Pukkelpop 2012: de backstagetapes

Deze week in Humo het vervolg van de backstagetapes: alles wat u van uw favoriete Pukkelpop-artiesten wilde weten, maar niet zelf durfde te vragen. Onze Man en Onze Vrouw hebben zich daar in Kiewit dermate het vuur uit de sloffen gelopen, dat ze zelfs voor twee afleveringen te veel materiaal hadden. Wat het blad niet haalde, leest u hier.

Howler

Ook naast het podium is Jordan Gatesmith, de slacker uit Minneapolis die het even simpele als fantastische gitaargroepje Howler aanvoert, één van de meest charismatische figuren in de hedendaagse indierock. Zelfs zwetend in z’n sauna van een kleedkamer ademt hij cool uit al z'n poriën.

Jordan Gatesmith «Alleen Japan was nog heter: daar hebben we eens in zo’n hitte moeten spelen, dat ik dacht dat ik ging overgeven. We waren daar met The Vaccines; ik moet meteen hun gitaartechnicus even gedag gaan zeggen, want die is hier met The Cribs.»

HUMO Stel dat je morgen doodvalt: welke beroemde zanger staat in je testament als je vervanger?

Gatesmith «Alan Vega van Suicide. En fuck: he can do his thing – mompelen, krijsen, hikken (imiteert de beroemde Vega-hikjes, red.).»

HUMO Heb je in een festivalbackstage eens een held ontmoet, en met je mond vol tanden gestaan?

Gatesmith «Bernard Sumner van New Order, op Benicassim. Vóór het optreden was er geen probleem – we geraakten aan de praat en hij gaf me een pas om vanop het podium hun show te volgen. Maar toen ik daar stond te luisteren, besefte ik opeens: 'Shit, wat een groep! Wat een nummers!' Aan het eind van de show was ik zo geïntimideerd, dat ik geen woord meer kon uitbrengen.»

AKS

Netsky opende twee jaar geleden de Boiler Room op Pukkelpop, en was dit jaar headliner op de Main Stage. Staat het Leuvense Addicted Kru Sound eenzelfde stralende toekomst te wachten? Op dag twee openden ze voor een volle dancehall, waarna ze als vuurpijlen doorheen de backstage zoefden.

Wim Thijs (toetsen) «Ik zit echt vol energie. Met Selah Sue speelden we twee jaar geleden in de Wablief?! onze beste show tot nu toe, ’s avonds laat. Vandaag hebben we dat overtroffen: één uur ‘s middags en boenk erop!»

Mattias Vanderheyden (effects, vocals) «Voor ons was het een test: wie zal er naar ons komen kijken? En toen bleek die tent nokvol te zitten.»

HUMO Wat is het laatste liedje dat je hebt gespeeld in je auto?

Thijs «Eentje van Lianne La Havas. Sanne (Selah Sue, red.) is pas terug uit Londen, ze had een paar shows gedaan met Lianne. Ze zei me: ‘Ik was geïntimideerd.’ Toen wist ik dat het heel straf moest zijn, want Sanne is niet snel geïntimideerd. Onze droom is nu om een paar vocals op te nemen met Lianne.»

Vanderheyden «We worden altijd beïnvloed door de mensen met wie we werken, in het begin was dat Selah Sue en luisterden we naar reggae en ragga en hiphop - Lauryn Hill-vibes. En onze gitarist komt uit de rockscene, harde metal, en die komt dan af met Dying Fetus.»

Thijs «Nu, met onze zangeres Laura (Groeseneken) is het meer soul: ik luister tegenwoordig veel Stax en Motown.»

HUMO Hoewel je eerder vooruitstrevende muziek maakt, luister je vooral naar ouwe platen?

Thijs «Oud en nieuw, dat is allemaal relatief. We komen uit de drum-'n-bass, een derivaat van ragga en jungle, wat dan weer afgeleiden van reggae zijn. En dan beland je bij de Studio One-elpees op Soul Jazz, met die fantastische oude ska en rocksteady.

»Op het podium hebben we computers, maar ook een gitarist en een saxofonist. We gooien electro in de mix, maar daarin hoor je evengoed Fender Rhodes en Hammonds: de AKS-sound is een echte lappendeken.»

HUMO Eén artiest die je echt nog wil zien vandaag?

Vanderheyden «Charles Bradley. Eens gezien in Het Depot in Leuven, waar we twee jaar artist in residence zijn geweest: onwaarschijnlijk goed. Sommige mensen vinden hem een James Brown-kloon, maar ik hoor toch iets anders: sex and soul.»

undefined

The Walkmen

The Walkmen zijn mannen die immer strak in het pak zitten, al hebben ze vandaag wellicht een beetje spijt van die zelfopgelegde vestimentaire richtlijn. Zanger Hamilton Leithauser en bassist-toetsenman-gitarist Peter Bauer druipen nog na van hun concert in The Marquee.

