Pukkelpop 2018: is dat nu écht een chirofuif zonder ouderlijk toezicht?

’t Is een eeuwenoud cliché: Werchter is het Olympisch zwembad voorbehouden voor de behaarde annex bejaarde rockers die hun gloriedagen willen herbeleven, Pukkelpop is het spetterbad voor de koters.

Kwestie van u diepgravende onderzoeksjournalistiek te serveren: we liepen de wei af op zoek naar wat loslopende minderjarigen (nooit gedacht dat we die zin zouden schrijven) en ontfutselden hen hun plannen voor de komende tijd.

De gemiddelde youngster hier, zo blijkt uit onze steekproef, is naar de Kiewitse weide afgezakt om eens een niet-alcoholvrij pintje achterover te slaan, of, realistischer misschien, zich compleet naar de pleuris te zuipen, en hoopt gewoon een goe feesje te vinden door af te gaan op de vele waar is da feesje-lokroepen. Zo simpel kan het leven zijn!

De soundtrack bij dat driedaags bacchanaal? De Boiler Room natuurlijk, waar uw oren de ganse dag onophoudelijk gebombardeerd worden met drum ‘n’ bass en techno – de muziek maakt natuurlijk geen ene flieter uit; het gaat de gezonnebrilde, gecoiffeerde, en kaalkinnige jeugd om het feit dat ze aan niemand verantwoording moeten afleggen.

Voor hen is het festival dus een chirofuif zonder ouderlijk toezicht en met méér vrouwelijk schoon dan het gemiddelde boerendorp – de muziek is een (semi-)welkom extraatje. Maar goed, het is al moeilijk te differentiëren tussen de volgende namen, laat staan tussen hun pompende beats: Laston & Geo, Filiberque, Isaac Asimov, Ed & Kim, De PartyStompers, The Boilerboys, De Jan, Hype feat. MC Daddy Earl, DJ Keldermossel B2B DJ Linguini, en ga zo nog maar een half uurtje door.

Als we het jammer vinden (of beter: zonde vinden) dat die jongelingen Trixie Whitley, Arcade Fire en consoorten niet zien, zijn we dan weer de verzuurde zeiklap aan het uithangen? Krijgen we dan weer een fleurig boeketje haatmails in de bus of een scrabblezakje vol verwensingen op Facebook? Awel: fuck off.