Pride
In de naam van de klefheid.
‘Pride’ – het waargebeurde verhaal van de kortstondige verbroedering tussen een legertje homoactivisten en een delegatie Welshe mijnwerkers tegen de achtergrond van de grote Britse mijnwerkersstaking van 1984 – hanteert exact dezelfde formule als ‘The Full Monty’, ‘Brassed Off’, ‘Billy Elliot’ en ‘Calendar Girls’: een lach, een traan, een dansje, veel songs, een angstwekkend hoog feelgoodgehalte en een simplistische ‘En met vereende krachten zullen we triomferen!’-boodschap die de bikkelharde realiteit ruimschoots overstemt (waarom staken die mijnwerkers? Het wordt vreemd genoeg zelfs niet uitgelegd).
Velen zullen het hartverheffend vinden, wij vonden ‘Pride’ fake, klef en afstompend. De aanblik van Imelda Staunton die luid giechelend op een bed met een gigantische knalrode dildo ligt te zwaaien, was er voor ons te veel aan: onze tenen krulden zich tot ze roze uitsloegen.
Bekijk de trailer:
