Met ‘The Tender Bar’, vanaf 7 januari op Amazon Prime, regisseerde George Clooney z’n achtste film, en in 2022 zal hij voor het eerst in jaren ook zelf weer op het witte doek te bewonderen zijn. Na een deugddoende lockdown in het gezelschap van zijn vrouw en kinderen telt de gevierde acteur zijn jaren en zijn zegeningen: ‘Ik heb veel vrouwen gehad, maar ik heb nooit stiekem in borsten of billen geknepen.’
Op zijn 60ste mag tweevoudig Oscarwinnaar George Clooney zich stilaan een Hollywoodveteraan noemen, maar voor hetzelfde geld was de charmantste aller filmsterren eeuwig op tram vijf blijven zitten. In juli 2018 werd de acteur op Sardinië verwelkomd door Magere Hein, die hem in de gedaante van een onvoorzichtige chauffeur brutaal van de weg maaide. Een mondmasker had Clooney niet op zak – het waren andere tijden – maar zijn engelbewaarder was gelukkig wél meegereisd.
- U hebt ons even doen schrikken, meneer Clooney.
GEORGE CLOONEY «Ik was zelf ook verrast (lacht). Toen ik daar op de grond lag, in een plas bloed en tussen de brokstukken, dacht ik: George, ouwe jongen, dat was het dan. Ik was ervan overtuigd dat mijn laatste uur had geslagen. Zo abrupt met je eigen sterfelijkheid geconfronteerd worden, dat doet wel iets met een mens.»
- Wat was er gebeurd?
CLOONEY «Ik was op weg naar de set van ‘Catch-22’, een satirische reeks over de Amerikaanse luchtmacht tijdens de Tweede Wereldoorlog. Daarin speelde ik generaal Scheisskopf, een onuitstaanbare carrièrejager die kickt op machtsvertoon en militaire parades, maar die in de slaapkamer door zijn vrouw wordt uitgelachen om zijn petieterige schietgeweertje. Zoals elke dag reed ik ’s morgens met de motor naar de filmstudio, een heerlijke rit van een halfuur in de mediterraanse ochtendzon, maar na een paar kilometer week een tegenligger plots van z’n rij- strook af, op een kaarsrechte tweevaksbaan. Ik kwam met 100 kilometer per uur aangereden en kon hem onmogelijk ontwijken.
»De klap was enorm. Ik werd metershoog in de lucht geslingerd en belandde met een smak op het asfalt, net naast de wielen van een vrachtwagen. Daar lag ik dan, klaar om overreden te worden. Gelukkig hebben een paar alerte weggebruikers meteen het verkeer tegengehouden, of ik had het niet kunnen navertellen.»
- U was nochtans niet opgezet met de tussenkomst van sommige omstanders, vertelde u achteraf.
CLOONEY «Een paar mensen snelden toe om hulp te bieden. Eén van hen nam mijn helm af om te zien of ik nog leefde, en toen hoorde ik plots iemand roepen: ‘Hé, dat is George Clooney!’ Nog geen seconde later kwamen de smartphones uit de broekzakken tevoorschijn en werd ik door tientallen lenzen gefilmd. I mean, really? Als je een bekende kop hebt, blijf je blijkbaar in alle omstandigheden een bron van entertainment. Als iemand net aan de dood is ontsnapt, denk je toch niet aan het aantal likes dat je op Facebook kunt scoren? Ik had erg veel zin om een paar van die ramptoeristen flink door elkaar te rammelen, maar da’s nogal moeilijk als je op het asfalt ligt te bloeden.»
- Al vóór het ongeval trok u geregeld van leer tegen ‘de dictatuur van de smartphone’. Wordt u niet gewoon oud, meneer Clooney?
CLOONEY «Ik heb er geen enkel probleem mee dat de wereld razendsnel verandert – mij zul je niet snel horen zeggen dat vroeger alles beter was, zoals sommige van mijn generatiegenoten vinden. Ik ben een onverbeterlijke vooruitgangsoptimist, maar dat wil niet zeggen dat ik blind ben voor problemen – en de smartphoneverslaving ís een groot probleem, daar bestaat geen twijfel over.
»Toen Barack Obama nog president was, organiseerde ik op het einde van zijn eerste termijn een fundraiser, om de campagne voor zijn herverkiezing te helpen bekostigen. De mensen dromden om hem heen, en ik kon mijn ogen niet geloven: íédereen hield z’n smartphone in de lucht. Heb je de president dan écht ontmoet? Heb je dat unieke moment beleefd, of heb je ’t alleen maar gefilmd? Ergens onderweg zijn we vergeten dat je het leven moet léven, en niet via een schermpje. Als Alexander en Ella (Clooneys 4-jarige tweeling, red.) iets schattigs doen – en dat doen ze elke dag – wil ik niet de vader zijn die hen kirrend staat te filmen: nee, ik wil erbij zijn, en deel van dat moment uitmaken.»
