R.E.M. - Live at the Olympia
Shocking news: Michael Stipe wordt binnenkort vijftig! Andere welgestelde mannen van die leeftijd beginnen te golfen, kopen 'Bende van Wim'-gewijs een Harley Davidson of ruilen hun vrouw in voor een jonger exemplaar, maar Stipe en zijn makkers van R.E.M. hebben - getuige het zéér duidelijk aanwezige speelplezier op hun nieuwe 'Live at the Olympia' - nog steeds vooral lol in de muziek: maar liefst 39 (!) tracks serveren ze ons op deze dubbel belegde boterham, en desgewenst kunt u er ook nog eens een dvd bovenop krijgen.
Ook zeer fijn is dat de liveplaat niet zo'n met behulp van gejuich en applaus vermomde greatest hits geworden is: hier géén 'Shiny Happy People', géén 'Losing My Religion', géén 'Man on the Moon', géén 'It's The End of the World', géén 'Everybody Hurts', géén 'The One I Love', géén 'Nightswimming', géén 'What's the Frequency, Kenneth?', géén 'En we gaan de flik zijn broek afdoen (tsjoelala tsjoelala)'.
Wat dan wel? Grof geschetst bestaat het ene deel van de songs uit hun zowat volledige 'Accelarate'-cd: toen ze in 2007 voor die plaat aan het repeteren waren, probeerden ze 's avonds het nieuwe materiaal live op het publiek uit, en daarvan is 'Live at the Olympia' de neerslag. Die try out-aanpak levert hier en daar wel een heel klein beetje brol op (zoals 'Man-Sized Wreath' of 'I'm Gonna DJ', songs die - om het beleefd uit te drukken - niet de beste zijn die ze ooit geschreven hebben, of 'On the Fly', een track die 'Accelerate' uiteindelijk niet gehaald heeft, en als u het ons vraagt volkomen terecht) maar is voor de rest eigenlijk best oké.
Voor het andere deel diepen ze een rijkelijke greep pareltjes en culthits uit hun beginjaren op, toen ze nog een lekker rammelend en naar de Byrds neigend studentenbandje uit Athens, Georgia waren. 'Driver 8', 'Maps And Legends', 'Disturbance at the Heron House', 'So. Central Rain', 'Carnival of Sorts', het ronduit fantastische 'Cuyahoga' en nog een stuk of wat andere prachtsongs: 't is als u het ons vraagt een werkelijk excellente selectie uit de vroege R.E.M.-meesterwerkjes als 'Life's Rich Pageant', 'Fables of the Reconstruction' en 'Reckoning'.
Driewerf hoera, dus? Wel, 't zijn onmiskenbaar goede versies, maar ook bijzonder getrouwe versies, waardoor we ons al een week zitten af te vragen wat ze nu precies toevoegen aan de originelen. Antwoord: geen flauw idee! Al moeten we toegeven dat het allemaal een stuk forser klinkt dan 25 jaar geleden, alsof Peter Buck ondertussen stiekem aan de testosteron heeft gezeten, en alsof Bill Berry vervangen is door een drummer die zijn vrije tijd met powertraining doorbrengt - jarenlang in grote arena's en voor volle festivalweides optreden heeft duidelijk zijn invloed gehad op de R.E.M.-klank.
Er valt dus bijzonder weinig sléchts te melden over deze 'Live at the Olympia', maar als we u één R.E.M.-plaat moeten aanraden, zouden we toch zeggen: koop 'Life's Rich Pageant'. Of 'Fables of the Reconstruction'. Of 'Automatic for the People', 'Document', 'Murmur', 'Reckoning', 'New Adventures in Hi-Fi', 'Green' en nog een stuk of vier andere. En als u daarna nog geld overhebt: deze is ook best goed.
