Pukkelpop 2018: Wat is een festival nog zonder Dixie-toiletten? Zuiver niets!

Pukkelpop 2018 is nét krakend en beslijmd uit het ei gekropen, maar we horen al héél wat gekoekoek over de wc’s: de opmerkzame Pukkelpopbezoeker heeft opgemerkt dat er geen Dixie-toiletten meer te bekennen zijn. Awoert!

Niet dat we wéér de azijnpisser willen uithangen, maar een Dixieloze Pukkelpop is eigenlijk best griezelig. Net zoals glamping, hobo chic en kaviaar-tastings in pittoreske woonwagenparken is het een symptoom van een razendsnelle verandering: de verluxueuzering van alles wat ooit bohémien was. Ook de festivals blijven niet gespaard van de gentrificatie: u ziet hier hele rijen wc’s, maar geen charmante Dixiekoten.

Toegegeven, de Dixie is niet bepaald de properste manier om uw lichamelijke afval te deponeren en voelt vaker als een foltertuig dan als een wc, maar dat maakt het toch net charmánt? Het hele jaar heeft u de klok rond toegang tot een (relatief) proper toilet, dus wat maken die drie daagjes Pukkelpop dan uit? Wij mogen dan wel een heel verlegen blaas hebben die zich enkel durft ledigen in vuile toiletten, uitgebrande bossen en Fortis-bankfilialen, maar toch. Een koe melkt u ook niet met een diamanten emmer, denken wij.

Nee, ons leven is leeg zonder die appelblauwzeegroene hokjes en die witte schuimkraagjes van daken. Om nog maar te zwijgen van dat heerlijke aroma van ammoniak dat uw neusvleugels in vuur en vlam zet, die braakneigingen die uw huig de lambada doen dansen – of, kers op de wansmakelijke taart, dat witte hartje op de deur dat u zachtjes goedenacht kust wanneer u in slaap valt op de wc, vlak voordat de security u uit uw bepiste nest sleurt.

Ons festivalgevoeg heeft luxueuze hokken nodig; een weide zonder die martelkoten is gentrified bullshit. Maar kom, ’t is een teken van de tijd. Pukkelpop, waer bestu bleven?