Peter Bauer «Concerten om drie uur in de namiddag, daar heb ik het eerlijk gezegd een beetje mee gehad. Misschien dat het publiek er iets aan heeft, maar ik niet meer. Zeker niet bij vijfendertig graden.»

HUMO Wat zijn ze je vergeten te vertellen voor je aan deze job begon?

Hamilton Leithauser «Ga niet op tournee als je niet op tournee wil gaan. Onlangs zaten we ergens backstage punten te geven aan de tours die we al hebben gedaan, en vervolgens hebben we de slechtste tot nog toe verkozen. Niet gemakkelijk, er waren veel mogelijkheden. Kijk, dat is een teken dat je er te veel hebt gedaan.»

HUMO The Walkmen wordt een studiogroep?

Bauer «Nee, we zullen kieskeuriger worden.»

Leithauser «In de studio zitten brengt geen brood op de plank.»

HUMO Hoeveel songs heb je doorgaans nodig om te weten of het een goeie, middelmatige dan wel abominabele show zal worden?

Bauer «Twee, dachten we vroeger. Als de eerste twee niet goed waren, gooiden we de handdoek in de ring, begonnen we te drinken op het podium en maakten er een zootje van. Kortom: vroeger speelden we geen middelmatige shows, alleen goeie en héél slechte.»

Leithauser «Een mens leert gelukkig bij. Eén: we weten intussen dat wat wij op het podium ervaren niet noodzakelijk overeen komt met wat het publiek ervan vindt, en twee: we zijn tegenwoordig professioneel genoeg om een valse start nog helemaal om te buigen.»

HUMO Hebben jullie een gouden tourbusregel?

Leithauser «Absoluut: vermijd tourbussen. Wij doen er al jaren niet meer aan. En er zullen ongetwijfeld uitzonderingen zijn, maar de meeste groepen die in een tourbus rondtrekken, kunnen elkaars bloed drinken.»

Miike Snow

Miike Snow telt twee i’s en drie onderdelen: twee derde Zweeds, één derde Amerikaans. De Zweden Christian Karlsson and Pontus Winnberg waren als producersduo Bloodshy & Avant verantwoordelijk voor een handvol hits van onder meer Britney Spears, Madonna en Kylie Minogue. De Amerikaan is Andrew Wyatt, als zanger ook deeltijds tewerkgesteld bij Fires of Rome.

HUMO Is dit de dag waarop je in de Red Hot Chili Peppers had willen spelen, zodat je enkel je sok kon dragen?

Andrew Wyatt «Hmm, dat gaat misschien wat ver, maar misschien moet ik mijn belofte om nooit een korte broek te dragen maar eens herbekijken.»

HUMO Je draagt nooit een korte broek?

Wyatt «Toch niet in het openbaar. En zéker niet op het podium.»

HUMO Je ziet er vermoeid uit.

Wyatt «De tour begint een beetje te wegen. Dit is het moment waarop het een job wordt. Maar goed, niets is pure vrijheid. Ik ben iemand die dingen moet maken om een mening in het leven te zien, en Miike Snow was een mogelijkheid om met andere muzikanten te werken dan waar ik normaal mee werk. Unieke muzikanten. Ze hebben mijn muzikale taal veranderd: ik heb net een soloplaat opgenomen met een symfonisch orkest in Praag, en ik merkte dat de muziek die ik voor die klassieke muzikanten schreef, beïnvloed was door Miike Snow.»

HUMO Ben je als muziekconsument en luisteraar tevreden met de muziek alleen, of wil je weten wat erachter zit, hoe het gemaakt is, welke mengtafel ze gebruikt hebben desnoods?

Wyatt «Als de muziek écht goed is, als het me raakt, dan ga ik bijna onmiddellijk op zoek naar informatie over de persoon die het gemaakt heeft. Onze levens zijn verhalen, en als de muziek me aanspreekt, wil ik ook weten of het leven van die artiest raakpunten vertoont met het mijne. Hoe verhouden onze levenspaden zich? Ik heb dat heel zwaar gehad met Scott Walker. Ik móést alles van hem horen en alles over hem weten. Dat laatste is niet evident, hij leeft nogal teruggetrokken. ‘Nite Flights’: wat een plaat. En ‘The Drift’, zijn laatste: frightening.»

HUMO Is muziek voor jou een medicijn?

Wyatt «Absoluut. Ik heb dit jaar met iemand gebroken, en je kunt niet geloven hoeveel steun ik heb gehad aan die titelloze soloplaat van Mark Hollis van Talk Talk. Telkens als ik het openingsnummer hoor, ‘The Colour of Spring’, voel ik mij als herboren. Bij geen enkele andere song heb ik dat zo sterk. Of jawel, bij ‘I Am the Resurrection’ van The Stone Roses ook (lacht). Echt.»