Pukkelpop 2017: het ideale parcours voor donderdag

De donderdag van Pukkelpop is het festivalequivalent van een seizoen van ‘The Wire’: een rijkdom aan kwaliteit, maar het is makkelijk om het overzicht te verliezen. Eén zekerheid: we gaan ons niet vervelen.

Dilemma's van de dag

RYAN ADAMS (MAIN STAGE, 18.25) of VINCE STAPLES (DANCE HALL, 18.50)

Hierboven had u het al gemerkt: heel deze dag is eigenlijk één groot dilemma. Maar deze keuze brandt toch het meest van al. Hoe kiezen tussen één van de beste singer-songwriters van zijn generatie en één van de enige hiphoppers die aan de hegemonie van Kendrick Lamar zou kunnen raken? Ryan Adams bracht net ‘Prisoner’ uit, Vince Staples ‘Big Fish Theory’; het zou zomaar eens kunnen dat die platen straks zij aan zij in de top van de eindejaarslijstjes staan. Als u heel snel kunt lopen, kunt u er eventueel voor kiezen om van beiden een halfuur mee te pikken, maar dat kan uitdraaien op twee keer niks. En driedubbel kut: ondertussen begint in de Castello ook nog eens Omar Souleyman aan zijn hupse dabke-set. Foert, zoek het zelf uit.

SOLANGE (MAIN STAGE, 20.50) of STRAND OF OAKS (CLUB, 20.25) of INTERPOL PERFORMING TURN ON THE BRIGHT LIGHTS (MARQUEE 21.25)
Op het allerlaatste moment de festivalaffiche raadplegen en zien dat Solange daar zomaar out of nowhere aan is toegevoegd: het is een beetje zoals afzakken naar een match van Lierse en merken dat ene Lionel Messi op het wedstrijdblad staat. Onze euforische reactie: drie keer rond de tafel dansen, dan mirakeltje ‘A Seat at the Table’ van vorig jaar opleggen, en dan stilletjes huilen van geluk. Welke artiest kunnen ze zetten tegenover háár, de kleine Knowles die opeens een godin bleek te zijn, om een dilemma nog maar mogelijk te maken? Geen, en dus hebben de slinkse honden van de Pukkelpop-programmatie er twéé gekozen. De eerste is Strand Of Oaks, een gitaargroep zoals er meer zouden moeten zijn, en die baard-, bos- en tatoeagemens Timothy Showalter al vergelijkingen opleverde met Adam Granduciel van The War on Drugs. Denk aan epische americana met al het beste van de jaren 80 erin gepropt. Dat Strand Of Oaks in België populairder is dan eender waar, is een pluim die u op uw hoed mag steken. En de tweede is Interpol, de postpunkers die in 2002 met ‘Turn on the Bright Lights’ kwamen aanzetten: de plaat die voor twintigers van nu betekent wat ‘Unknown Pleasures’ van Joy Division is voor mensen die veel ouder zijn. En díé plaat komen ze nu dus integraal brengen. Ga er maar eens voor staan: souplesse of brute kracht, zonneschijn of maanlicht? Als we u echt iets op de mouw moeten spelden: kies Solange. Omdat u haar vanaf nu enkel nog in Vorst Nationaal zal kunnen zien, én omdat ze uniek is.

BLACKWAVE

LIFT, 13.00

Net als woensdag wordt ook donderdag afgetrapt door een Antwerpse rapper met een gouden toekomst. Dit keer zijn het er zelfs twéé: blackwave., een duo dat op het podium staat met jazzmuzikanten en dus erg doet denken aan Guru’s onvolprezen ‘Jazzmatazz’-project. Nog ijkpunten: aan hiphopzijde A Tribe Called Quest, Common en The Roots, aan jazzzijde Bobbi Humphrey, Lonnie Smith en Grant Green. Slome, sexy vibes uit de West Coast. Steek er een stickie bij op, doe er een dutje bij, klets uw lief eens op haar poep maar kom alleszins op tijd uituw tent, want dit is een aanrader.

undefined

MYKKI BLANCO
CASTELLO, 14.40
De kans is groot dat ze over Mykki Blanco ooit eens een film maken waar de hoofdacteur/ actrice een Oscar mee wint: het icoon van de queer rap is een Joodse, zwarte transgender mét hiv. Heel haar persona maakt deel uit van een uitgebreide performanceact (voor een groot stuk geïnspireerd op de dragqueen Vaginal Davis), maar ’t is niet dat ze u daarmee lastigvalt: op haar debuutplaat maakt ze een spreidstand tussen bubblegum rap en Frank Ocean, en op het podium loopt ze rond in pruik en hotpants. Mykki Blanco is behalve interessant ook wrééd fun – lees: de wildste punker op heel Pukkelpop.

