Que j'aime ta couleur café (dit was dag 3 van Couleur Café)
Onze top drie van Couleurdag drie.
1) De Jeugd Van Tegenwoordig, die in de Univers-tent aan de (ook) aanwezige Franstaligen worden verklaard met du bon texte et du bon groove. Ze openen met 'Shenkie in de koelkast / Koetjesrepen in me huis / Koetjesrepen in me vacht', en gaan verder met 'Je kijkt o zo zuur naar me haute couture / want me haute couture is o zo duur'. Hoezo, haute couture? Faberyayo draagt de lelijkste 2 Pac-training die we ooit hebben gezien. Als Vieze Fur zijn casual simili-leren vestje naar toetsenist Bas Bron gooit, blijkt er een André Hazesshirt onder te zitten. Trouwens, geen idee hoeveel dikzakken ook vandaag op Willie Wartaal willen lijken, ze moeten alvast baardmannen willen worden die er bij een gerichte politiecontrole onmiddellijk worden uitgepikt.
De Jeugd is live een kogeltrein van een show met het juiste likje funk, met ('speciaal voor wie geen Nederlands verstaat') de song 'Hengel at a Bitch', met domme, op de grens van onverteerbare Autotune-lalala en met de vraag hen 'Brusseliaans welkom te heten, zoals alleen jullie dat kunnen'. Of wat dacht u van 'O lieve Belgjes, ik heb één vraag: gaan we neuken?' Van 'Houd die handen hoog' en daarna 'Houd die handen laag'. Van een pose die ze aannemen voor een staatsiefoto ('Heeft iemand een fototoestel bij zich?'). Van de hyperefficiënte kermisbeats die Bas Bron aan het eind aanklikt als was het zijn magnetronoven. Van het verzoek om op iemands schouder te kruipen: 'Kijk, ze schieten als paddenstoelen uit de grond... Zeven- en-dertig... Acht-en-veertig...'
'Manon' ('Ik wil een wippie op het balkon') was het enige lekkers uit de nieuwe plaat. Een kniesoor die er ook 'Zakmuitdeheup' en vooral dat liedje met 'Ik was een klootzak / totdat ik jou zag' had bij gewild. Wij waren eigenlijk die kniesoor.
2) Niveau 4. Wat een fantastisch initiatief, deze hiphoprally zonder pauzes, die begint met Coely. Na haar 'My Tomorrow' durven wij haar niet meer gewoon de Lauryn Hill van Antwerpen te noemen. Goed! Zeer goed! Woodie Smalls brengt z'n 'Champion Sound', en zal verderop de truc met de wall of death bovenhalen: iedereen liet er zich eens goed op gaan. Wij willen ze best allemaal opsommen, hoor: JJ, Caba, Dvtch Norris, Senamo, Seyte en al hun dj's en producers, en hulde brengen aan een hiphopshow die nu eens niet om de andere song werd stilgelegd, en die bovendien een zeer straf, asymmetrisch komen en gaan en mengen was van alle MC's die present gaven.
Maar ons hartje ging vooral sneller kloppen bij de man die eigenlijk via een rode loper kwam die het geweldige Brusselse Stikstof had uitgerold. Die van Stikstof zijn Brabanders, wij moesten aan de tongval van ABN en Aroma Di Amore en Frank van De Mens denken, hun beats zijn macaber, hun teksten ook, hun in de finale zittend 'Dobberman' is top, maar met permissie: mocht het rock zijn geweest, de roll ontbrak een beetje.
Nee, dé stem van Niveau Quatre was voor ons Roméo Elvis. Hij ziet eruit alsof hij Milaan-San Remo wil willen. Zijn postcode is 1630, en da's verdorie Linkebeek, wat het allemaal nog beter maakt. Roméo neemt - voor zover we zijn teksten vatten - bus, tram en metro, houdt het in de flow licht, maar heeft echt iets te zeggen. Een grande gueule met een hartje van goud. Du lourd, zoals ze dat in het Frans zoveel mooier zeggen. Vandaag luisteren wij al een dik uur naar Roméo Elvis zoals andere mensen niet genoeg kunnen krijgen van het gedribbel van Eden Hazard. We zijn zeer benieuwd tot waar hij het gaat schoppen, en als we daarbij een handje kunnen helpen, avec plaisir.
3) The Black Box Revelation. Times have changed, wist Bob Dylan al. Hebben The Scabs ooit op Skinks gespeeld? The Black Box Revelation nu wél op Couleur Café. Ze hadden vanuit Dilbeek natuurlijk al jaren geleden bus 820 of 117 richting downtown Brussel kunnen tnemen, maar er moest per se worden omgevlogen via Amerika. Altijd al speciaal willen doen!
'High On A Wire' zit voorin. Jan Paternoster lacht: 'Komaan Brussel. Motherfuckers!' Een man zo oud dat zelfs wij hem met u willen aanspreken duikt op achter een voorhistorische synthesizer, waaruit ter hoogte van 'War Horse' iets I wanna be your doggerigs komt. Als Jan en Dries opnieuw met twee achterblijven in 'Do I Know You' zijn ze pas echt op mekaar afgestemd als holbewoners op jacht. Paternosters Brussels-pet is gaan vliegen, hij leunt achterover, en de lach op zijn gezicht komt van diep: 'We zijn maar een kwartier aan het spelen, maar ik vind het al plezanter dan op Werchter'.
'Highway Cruiser' gaat over opstaan en meteen weer je bed in kruipen. 'My love is pounding / for a love so sweet', gaat het in 'Pounding Heart'. Wij hadden al het op de bassdrum getekende hart opgemerkt dat de hele tijd klopte.
In 'I Think I Like You' zit de eerste lange gitaarsolo. Mooie wending ook, drumroll of drie, en dan opnieuw dat knalrefrein! De oeoe's en shalala's van Chantal en Veronique kleuren 'Gloria'. Bedankt overigens voor die bindtekst met 'Een applaus voor Iron Yves aan de mellotron', zo moeten we dat niet meer gaan opzoeken. Die mellotron heeft nu meer dan een bijrol, in 'My Perception' zit zelfs een mellotronsolo, maar 't is opnieuw in de één-man-tegen-één-man-opstelling dat er in de song gerockt wordt alsof het al de laatste is. Maar 't is 'Set Your Head On Fire' dat afsluit, en ons richting de opdracht stuurt een superlatief van subliem te vinden die niet op -st eindigt. De beste oplossing lijkt gewoon vier zompige motherfuckers van sterren uit te delen.
Zo. Ons klankenkopje was vol - wat zeggen we, het liep al een tijd over van de goeie indrukken - dus zijn we op het Couleur Caféterrein gezellig gaan eten: Argentijnse empanadas en Aziatische tapas. Iemand had bij een kraampje een voorgerecht gekocht dat in de vorm van een puntzakje gefrituurde wormen kwam. Echt lekker. No joke there!
We gaan eruit met een lange freestyle - tot nader order dé plek waar je een mc het best voelt - van de Brusselaar Roméo Elvis. Hou u gereed, want BXL arrive:
