Primus - The Desaturating Seven
De teksten handelen als vanouds over de rare dingen des levens (in dit geval: aardmannetjes die de regenboog vangen met hun lasso’s), het baswerk is geruststellend buitenissig, homo excentricus Les Claypool zingt nog altijd alsof hij een zware verkoudheid per ongeluk met spuitlijm in plaats van neusspray te lijf is gegaan.
Waar schort het dan aan op nummer negen in de rij Primus-platen sinds 1853? Werd het altijd op de loer liggende progrockmonster tot op heden bedwongen door de algehele silliness, dan klinkt met name het bijna zeven minuten aanslepende ‘The Dream’ gewoon als regelrechte Tangerine Dream, en hadden Les & co. het naar jazzmetal neigende ‘The Tempest’ wat ons betreft al helemaal in de seas of cheese mogen duwen. ‘The Seven’ heeft wel de beste baslijn sinds – waar is de tijd? – ‘My Name Is Mud’ in huis, waarvoor dank.
