Professor T.

Koen De Bouw kruipt opnieuw in de huid van T.. Een voorzichtige, eerste conclusie: de excentrieke professor laat zijn haar nog steeds door een geretardeerde kleuter knippen.

Het eerste seizoen van 'Professor T.', toen nog gewoon 'T.', kon op aardig wat bijval rekenen. 'Wat een verademing tegenover 'Witse'!', klonk het her en der op Twitter. Nu is dat ook weer niet zo'n verwezenlijking: er is een reden dat er geen Nederlands woord voor snorefest nodig is, en die reden heet 'Witse'. Niet dat wij 'T.' per se onsympathiek vonden: deze policier had zich duidelijk tot doel gesteld om buiten de lijntjes te kleuren, door risico's te nemen en het absurde op te zoeken. Een secretaresse begon al eens uit het niets de tango te dansen in 'T.', bijvoorbeeld.

Alleen is het jammer, doodjammer zelfs, dat die eigenzinnige toets in 'Professor T.' niet met een subtiele penseelstreek maar met een motherfucking grote reus van een verfborstel lijkt aangebracht. En dat is, welja, typisch Vlaams. Professor T. is duidelijk verwant aan andere buitenbeentjes, uit buitenlandse televisieseries. Hij is koppig, briljant, excentriek en extreem sociaal gestoord. Een outsider, kortom, net als pakweg House M.D., die op zijn beurt al een afgeleide was van Sherlock Holmes, de stamvader aller detectives. Net als bij die geniale weirdo's is het bij Professor T. overduidelijk de bedoeling dat de kijker mettertijd gaat méévoelen met het hoofdpersonage en de mens erchter in zijn hart gaat sluiten. Maar precies daar knelde vorig seizoen het schoentje - en ook nu maakte Jasper Teerlinck evenveel in ons los als een dode kamerplant.

Veel heeft te maken met de vertolking van Koen De Bouw. Die is zo extreem en over the top dat de acteur elke scène steelt waarin hij opdraaft - en dat bedoelen we niet per se als een compliment. Maar De Bouw treft niet alle blaam: zijn personage, uitgekiend door een resem scenaristen, zou de troef moeten zijn van de politiereeks, een aantrekkelijk enigma dat de kijker aan het scherm kluistert. Maar waar zijn internationale tegenhangers als House daadwerkelijk diepe gevoelsgronden doen vermoeden, is T. zo complex als een legpuzzel van zes stukjes.

En dat is spijtig, zeker omdat 'Professor T.' voor de rest een behoorlijke policier is: de andere vertolkingen zijn meer dan solide, de verhaallijnen dik oké. Zelfs de surrealistische zijsprongetjes in de montage (in de eerste aflevering: een papegaai op een miniatuurfiets) kunnen we best smaken. Maar die Professor T.? Geef ons maar een goed bakje koffie.

De eerste misdaad van het nieuwe seizoen draaide trouwens rond cuberdons of neuzekes. Nooit weten smaken, want: veel te overdadig.