Post Malone in het Sportpaleis

Hoe verklaar je het succes van een matig getalenteerde bleekscheet en onder karrevrachten kritiek bedolven Soundcloud hiphopper als Post Malone? Het antwoord ligt gek genoeg in een nummer van Patti Smith, want ondertussen zingt zij al sinds mensenheugenis dat het volk de macht heeft. En als ‘People Have The Power’ maandagavond echt door de zaal was geknald, dan hadden bijna twintigduizend swaggers die klassieker voor altijddurend meegerapt.

‘The power to dream/ To rule/ To wrestle the world from fools/ It’s decreed the people rule/ It’s decreed the people rule ‘, poneerde de singer- songwriter Patti Smith in 1988. Gisteren deed de keizer van de stroomdiensten dat nog eens dunnetjes over, want net voor hij aan ‘Congratulations’ vertelde hij alle youngsters nog eens dat ‘ze zich geen shit moeten laten wijsmaken omdat zij zélf the shit zijn’ en dat ze ‘the fuck moeten groot dromen en doen wat ze willen.' Daarna kon hij het niet laten om een lange neus te maken naar iedereen die niét geloofde dat hij een triljoen ziljoen miljoen online volgelingen zou krijgen. En zijn tong stak hij nog eens uit naar wie niet verwachtte dat hij nu naar hartenlust met limousines en vliegtuigjes kan crashen en lekker zijn eigen Crocs mag maken.

Dat wérkte allemaal op het einde van de set, en ook tijdens het hele uur daarvoor was zowat iedereen en alles mee met Post Malone. Die maakte de hele tijd emo-rap, en emo, dat zijn gevoelens. En eenzaamheid, lust, verveling en luduvudu zijn nu eenmaal zaken die jan en alleman wel eens gewaarwordt. Daarop inspelen is voor de hierboven genoemde punkdichteres trouwens helemaal niet verkeerd, want volgens haar doet een artiest zijn werk voor anderen, en hoe meer mensen dat raakt, hoe mooier het allemaal wordt.

undefined

Esthetisch bekeken slaan de œuvres van de peettante van de punk en de White Iverson-man natuurlijk als een tang op een biggie wiggie, maar sentimenten, die kregen we aan de Antwerpse Schijnpoortweg dus genoeg. Post Malone was trouwens van in het het begin alleen: links, rechts, boven of onder was er schijnbaar niets of niemand om hem door ‘Broken Whiskey Glass’ te helpen, en dus was dat oudje nogal depri en weeïg. Maar dan waren er diepe bassen, en een-ook al niet meer zo nieuw rikkerterikkerikketikkend ‘Too Young’ stak voor het eerst het vuur aan het lont. Létterlijk ook, want verschillende vlammen schoten ineens uit vanalles, en wat later ontplofte er precies ook hier en daar iets.

Ondertussen bleef Malone Souncloud rap maken: de beats ‘n peaces hingen daar dus zomaar ergens in de Antwerpse ether! Digibeten al wij weiden daar beter niet over uit, maar boven Malone’s hoofd hing er soms iets dat echt op een wolk leek. Die werd wel eens door veelkleurige laserstralen doorpriemd, maar ‘Better Now’ viel niét in het water: ‘t nummer klonk gemeen. En monotoon, maar op een goeie manier. Soms was het ook te bombastisch, en daarom moesten we wel eens aan collega (vvp) denken: die zei onlangs dat ‘Beerbongs & Bentley’s’ in z’n geheel een vermoeiende trip is. Da’s waar: onder The Donald van de hiphop staat waarschijnlijk niet voor niets ‘always’ en ‘tired’.

undefined

Maar diezelfde (vvp) merkte ook op dat elk nummer apart een Spotify-knaller is, en da’s ook right on! We menen te weten dat ze zelfs veel meer zijn dan dat, want we letten goed op tijdens de lessen statistiek, en dus kunnen we besluiten dat in de VS werkelijk alle tracks van Malone’s laatste schijf de top 100 haalden! Dat zegt natuurlijk niets over de intrinsieke kwaliteit van de muziek, en wat volgde was dus een mix van hits and misses, een mengeling van opwinding en verveling. ‘Paranoid’ bijvoorbeeld, was één langgerekte geeuw, maar het ringelingende ‘Candy Paint’ was zomers en ontoerend. Ook daarna gingen de raspende, wat hesige keelgeluiden van Malone er goed in, en de prima grooves die volgden waren donker en dreigend. Jammer genoeg haspelde de Texaanse New Yorker-of New Yorkse Texaan ‘Psycho’ veel te routineus af , en verwarde hij ‘spannend’ wel eens met Slipknot en Linkin Park. Al die rimram in ‘I Fall Apart’ sloeg ons dus helemaal plat, en ondertussen blééf er daar vanvoor van alles en nog wat wat vuurspuwen en exploderen.

undefined

’Oh, it breaks my heart to see those stars/ Smashing a perfectly good guitar/ I don’t know who they think they are/ Smashing a perfectly good guitar’: tijdens ‘Stay’ moesten we zelfs even aan ‘Perfectly Good Guitar‘, een evergreen van John Hiatt, denken! Onze vrees bleek ongegrond, want met een akoestische gitaar in de hand bracht de cowboy van de rhymes toen gewoon hét jieppiejee-moment van de set. ‘Up There’ was daarentegen wel hele straffe en zwoele r&b, en ‘Go Flex’ bonkte en stompte erop los. De zeikstraal van Afro-Amerikanen is niet gespeend van zelfspot, want hij noemde ‘White Iverson’ zijn ‘beste nummer’: ‘t deuntje katapulteerde hem natuurlijk de hitlijsten in, en ook in Antwerpen swingde het, maar we geloven hem toch niet.

‘I ain’t no joke, I use to let the mic smoke/ Deep concentration ‘cause I’m no comedian’, declameerden Eric B. & Rakim: misschien moeten we Malone ooit, in een verre verre toekomst, nog eens met die legendes vergelijken? We hopen het voor hem.