Pukkelpop 2013: 5 Chokriaanse knopen ontward

Pukkelpop bestaat bij de gratie van de meerkeuzevraag: op elk gegeven moment zijn er verschillende halve en hele talenten die aanspraak op uw aandacht menen te maken, en dan is het maar aan u om het juiste hokje op uw Pukkelplan aan te vinken. Sta ons toe u daarbij te helpen. Hieronder: vijf chokriaanse knopen die wij, gratis en voor nop, alvast voor u ontward hebben.

Eminem vs. Mark Ronson vs. Alkaline Trio vs. Meuris vs. NERO

Donderdag 15 augustus, tusen 22.40 en 00.30

Wat festivals vermoeiend maakt, is dat het net radio's zijn die je niet kunt uitzetten: zelfs de slechte muziek moet je doorstaan. Backstage – of op de weide op een centraal punt tussen verschillende podia – staat de naald dan bovendien ergens tussen twee zenders in, wat het nog vervelender maakt. En donderdagavond laat is het zowaar kiezen tussen vijf verschillende acts die welgeteld núl raakvlakken tellen. Let the hunger games begin!

Alkaline Trio valt als eerste af. Amerikaanse plattelandspunk die zijn houdbaarheidsdatum al een stuk of wat platen overschreden heeft? Misschien op een luie namiddag na de zoveelste te snel binnengekapte pint, maar níét nu. Volgt: Mark Ronson. Nochtans een allround toffe peer die meerdere million sellers geproducet heeft (waaronder ‘Back to Black’ van Amy Winehouse en ‘19’ van Adele) en live swingend uit de hoek kan komen. Dit betreft evenwel een dj-set, is relatief inwisselbaar en kan dus bezwaarlijk als niet te missen beschouwd worden. Next: een streep door NERO, want we krijgen straks ook nog Chase & Status op ons bord en – variatie müss sein – een mens moet nu ook weer niet overdrijven.

Blijven over: Meuris en Eminem. Stijn Meuris staat, ook als er in een cirkel van 5 kilometer geen planken vloer te bespeuren valt, altijd garant voor een zeker showgehalte. Maar eerlijk: welke richting uw muzikale geaardheid ook uitgaat, hoe groot is de kans dat u Eminem één van de komende weken nog eens ziet passeren in een dichtbijzijnd cultureel centrum? Juist. En als Em blijkt tegen te vallen – en die kans is, gezien zijn rommelige live-cv, bestaande: wachten tot hij ‘Stan’ brengt, uw eigen stalker een indringende, vernietigende blik toewerpen en daarna gewoon richting bar om wat tegen uw vrienden te gaan rappen. We zien elkaar daar. U trakteert. Eerst gezegd!

TNGHT vs. Savages vs. HURTS vs. A-Trak

Donderdag 15 augustus, tussen 21.30 en 23.00

TNGHT is de naam van het samenwerkingsverband tussen Hudson Mohawke en Lunice, jongens-van-de-dance die onderhand weten wat ze moeten doen om een tent in de hens te steken. Iemand omschreef hen ooit als ‘een verwarrende ervaring: je weet niet of je erbij moet dansen of – bij een pletwals doorgaans de weg van de minste weerstand – gewoon gaan liggen.’ A-Trak is Alain Macklovitch, een soortement superstar-dj die de crossfader al bedient sinds zijn veertiende, 50 procent aandelen in Duck Sauce bezit, het label Fool's Gold uitbaat en een broer heeft die de helft van Chromeo uitmaakt. Savages is dan weer een niets-dan-vrouwen-groep die dit jaar een in brede kringen wild aanbevolen debuut heeft gemaakt en klinkt als een (goede) combinatie tussen Pat Benatar en Joy Division. Bovendien is het, zoals Dave Clarke onlangs zei ‘in tegenstelling tot L7 destijds geen wijvenband waarbij je als man het gevoel bekruipt:‘Mogelijk heb ik één of twee te weinig borsten om dit te mogen aanhoren’.’ HURTS is dan weer een Brits duo dat, strak in het pak, gevoelige pop- en achtergrondmuziek bedrijft.

Naar die laatsten gaan we kijken zodra de brave jongens erin slagen eens een tweede song te schrijven en ons dat bovendien een reet kan schelen. A-Trak is, van alle genoemden, de naam die we de voorbije jaren al het vaakst zagen passeren én de act die tijdslotgewijs het langst blijft doorgaan, dus daar pikken we het laatste kwartier wel van mee. TNGHT of Savages dus, maar dat laten we afhangen van de luim du moment en hoeveel plat entertainment we rond die tijd nog aankunnen. Voor wie daar niet op wil wachten: check YouTube: ‘Husbands’ voor Savages en ‘Higher Ground’ voor TNGHT. U komt er wel uit.

