Portret: God en klein Pierke: Arno

Voor zijn excellente portretreeks 'God en klein Pierke' volgde Martin Heylenook het doen en laten van Arnaud Charles Ernest Hintjens, u waarschijnlijk beter bekend als Arno, geboren en getogen inOostende en chanteur de charmevan beroep.

Heylen dacht Arno te filmen tijdens een tournee in Afrika, maar dat jammerlijk mislukte jammerlijk: hij zat al met zijn ploeg in Congo toen hij te horen kreeg dat Arno en zijn toetsenist Serge Feysin België omwel waren geworden van de inspuitingen tegen de gele koorts. Gelukkig kon hij wel mee op tournee naar Canada, waar één van Arno's favoriete steden ligt.

Arno «Ik heb drie favoriete steden: Brussel, Beiroet en Montreal. Drie steden die op elkaar lijken, met al die verschillende talen en culturen door elkaar. Montreal lijkt op New York - veel films die zich in New York afspelen zijn daar opgenomen - maar ik vind het eigenlijk een interessantere stad. En er komt ook heel veel goede muziek uit Canada: Neil Young, Arcade Fire, Joni Mitchell, Oscar Peterson, Leonard Cohen, The Band... De mensen denken altijd dat dat allemaal Amerikanen zijn, maar 't zijn Canadezen.»

HUMO Hebt u eigenlijk veel succes in Canada?

Arno «Succes? Wat is succes, hè?»

HUMO Een artiest die een zaal als de AB kan uitverkopen, zou ik succesvol durven te noemen.

Arno «Dat lukt me daar wel, ja. Hoe dat komt, weet ik ook niet: ik denk dat ze vooral voor mijn reuk komen. En voor mijn coiffure, natuurlijk. Want mijn coiffure, oh-la-la, hè!(lacht)»

HUMO Kende u Martin Heylen?

Arno «Ja, een heel toffe meneer, al moet ik zeggen dat ik zijn nieuwe programma nog niet gezien heb. Ik heb onlangs wel een nieuwe tv gekocht - zo eentje met allerlei kleuren en een plat scherm - maar eigenlijk kijk ik bijna geen tv meer, tenzij ik op hotel ben. Zijn programma over Rusland van een tijdje geleden ('Terug naar Siberië', red.) heb ik dan weer wel gezien, en dat vond ik fantastisch.

»Martin heeft mij ook in Oostende gefilmd, net voor ik op Leffingeleuren moest spelen. Het regende en waaide die dag enorm, en ik had het daardoor verschrikkelijk koud gekregen. En dus had ik voor het optreden twee whisky's gedronken - twéé, niet meer. Alleen: ik had de dag ervoor een pikuur tegen de gele koorts gekregen. Jawadde, vint, kreeg ik me daar een black-out! Een compléte black-out, precies een trip uit de jaren zeventig: ik ben daar tegen mezelf beginnen te praten, en ik kon me zelfs mijn eigen teksten niet meer herinneren. Dat moet het slechtste optreden geweest zijn dat ik in mijn hele leven gespeeld heb. En net dát heeft hij natuurlijk gefilmd, de motherfucker! Bij andere groepen is dat soort reportages altijd schone promotie: die maken filmpjes vol met milk and honey and butterflies en zo, en bij mij is het weer het tegenovergestelde.»

HUMO Hebt u het eindresultaat al bekeken?

Arno «Neen, ik durf niet.

»Tussen haakjes: ik kijk nooit naar mezelf op tv. Want mezelf bezig zien, dat vind ik om een depressie van te krijgen. Echt verschrikkelijk! En zeggen dat ik vroeger zo'n mooi meisje was.»