdrit werd gereden. Ik had zelf uitgerekend hoeveel tijd het kostte om van de laatste bocht naar de aankomst te rijden, zodat ik wist in welke tijd Mark en zijn team door die laatste bocht moesten komen om te winnen. Ze kwamen precies tien seconden éérder door de bocht, dus stond ik daar te roepen: 'Ze winnen! Ze winnen! Ze winnen!' Fascinerend, hoor.»

HUMO Je hebt geen familieleden die in Afghanistan gewond zijn geraakt, laat staan gesneuveld. En toch zet je je in voor blijvend verminkte veteranen. Waarom doe je het dan? Want je wilt - zei je net zelf - niet zomaar een model-met-een-goed-doel zijn.
Todd «Twee jaar geleden had ik een kalender met sexy glamourfoto's gemaakt - je weet wel: het soort kalender dat aan de muur hangt op plekken waar vooral mannen werken. Toen kreeg ik de vraag van een kleine liefdadigheidsorganisatie of ik geen acte de présence wilde geven in een revalidatiecentrum voor oorlogsveteranen: kon ik daar meteen wat van die kalenders signeren. Ik wist niet wat ik zag: mannen en vrouwen van mijn leeftijd die geen armen meer hadden, geen benen, een hoofd waarvan de helft was weggeschoten... Veel zwaar depressieve mensen ook die hun vrienden hadden zien sneuvelen, die zelf maar net aan de dood waren ontsnapt, die hadden moeten doden om te overleven... In één woord: verschrikkelijk. Ik móést iets doen, vond ik. Een paar dagen later zat ik aan tafel met de mensen van Help for Heroes: ze wilden met een fietstocht 10.000 pond verzamelen voor een revalidatiezwembad - het was hun eerste benefietevenement. Zo is het begonnen.

»Ik heb het nog eens nagekeken: in drieënhalf jaar tijd hebben we al meer dan 100 miljoen pond bij mekaar gekregen. Alstublieft!»

HUMO Je zoon is naar verluidt ook in de ban van wielrennen: ze beschouwen hem bij HTC al als een soort mascotte.
Todd «De eerste koers die hij ter plekke volgde, was de Ronde van Vlaanderen. Hij heeft de hele dag met een truitje van de ploeg rondgelopen, en hij schreeuwde zich schor. Hij weet intussen meer van wielrennen dan ik: van elke renner die hij ziet, kent hij de naam.

»Een paar weken geleden ging hij bij mijn moeder logeren, en hij mocht een film meenemen. Hij koos 'Chasing Legends', een Amerikaanse documentaire over de HTC-Columbia-ploeg in de Tour vorig jaar. Hij heeft er élke dag naar gekeken, en toen ik hem kwam oppikken, was hij aan mijn moeder uitvoerig de bedoeling en de tactiek van de ploegentijdrit aan het uitleggen.»

undefined

Lees het volledige artikel in Humo 3696 van 4 juli '11