RAZERNIJ AAN DE TOOG
- De casanova in u lijkt het definitief afgelegd te hebben tegen de familieman. Ook ‘The Tender Bar’, uw jongste film als regisseur, is een warm familieverhaal.
CLOONEY «Het is gebaseerd op de memoires van J.R. Moehringer, een Amerikaanse journalist en schrijver die al op jonge leeftijd zijn vader heeft verloren. Zijn moeder moest de klok rond werken om de eindjes aan elkaar te kunnen knopen, en dus groeide de jonge J.R. op in Publicans, het café van zijn oom. De mannen die er elke dag aan de toog zaten, koesterden hem alsof hij hun eigen zoon was: in hen vond hij de vaderfiguren die hij thuis zo hard miste.
»Moehringers boek (uit 2005, red.) was een bestseller in Amerika, en ook ik was diep onder de indruk toen ik het las. Ik dacht meteen: hier móét ik een film over maken. Het heeft een tijdje geduurd voor die plannen werkelijkheid zijn geworden, maar eigenlijk ben ik blij dat ‘The Tender Bar’ nu uitkomt: in het voorbije anderhalve jaar heeft de coronapandemie ons eraan herinnerd hoe onvoorstelbaar belangrijk hechte familiebanden zijn. We hebben onze naasten ofwel te lang moeten missen, ofwel zaten we samen met hen opgesloten, en moesten we dus op zoek naar nieuwe manieren om met elkaar overweg te kunnen.»
- Ook de politieke context waarin het verhaal zich afspeelt, heeft een actueel tintje.
CLOONEY (knikt) «Begin jaren 70 was de Amerikaanse samenleving erg verdeeld. De animositeit tussen voor- en tegenstanders van de Vietnamoorlog steeg naar een kookpunt, en na het Watergate-schandaal (in 1972, red.) klonk de roep om het ontslag van president Richard Nixon steeds luider – tot grote woede van zijn supporters. De wederzijdse haat tussen progressieven en conservatieven is decennialang onderhuids blijven broeien en flakkerde weer in alle hevigheid op toen Donald Trump aan de macht kwam. Hij was er als de kippen bij om de kloof nog verder uit te diepen.
»Het grote verschil tussen toen en nu zit ’m in hoe we met die polarisatie omgaan. De cafégangers in ‘The Tender Bar’ konden zich net zo hard opwinden, maar ze lieten hun razernij achter op de toog: glas leeg, gal gespuwd, klaar. Nu komen al die frustraties ongefilterd op het web terecht, waar ze zich tot in het oneindige vermenigvuldigen: ‘Jij hebt een andere mening dan ik? Wacht maar, ik maak je af!’ (Zucht) Dat leidt nergens toe.»
- U steekt uw eigen politieke overtuiging niet onder stoelen of banken: u bent een aanhanger van de Democratische Partij, en ook uw films bevatten vaak een progressieve boodschap. Draagt u zo niet bij aan die polarisatie?
CLOONEY «Helemaal niet. Net als iedereen heb ik het recht om voor mijn mening uit te komen, maar dat doe ik altijd op een beschaafde manier, zonder verwijten of beschuldigingen te uiten. In tegenstelling tot al die schuimbekkende internettrollen besef ik dat er ook andere visies dan de mijne zijn. Ik ken heel wat mensen die tot twee keer toe op Trump hebben gestemd: moet ik hen dan uit mijn leven bannen omdat ze een andere mening zijn toegedaan? Nee, ik wil te weten komen waaróm ze dat hebben gedaan. Ik luister naar hen, in de hoop dat ze daarna ook naar mij luisteren. Dat lijkt me veel waardevoller dan op Facebook je grote gelijk uitschreeuwen.»
- De sociale media hebben toch ook hun positieve kanten? De #MeToo-be- weging had nooit zoveel ruchtbaarheid gekregen als ze niet viraal was gegaan.
CLOONEY «Daar heb je wel een punt. Harvey Weinstein, die jonge actrices naar zijn hotelkamer lokte en een mooie rol beloofde in ruil voor seks, Scott Rudin (producer van onder andere ‘No Country for Old Men’, red.), die zijn medewerksters beschimpte en vernederde: de lijst van machtige mannen die hun positie misbruiken, is eindeloos. Het is niet omdat je een lul hebt, dat je er ook één mag zíjn – of ’m ongevraagd uit je broek mag halen als je een mooie vrouw ziet. #MeToo heeft Hollywood wakker geschud: eindelijk is het besef doorgedrongen dat zulke toestanden absoluut niet door de beugel kunnen.»
- De internettrollen gaan wild tekeer: de slinger is te ver doorgeslagen!
CLOONEY «Wat willen die criticasters dan? Dat het misbruik ongestraft blijft voortduren? We mogen blij zijn dat die slinger er ís, en ik ben ervan overtuigd dat hij vanzelf weer naar het midden komt.