undefined

Vervanger Neil Young vs. Local Natives vs. Katy B vs. Compact Disk Dummies

Vrijdag 16 augustus, tussen 21.15 en 23.20

Wie geen fan is van de vervanger van Neil Young – kan misschien beter richting Local Natives trekken. Het zijn: uit Los Angeles overgevlogen handelaars in indiepop en kippenvel per strekkende meter, die wel al eens slordig met hun koopwaar durven om te springen. Voor wie zo laat op de avond liever nog wat bewéégt, zijn de Compact Disk Dummies sowieso de beste keuze. Katy B gaan we weleens bekijken als we eens goed willen lachen; daar – Pukkelpop is pure ernst – is nu geen tijd voor.

undefined

Bat For Lashes vs. Crystal Castles vs. Andy Burrows

Zaterdag 17 augustus, tussen 19.15 en 20.25

Drie uiteenlopende acts waar argumenten voor op tafel te gooien zijn – met stronzo houden we sowieso geen rekening. Neem nu zo'n Bat For Lashes: gegarandéérd zal Natasha Khan gedurende het hele weekend weer één van de allerravissantste verschijningen zijn, haar recentste plaat (‘The Haunted Man’) had een paar sterke momenten en je wéét dat d'r ‘Daniel’ voor een meezingmoment vanjewelste zal zorgen. En toch: we zagen haar vorig jaar al op Werchter sterk wezen, en twijfelen of we die herinnering naar de zak willen helpen.

Andy Burrows heeft een veelbesproken verleden bij Razorlight. Deed iets met kerstliederen in het gezelschap van Tom Smith van Editors en werkte onlangs nog mee aan het debuut van Tom Odell. Getalenteerde muzikant en – tijdens een interview ooit nog een halve schoudermassage van 'm gekregen – vooral een zeer geschikte mens. Zijn ‘Company’ is ook een plaat die we nog altijd af en toe opzetten. Live wil hij nog het liefst de Neil Young van ‘Harvest’ verbeelden, maar hij blijft doorgaans ergens bij God weet waar steken.

HUMO Hallo God?

God «Ja ja, dat moet zijn: ‘Bij een Jonathan Jeremiah zonder foulard.’ En laat mij nu met rust.»

Over naar Crystal Castles, dat hier de evidente keuze lijkt. Zangeres Alice Glass is live een beest. Eén die niet alleen aan kettingroken en brutaal comazuipen doet – altijd een vrolijke combinatie op een podium – maar vooral als een waanzinnige op Duracell-batterijen over de houte planken rent en, nadat ze het publiek is ingedoken, u haar teksten in het gezicht komt spúwen. Klinkt als aanstellerij, maar kan in de praktijk behoorlijk aanstekelijk werken. Hoewel het in het verleden meermaals voor veiligheidsproblemen heeft gezorgd met té veel té wild dansend volk op een te krap bemeten plek: iets dat een mens eens meegemaakt moet hebben. En de muziek is ook niet slecht.

Indien u door te veel opwinding van uw sus valt: bekomen bij Natasha.

undefined

Alabama Shakes vs. Delv!s vs. Jagwar Ma

Zaterdag 17 augustus, tussen 15.10 en 16.25

Respectievelijk: één groep die vorig jaar luidruchtig doorbrak met hun (niet originele, wel perfect afgemeten) blend van rootsrock, blues en soul; één jonge, Vlaamse zanger die onder eigen naam nog geen plaat uit heeft, maar diezelfde naam wel steeds vaker over de tongen ziet rollen. (‘Een souldiva in het lichaam van een jonge Willem Vermandere,’ lazen we ergens. Een mens leest véél.); en één project dat wellicht nooit ten volle zal doorbreken, maar dat – met een huisstijl die ergens tussen britpop, r&b en elektronica hangt – wel verdíént.

Vormen samen: een agendakettingbotsing waar we Chokri nu al een paar dagen om lopen te verwensen. Tevens een samenloop van talent die aantoont hoe onterecht het gemor is dat je hier en daar hoort opborrelen: dat dit één van de minder aantrekkelijke Pukkelpop-affiches van de voorbije jaren zou zijn, ‘wellicht omdat die dure Eminem met alle kluiten is gaan lopen’. Wat cynisch geleuter betreft, hebben wij één stelregel: eerst zien, dan geloven, en pas dáárna meedoen.

Met de tweeloops tegen de slapen: eerst een halfuur Delv!s meepikken, om met eigen oren vast te stellen of zijn met honing én azijn overgoten stem ook live overeind blijft. Om vervolgens halverwege – op een eigen plaat van Delv!s is het, zoals gezegd, nog even wachten, en dus bestaat de kans dat de spanningsboog geen volledige set strak te houden is – naar het hoofdpodium te lopen voor de Alabama Shakes en nog net ‘You Ain't Alone’ te kunnen meepikken. Jagwar Ma is jong, en hun livereputatie vertoont nog te veel blutsen: hen zien we volgend jaar wel.

undefined