R.E.M. - Lifes Rich Pageant

1986: het toen nog niet zo héél bekende Amerikaanse groepje R.E.M. heeft een heel mooie plaat uit die'Lifes Rich Pageant' heet, en naar aanleiding daarvan worden de nog jonge zanger Michael Stipe en gitaristPeter Buck geïnterviewd door Humo.

Stipe vertelt dat zijn manager hem gezegd heeft dat hij in 1986, na eindeloos touren en jarenlang ploeteren in kleine clubs, eindelijk ook eens wat geld zal verdienen met zijn bandje: 24.000 dollar om precies te zijn, zo heeft de manager uitgerekend. Stipe overweegt daar een auto mee te kopen, want tot dan toe moest de groep die van zijn moeder lenen.

Een kwarteeuw later zijn Stipe, Buck & co. al lang multimiljonair, maar dat mag uiteraard geen beletsel vormen om 'Lifes Rich Pageant' een reissue te geven. De reissue is uiteraard business as usual: bij aankoop krijgt u boven op de originele plaat een cd met demo's (**), foto's, een poster en nieuwe liner notes - we wachten in spanning op de eerste groep die één of andere reissue van een gratis vat en een zak nootjes voorziet.

En neen: ook deze keer hebt u dat allemaal niet nodig. De twaalf songs van 'Lifes Rich Pageant' zélf, daar draait het hier om, en die blijken gelukkig nog altijd even fris en opwindend te klinken als een kwarteeuw geleden.

De lekker knetterende opener 'Begin The Begin' maakt meteen duidelijk waarin 'm het verschil met de eerste drie R.E.M.-platen zat: de folky, Byrds-achtige djingel-djangel van 'Murmur', 'Reckoning' en 'Fables of the Reconstruction' is ingeruild voor een potiger geluid, met Stipe die voor het eerst meer zingt dan murmelt, en met drums, gitaren en een bas die je kan hóren.

Een testosteroninjectie die de groep meteen succes opleverde, in de vorm van 'Fall on Me', waarmee ze in '86 hun allereerste en zeer terechte hit scoorden. Oké, met plaats 94 in de Billboard Hot 100 een wel zéér bescheiden hitje, maar in 1986 was zelfs dat een hele prestatie voor wie niet tot het ras der zingende poedels (Bon Jovi, Europe en - hellup! -Berlin regeerden toen over MTV) behoorde. Want niet vergeten: dit was dus dik vijf jaar vóór Nirvana de muziekwereld op zijn kop zette.

Maar hitplaat of niet, voor wie wilde luisteren toonde 'Lifes Rich Pageant' onmiskenbaar het potentieel van R.E.M.: nummers als 'Cuyahoga' of 'I Believe' waren - en zijn - op zijn minst even sterk als 'Fall on Me'.

En dan zwijgen we nog over het heerlijke, onweerstaanbare 'Superman', een cover die ze zodanig naar hun hand hebben gezet dat het ons pas 25 jaar na datum opvalt dat het eigenlijk een cover is (meer bepaald van een obscuur B-kantje van de ons verder volstrekt onbekende sixtiesgroep The Clique - en kom nu niet zeggen dat u hen wél kende!)

En als Stipe weemoed door z'n stem laat klinken, hebben we R.E.M. altijd nóg beter gevonden: zie 'Flowers of Guatemala', zie 'What If We Give It Away', en zie vooral het wonderlijke 'Swan Swan H'.

Buck daarover, destijds in Humo: 'Dat nummer heet eigenlijk gewoon 'Swan Swan Hummingbird', maar die flurk van een Stipe heeft er op de hoes 'Swan Swan H' van gemaakt. Ik háát het! Het klinkt zo pretentieus. Hij doet alles om op te vallen, hè. Maar dat is ook goed: zonder hem zouden we gewoon één van de vele gitaargroepjes zijn.'

Als u het ons vraagt: een zeer rake zelfanalyse, net zoals Buck (toen al!) al vrij accuraat de zeer nabije toekomst van R.E.M. wist te voorspellen: 'We moeten geen limousines hebben, en ook geen zwembaden in ons hotel. We hebben gewoon een contract met de wereld gemaakt waarin staat: 'Wij zullen de beste groep van de planeet worden, en jullie zullen allemaal heel trots op ons zijn. Maar we doen het wél op onze manier.''

Opdracht volbracht, zeker?