»Je zou inderdaad kunnen zeggen dat het er op een gegeven moment hysterisch toeging: de beschuldigingen vlogen in het rond, en ze waren niet allemaal terecht. Die excessen doen echter geen afbreuk aan de waarde van #MeToo, vind ik. Elke beweging heeft last van groeipijnen. Die zijn hinderlijk, maar na een tijdje verdwijnen ze. Waar het om gaat, is dat de échte schuldigen in de kraag gevat worden.»
- Vóór uw huwelijk stond u bekend als een onverzadigbare vrouwenverslinder: was u niet bang dat er onfrisse verhalen zouden opduiken?
CLOONEY «Nee. Het is geen geheim dat ik veel vrouwen heb gehad, maar ik heb nóóit stiekem in borsten of billen geknepen, laat staan dat ik mijn bekendheid heb gebruikt om iemand tussen de lakens te krijgen. Hollywood is nochtans de perfecte biotoop voor grensoverschrijdend gedrag: het loopt er vol jongemannen die van de ene dag op de andere wereldberoemd en steenrijk zijn geworden, en bijgevolg denken dat ze zich alles kunnen veroorloven – tot de smerigste zwijnerijen toe.
»Maar als ik eerlijk ben: eigenlijk heb ik niet het recht om de moraalridder uit te hangen. Ik geef het niet graag toe, maar de 20-jarige George was waarschijnlijk het grootste zwijn van alle- maal geweest. Het is mijn grote geluk geweest dat ik pas op mijn 33ste bekend ben geworden, toen ik werd gecast voor de rol van dokter Doug Ross in ‘ER’ (populaire Amerikaanse ziekenhuisreeks, red.). Plots was ik een wereldster: het geld stroomde binnen, de vrouwen vielen bij bosjes aan mijn voeten en de cocaïne werd op gouden schalen aangevoerd. Als ik dat tien jaar eerder had meegemaakt, had ik nu niet hier gezeten. Ik zou de crack los in m’n oogbollen hebben gespoten (lacht).»
- Wat zou die onstuimige jongeling gevonden hebben van de gelouterde zestiger die nu voor ons zit?
CLOONEY «Niets, want hij was alleen met zichzelf bezig, en met zijn amechtige pogingen om een voet tussen de deur te krijgen in Hollywood. Het was de tijd van ‘Return of the Killer Tomatoes!’ (horrorfilm uit 1988, red.) en meer van die shit – een rist flutrollen waaraan ik niet zo graag word herinnerd. Toch ben ik dankbaar voor die periode, want ze heeft me geleerd om klappen te incasseren. Wat er ook gebeurt, ik kan altijd terugvallen op het overlevingsinstinct dat ik als jonge, berooide B-acteur heb gekweekt.»
V- an B- naar triple A-acteur: na een aarzelende start hebt u een indrukwekkend palmares bij elkaar gespeeld. Kijkt u tevreden terug op uw carrière?
CLOONEY «Hola, die vraag komt minstens twintig jaar te vroeg (lacht). Maar ik heb op mijn 60ste verjaardag inderdaad de balans opgemaakt, en ik moet zeggen: ik ben heel tevreden. Het mooie aan mijn leeftijd is dat je kunt terugkijken op wat er is geweest, maar ook nieuwsgierig kunt vooruitblikken. Ik ben erg benieuwd naar wat de toekomst nog in petto heeft. De microbe kriebelt nog altijd even hevig, dus zolang ik me goed voel – hout vasthouden! – zal ik blijven acteren en regisseren. Op één voorwaarde: als een filmproject me verhindert om bij mijn vrouw en kinderen te zijn, dan pas ik. Mijn familie komt nu op de eerste plaats.
»Is het niet erg dat ik een bijna-doodervaring nodig heb gehad om dat te beseffen? Toen ik drie jaar geleden in volle vaart op die auto knalde, flitste er maar één gedachte door mijn hoofd: ik zal mijn gezin nooit meer in de armen kunnen sluiten. Sindsdien ben ik vastbesloten om te genieten van elke seconde die ik in hun gezelschap mag doorbrengen – wat ik tijdens de coronalockdowns ook met volle teugen heb gedaan. Mijn lieve Amal, Alexander, Ella en ik: meer moet dat niet zijn.»
- Ben Affleck heeft een Golden Globe-nominatie te pakken voor zijn rol als Uncle Charlie in ‘The Tender Bar’.
CLOONEY «Dat verbaast me niet. Ben is een echte klasbak, en hij heeft in ‘The Tender Bar’ opnieuw een fenomenale vertolking neergezet. Ik maakte me wel zorgen, want Ben heeft al drie rehabs achter de rug om van zijn alcoholverslaving af te raken: het was dus riskant om hem te casten als joviale cafébaas (lacht). Maar hij heeft zijn beproeving glansrijk doorstaan. Alleen al daarom zeg ik: geef die man een Golden Globe, hij heeft ’m dubbel en dwars verdiend.»