GIRLS IN HAWAII
MARQUEE, 15.35
Jaren geleden is de drummer van Girls in Hawaii veel te vroeg komen te gaan, maar sindsdien zijn ze dapper de beginselen van de indiepop blijven aanhangen. Een nieuwe plaat (‘Nocturne’) is voor spoedig, de vooruitgeschoven single ‘This Light’ belooft veel: droompoëzie, hypnotische mijmeringen en een donkere Radiohead-achtige onderstroom, bijvoorbeeld. Girls in Hawaii verdient al jaren een groter publiek in Vlaanderen, u krijgt nog eens de kans om daar iets aan te doen: grijp ze.

ABRA
CASTELLO, 16.30
Haar leeftijd en haar echte naam wil ze niet verklappen. Wél zeker: Abra komt uit Atlanta, waar ze haar muziek zelf ineenknutselt op haar slaapkamer. Zo klinkt het ook: slome r&b-geluiden en een drummachine uit de jaren 80. Een tijd, overigens, die ze waarschijnlijk alleen kent van horen zeggen, want ze kreeg haar doorstart door zangfilmpjes te posten op YouTube. Sorry, hebben we u zonet weggejaagd?

CYPRESS HILL
MAIN STAGE, 16.30
Zoja, dan kunt u altijd nog doorlopen naar de Main Stage om ‘Insane In The Brain’ mee te pikken. Nu ja, Cypress Hill – volgend jaar dértig – is wel degelijk méér dan alleen die ene hit. Wie het alweer vergeten was: het is de eerste volledig uit latino’s bestaande rapgroep die een groot publiek aanboorde (18 miljoen verkochte platen!) en die voor marihuana deed wat Chris Brown deed voor huiselijk geweld. Hun eerste drie platen blijven de moeite.

INTERGALACTIC LOVERS
MARQUEE, 17.30
Zo omstreeks half zes begint de eerste volwaardige Pukkelpopdag goed op dreef te komen: dit is het moment dat de tentkruipers voor het eerst hun kop laten zien én de keuzestress toeslaat. Want op het moment dat Lara Chedraoui de zweep legt op de jongens in haar Intergalactic Lovers – ze zullen nummers spelen uit de op til staande derde plaat ‘Exhale’, die afgaande op single ‘Between the Lines’ niet zal moeten onderdoen voor de twee vorige worpen – begint twee tenten verder de wondere Amelie Lens aan haar technoset.

OMAR SOULEYMAN
CASTELLO, 18.25
Omar Souleyman is de Kenji Minogue van Syrië: we zijn nog altijd niet zeker of het nu al dan niet een grap is, laat staan wat de clou zou moeten zijn, maar ondertussen hebben we ons er toch al kostelijk mee geamuseerd. Omar begon zijn carrière als trouwfeestzanger – daarvoor was hij buitenwipper in een waterpijptent – alvorens de oversteek naar het Westen te maken en daar samen te werken met superproducers zoals Four Tet, Modeselektor en Gilles Peterson. Zijn sound houdt het midden tussen Syrische hoempapamuzieken vonkende eurotrash: feestjeuh!

PJ HARVEY
MARQUEE, 19.25
Onze favoriete nachtvlinder treedt aan in de Marquee wanneer de zon nog schijnt, maar aan het einde van haar set zal je de duisternis ongetwijfeld vóélen. Voor haar laatste plaat, het elke luisterbeurt harder aan ons gemoed knagende ‘The Hope Demolition Project’, trok ze naar Kosovo, Kaboel en Washington om er te proeven van armoede, ellende en oorlogsgeweld. Ze bedient zich van dezelfde krijsende wanhoop als ‘Skeleton Tree’, de grafrede waarmee haar ex Nick Cave de dood van zoon verwerkte, alleen blijft Polly Jean het antwoord op amper te stellen vragen zoeken in het land van de blues. Gelúkkig speelt ze ook nog nummers uit ‘Let England Shake’, ‘White Chalk’, ‘Uh Huh Her’, ‘Rid of Me’, ‘Is This Desire?’ en ‘To Bring You My Love’: ook geen zonneschijntjes, maar zo kan een mens tenminste nog eens naar adem happen. Onmisbaar, natuurlijk.

MURA MASA
DANCE HALL, 21.50

Het Britse typevoorbeeld van de slaapkamerproducer die via Soundcloud zijn weg naar de oren van een grote labelbaas en vervolgens naar the big time vond. U kent Mura Masa van ‘Firefly’ en ‘Love$ick’, en intussen misschien ook van zijn zelfgetitelde debuut, waarop niet alleen Damon Albarn, Nao, A$AP Rocky, Christine and the Queens én Charli XCX te horen zijn, maar ook een klein legertje hoogst radiovriendelijke zomerbeats die er bij elke luisterbeurt vlotter ingaan.

