Primus - Green Naugahyde
Zo ongeveer het enige waar het Californische combo Primus zich de afgelopen twaalf jaar mee beziggehouden heeft, was muziek bedenken voor de cartoonserie 'South Park'. Normaal zouden wij muzikanten die zo lang in hun hangmat blijven liggen al lang weer vergeten zijn, maar nu wil het toeval toch wel dat we 'South Park' de grappigste, gemeenste, slimste, vinnigste, origineelste en domweg béste televisieserie van de afgelopen twaalf jaar vinden, zeker!
En dat we bijgevolg dus elke avond weer geconfronteerd werden met dat ene openingsriedeltje van Primus - eigenlijk is het een mirakel dat we hen na al die jaren afwezigheid nog niet kotsbeu zijn!
Soit, na twaalf jaar radiostilte was dit wat we vooraf te horen kregen: Les Claypool (zang, permanente snotvalling, silly walks en bas) en Larry LaLonde (gitaar, bij voorkeur een wild gierende) hadden weer zin in Primus, hebben daarvoor hun oude drummer Jay Lane weer, euh, opgetrommeld (zijn vorige periode bij de groep dateert van dik twintig jaar geleden!) en besloten hun nieuwe werkstuk 'Green Naugahyde' te noemen.
Het verhaal achter die rare titel kon u vorige week al in dit blad lezen, maar wat u natuurlijk nog veel meer interesseert: is die nieuwe plaat ook een beetje beluisterbaar?
Welja, beste vrienden, we hoeven hier voor één keer echt niet rond de pot te draaien: ze ís goed. Of toch voor wie zijn nasale cartoonstemmetjes graag gecombineerd hoort met nerveus rondstuiterende baslijnen, extreem ingewikkelde gitaarpartijen en héél rare humor - Primus schreef ooit een song over pudding, eentje over Wynona's big brown beaver en eentje over een man wiens naam Mud is. Waarmee we maar willen zeggen dat dit geen muziek voor iedereen is, en dat we voor elke Primus-fan minstens één iemand kennen die dit soort nerveuze stuff hartgrondig haat. Geef die haters overigens eens ongelijk als je naar de ruim boven de vijf minuten afklokkende ADHD-aanval 'Extinction Burst' luistert, het soort zenuwlijdersmuziek dat ook wij een stap of zeventien te ver vinden gaan. En waarschijnlijk hebben ze bij wijze van contrapunt nog een tweede misser op de plaat gezet: 'Green Ranger', een nummer dat we dan weer veel te boring en te zeurderig voor Primus vinden.
Maar voor de rest bevat 'Green Naugahyde' alles wat wij van Claypool & co. verwachten. Nummers over vissen ('Salmon Men', 'Last Salmon Man' - een dobber uitgooien blijft duidelijk Claypools favoriete hobby). Verschrikkelijk onnozele maar even onweerstaanbare stuff als 'Lee Van Cleef'. Het naar onze smaak ronduit geweldige 'Tragedy's a' Comin' (stukken funkyer en beter dan zowat alles op de jongste Chili Peppers).
Het al evenzeer uitstekende 'HOINFODAMAN' en 'Eyes of the Squirrel' (songs die ons aan het beste van 'Frizzle Fry' herinneren). Of - het moet niet altijd lollig zijn - 'Jilly's on Smack', het soort nummer dat bewijst dat Claypool nog steeds een volstrekt unieke bassist is, en LaLonde een volstrekt unieke gitarist.
Neen, toch goed dat Primus terug is. Pudding, iemand?
