Pokey LaFarge - Manic Revelations

Pokey LaFarge is – zíjn woorden – just a plain ole Midwestern boy. Hij woont in Saint Louis, waar de Mississippi de grens vormt tussen de staten Missouri en Illinois. LaFarge zong de standard ‘Lovesick Blues’ op de soundtrack van de serie ‘Boardwalk Empire’ en zit al aan zijn zevende plaat.

Terwijl zijn klasgenoten de wereld ontdekten via The Offspring, leerde de jonge Pokey zichzelf gitaar spelen met Big Bill Broonzy, Ry Cooder en Leon Redbone. Hij luisterde ook naar banjospelers en jodelaars, en naar Bob Dylan, Hank Williams en Otis Redding.

Van LaFarges songs van een paar jaar geleden weet je niet altijd of je er dixieland, ragtime, countryblues of swing mag tegen zeggen – één van zijn muzikanten had een tijdlang een wasbord voor zijn borst hangen – maar op het nieuwe ‘Manic Revelations’ kruipt hij een tikje dichter bij deze tijd aan. We zitten nu in de periode net voor de eerste rock-’n-rollers dingen als ‘A-wop-bop-a-loo-bop-a-wop-bam-boom!’ zongen.

De altijd keurig geklede en zelf zijn cowboysigaretten rollende LaFarge is niet het type outcast dat zo ver mogelijk buiten het stralingsbereik van gsm-masten in een commune gaat leven om banjo te kunnen spelen. In zijn retromuziek is hij op zoek naar een eigen plek aan de rand van de wereld. Aan zijn romantische universum zitten mooie kantjes.

Boven blazers à la Otis Redding – denk ‘Fa-Fa-Fa-Fa-Fa (Sad Song)’ – steekt LaFarge in ‘Must Be a Reason’ voor zijn geliefde een vuur aan in zijn hart, maar het enige wat hij terugkrijgt, is koude regen. En toch is het geen one-sided love affair, want in hun gekte zijn ze aan elkaar gewaagd. In ‘Mother Nature’ doen de blazers jungledieren na, het zal niet de laatste keer zijn dat we aan de crooner Alex Turner van Arctic Monkeys moeten denken. ‘Going to the Country’ is bedwelmend mooi: in de te ontvluchten stad word je gek van drilboren en geweerschoten, en er zijn nergens jobs te vinden.

Als iemand ons had verteld dat het catchy ‘Better Man Than Me’ een oude song is waaruit Queen de baslijn van ‘Crazy Little Thing Called Love’ is gaan halen, we hadden het geloofd.

‘Riot in the Streets’ – blazers, staande bas, mondharmonicasolo – gaat over een opstand die er binnenkort aankomt, ‘Wellington’ over de hoofdstad van Nieuw-Zeeland. ‘Silent Movie’ trekt een idee door tot het eind: ‘Try and live the life you want to / before you go / when the credit rolls / it’s all over now’; de inspiratie kwam via een zich onder zijn koptelefoon verbergende jongen in de L-trein in Chicago.

Wel een beetje raar: net nu Pokey LaFarge zichzelf een breder uitzicht heeft gegeven, bevond de opnamestudio zich voor het eerst in zijn hometown Saint Louis, slechts een paar blokken verwijderd van waar hij woont. Een beetje raar mag ook.