TY SEGALL
CLUB, 22.25
Ty Segall is een blonde jonge god die platen kakt (elk jaar een drietal). Hij heeft de ziel van Marc Bolan in zijn lijf zitten, maar ook diens demonen. En live lijkt hij net als zijn collega’s en maatjes van Thee Oh Sees op een schuimbekkende wervelstorm. Denk: reverb, gitaarsolo’s, mascara, geslachtsziektes en kapotgeslagen cymbalen. Het leuke? Onder al die ruis zitten meestal popsongs verscholen die minstens 8/10 scoren op hun huiswerk.

EDITORS
MAIN STAGE, 22.35
Hoe vaak Editors hier ook optreden, u staat telkens weer te popelen om er met z’n allen op te kruipen. Kunnen wij u dat kwalijk nemen? Helemaal niet. Tom Smith en zijn homeboys hebben in 2017 een benijdenswaardige zak hits om uit te graaien, waardoor u zich kunt verheugen op een setlistmet onder meer ‘Papillon’, ‘An End Has a Start’, ‘Smokers Outside the Hospital Doors’, ‘The Racing Rats’, ‘Ocean of Night’, ‘Eat Raw Meat = Blood Drool’, ‘A Ton of Love’, ‘Marching Orders’ en méér.

MODERAT
MARQUEE, 23.25
De creatieve samensmelting van Modeselektor en Apparat, apart al twee mastodonten van de Berlijnse elektronicascene, leverde al drie platen op die gaan van meesterlijk tot heel, héél leuk. Ze nemen de essentie van James Blake, Burial en Jamie Woon en maken er iets van dat stuitert, zalft en mikt op benen en hersenen tegelijk: noem het gerust elektronica voor softies.

DAVE CLARKE
BOILER ROOM, 0.00
BBC-icoon John Peel noemde Dave Clarke ooit de Baron van de Techno, en die titel verdedigt hij nu al een kwarteeuw met fierheid. Daarvoor verdient hij respect, en óók vanwege zijn politieke idealisme: zolang Donald Trump zijn ballen op de grote stoel in het Oval Office zit te wrijven, weigert hij om in Amerika op te treden. Met de ballen van Chokri heeft hij gelukkig geen problemen.

THE XX
MAIN STAGE, 0.30
The xx, dat is platgedrukte weemoed, nachtelijke smart, zachte heimwee. Het is een hart dat in slow motion in tienduizend stukjes wordt gebroken, waarop de scherven door Romy Madley-Croft en Oliver Sim zorgvuldig weer aan elkaar worden gelijmd terwijl Jamie Smith er een beatje onder zet. Live zijn ze sowieso goed, zeker als ze onder de sterrenhemel een zomerfestivaldag mogen afsluiten. En wanneer Romy en Oliver samen hand in hand van het podium stappen en kijken van ‘oh, zo lief dat jullie speciaal voor ons zijn achtergebleven’, dan mag u geheid uw zakdoek bovenhalen. The xx raken wij nóóit beu.

MAC DEMARCO
CLUB, 0.45
Wie The xx straks skipt – daar zijn redenen voor, bijvoorbeeld: uw lief heeft het net uitgemaakt of u hébt ze al vijftien keer gezien – heeft in de vorm van de verwaaide Canadees Mac DeMarco een meer dan waardig alternatief. De indie darling heeft alleen maar goeie platen (in volgorde: ‘2’, ‘Salad Days’ en ‘This Old Dog’) en op het podium is hij een eenmansfeest. Hij zuipt hectoliters whisky (of toch minstens één hele fles per concert) en er is altijd de kans dat hij op gezette tijden Jim Morrison-gewijs zijn boxershort uittrekt. Alleszins is dit uw beste kans op het hele festival om een beroemd glockenspiel te zien, tenzij Filip alsnog beslist om ook aan Pukkelpop een bezoekje te brengen en daar backstage in de Chablis te vliegen.

LUNICE
LIFT, 0.45
Eén helft van drilboorduo TNGHT: verwacht dus vaagweg door hiphop geïnspireerde beatbombast met veel sirenes en Skrillex-achtige ‘kraakprrrkrrrrchhh’-geluiden. Met een beetje geluk speelt hij ook de knallers die TNGHT zo genietbaar maakten (‘Higher Ground’, ‘Goooo’). Zijn eigen langspeeldebuut komt pas uit in september.

Lees ook:

Het ideale parcours voor woensdag
Het ideale parcours voor vrijdag
Het ideale parcours voor zaterdag

undefined