Pinch & Shackleton - Pinch & Shackleton
Een verklikkerlichtje in ons achterhoofd begon nijdig te flikkeren toen we hoorden dat Pinch en Shackleton, twee dubstepproducers wier songs ons de voorbije jaren meermaals in vervoering hebben gebracht (de eerste met het fantastische 'Underwater Dancehall' en zijn vele losse tracks op allerhande dubsteplabels, waaronder zijn eigen Tectonic Plates; de andere met zijn vele sluipmoordenaarstracks op Mordant Music en het intussen gecremeerde Skulldisco) een gezamenlijke plaat planden.
Eén plus één is immers niet altijd twee - 't is vaak zelfs maar anderhalf. De eerste keer dat we 'Pinch & Shackleton' beluisterden, probeerden we vooral uit te vissen wie het laken naar zich toe had kunnen trekken.
Sam Shackleton, leek ons, want we hoorden vooral veel vertrouwd spul uit zijn trukendoos: Afrikaanse percussie, Oosterse gezangen en tegendraadse hobbelritmes.
Maar gaandeweg bleek de plaat vooral spectaculair veel ruimte te bevatten, en laat dat nu net de kracht van Rob Ellis alias Pinch zijn: wéten wanneer je het blok erop legt.
Gelukkig klinken 'Torn and Submerged' of 'Jellybones' niet alsof Shackleton plankgas geeft en Pinch de handrem nijdig opgetrokken houdt, want de nummers vloeien je tegemoet. Dit is dubstep van de oude school, met gelijke delen dub en step.
In 'Rooms Within a Room' weerklinkt een echo van Kraftwerks 'Trans Europe Express', dan dartelen conga's in verschillende toonhoogtes over een rumble in the jungle-baslijn: toptrack. En we zijn benieuwd wat dublegende Scientist zou aangevangen hebben met het spacy 'Monks on the Rum', had hij dat mogen remixen voor zijn vorig jaar verschenen compilatie 'Scientist Launches Dubstep Into Outer Space'.
De negen tracks op 'Pinch & Shackleton' overrompelen de luisteraar niet maar zuigen 'm ongemerkt mee. 't Zijn ietwat zonderling uitziende vreemdelingen die je meelokken naar een smalle donkere steeg verderop. Wanneer je vijf, zes, zeven minuten later weer onder het vertrouwde licht van de straatlantaarns staat, ben je enigszins euforisch, maar je hebt geen idee hoe dat komt.
Wij luisteren er dan ook naar zoals we naar pakweg de Goldbergvariaties van Bach of 'A Love Supreme' van Coltrane luisteren - in het ijle starend, hoofdknikkend dromend van andere (hopelijk bétere) zonnestelsels.
