R.I.P. Creature With The Atom Brain

Het doek is gevallen over Creature With The Atom Brain. Op het podium ziet u hen wellicht niet meer, maar in de winkel kunt u nog terecht voor één laatste plaat, ‘Night of the Hunter’.

Op het moment van de release is Creature-bezieler Aldo Struyf (45)met een andere groep op tournee. We onderscheppen hem in de Brusselse AB, waar hij die avond met The Mark Lanegan Band op het podium staat. Ons gesprek zal een paar keer onderbroken worden door een telefoontje van zijn werkgever. Struyf is dan ook niet zomaar een groepslid, maar de musical director van de band.

Maar we praten eerst over schilderen. Omdat daar een reden voor is.

Aldo Struyf «Ik ben beginnen te schilderen om naar muziek te kunnen luisteren. Ik bleef maar platen kopen, maar ik kwam er niet meer toe om ze ook effectief op te leggen. In de zetel gaan zitten luisteren, dat deed ik niet meer. Mijn leven is daar te gestresseerd voor geworden, denk ik. Muziek luisteren voelde aan als tijdverlies, terwijl het dat uiteraard helemaal niet is. Schilderen is perfect, dat vergt net genoeg concentratie om de muziek te kunnen toelaten. Ik vind het heel plezant. En ik heb zelfs al schilderijen verkocht! Echt waar. En met kerst heb ik Tom Barman er eentje cadeau gedaan.»

HUMO En dan moet je met je vuile verfhanden je platen omdraaien?

Struyf «Ik ben een heel propere schilder (lacht). Ik heb geen ezel, ik schilder gewoon aan de keuken- of salontafel. Ik ben ook niet eerst de basistechnieken gaan checken of zo. Een goeie vriend van me schildert al veel langer, en hij geeft me weleens wat tips. Ik ga regelmatig bij hem schilderen. Heerlijk: plaatjes draaien, en een eind de nacht in schilderen (lacht).»

undefined

HUMO Plaatjes. Ik vind ‘Night of the Hunter’ je beste plaat tot nog toe.

Struyf «Sjiek, ik ook! (lacht) Meer dan tien jaar geleden zijn we met Creature begonnen om ons wat bezig te houden, niet met het idee om iets uit te brengen. Maar dan komt er toch iets uit en ga je je afvragen: ‘Wat gaan we doen? Bwah, maar wat rocken zeker?’ En dan maak je nog een plaatje en uiteraard wil je dat het altijd beter is. Gaandeweg hebben we er ook meer stijlen in toegelaten, en met deze ben ik eindelijk echt tevreden. Live hebben we naar mijn mening een tijdlang op een zeer hoog niveau gespeeld – de tour met The Dead Weather was echt de max – maar als plaat vind ik dit de beste. En daarom is het ook goed geweest. Het feit dat andere mensen op de plaat zingen, doet veel. Dat maakt het zo veel beter. Ik ben gewoon geen zanger, zo simpel is het.»

HUMO Zing je wel graag?

Struyf «Nee. Ik hoor het mezelf ook niet graag doen. Ik vind het niet goed wat ik doe, en dan doe je het ook niet graag. Pas op, af en toe denk ik wel: ‘Dit is goed gelukt’, maar ik heb vooral een heel mediocre stem. Weinig karakter. Een zanger moet een zanger zijn, zoals Mark Lanegan. Of Tommy, of de andere mensen die meezingen op de plaat. Mensen die iemand emotioneel kunnen pakken met hun stem.»

HUMO Waarom stop je net nu je de gouden formule gevonden lijkt te hebben?

Struyf «Omdat het goed geweest is, ik heb met de groep bereikt wat ik wilde bereiken. Ik heb ook geen zin om die songs te blijven spelen tot ze helemaal dood zijn, dat heeft allemaal geen zin. En ook: iedereen heeft het altijd over de eerste vijf van Zeppelin, de eerste vier van Black Sabbath, de eerste zo veel van The Stones… Al die groepen die maar blijven bestaan, worden op den duur oninteressant. Dinosaur Jr., Queens Of The Stone Age zelfs, groepen waar ik megafan van was: ik koop die platen niet meer. Daarom: ’t is goed geweest. Het is begonnen als een hobbyprojectje en uiteindelijk zijn we er de hele wereld mee rondgetrokken. Ik ben nu helemaal klaar om iets nieuws te doen.

»Nu, ik was al een tijdje klaar om iets nieuws te doen. Eigenlijk zijn we eind 2013 al gestopt, toen hebben we onze laatste show gespeeld, en had ik het gehad. Maar ik had nog drums opgenomen met Damien Vanderhasselt en J.P., Jean-Philippe De Gheest, de twee drummers van de groep. En die klonken te goed om weg te gooien. Ik dacht: ‘Allee vooruit, nog één nummer van Creature.’ Dat is één heel lang nummer geworden (lacht). Gaandeweg opgebouwd. Dan kwam die eens langs, dan die. Op het gemakske, niks moest.»

HUMO Bij de gastzangers is Dave Reniers de vreemde eend in de bijt. Een bluesman.

Struyf «Ik wilde al langer iets met hem doen. We hadden zelfs al een paar keer eerder samen in het repetitiehok gezeten, met nog wat volk, maar er was nooit iets van gekomen. Hij zit in de blueswereld, ja, maar ik vind hem vooral een ongelooflijk goeie zanger. Ik denk dat hij ook buiten de blues tot grote dingen in staat is. Toen ik Lanegan een tijd geleden de plaat doorstuurde, mailde hij even later terug: ‘How did you get the guy from Crime And The City Solution to sing on the record?’ Waarop ik: ‘Who?’ Ik kende die groep totaal niet, maar Lanegan dacht dat Dave hun zanger was. De echte zanger van Crime And The City Solution heet Simon Bonney. Hij heeft later de groep nog heropgericht met leden van The Birthday Party van Nick Cave. Wat ik wil zeggen: Lanegan was serieus onder de indruk. En: Crime And The City Solution is ook totaal geen blues. Nu, Dave Reniers is ook geen vakidioot, hè, zijn smaak gaat veel verder dan dat. Als ik ’m thuis de Butthole Surfers laat horen, is hij meteen mee.»

undefined

HUMO Er komt geen afscheidstournee?

Struyf «Nee, ik heb geen zin om nog eens alle Belgische zaaltjes af te gaan. Dat gaat ook niet met al die gastzangers. Maar één concert, als ik ze allemaal samenkrijg: waarom niet? In de zomer, in het Rivierenhof of zo. Kan tof worden.»

HUMO Ook de laatste plaat van Creature With The Atom Brain draagt net als veel van je songs en platen weer de titel van een film.

Struyf «Ja, ik haal nu eenmaal veel inspiratie uit films. Weet je wat het is: ik vind mezelf ook weer geen goeie tekstschrijver, dat is mijn ding niet en ik ben er te lui voor. Nog een reden waarom ik niet graag zing, want dan moet ik eerst een tekst schrijven. Daarom pik ik vaak uit films. ‘Night of the Hunter’: klinkt goed, laten we dat maar nemen (lacht).»

HUMO De zangers hebben hun teksten dus zelf mogen schrijven?

Struyf «Ja. Omdat ik op de plaat een sample gebruik van Jim Jones, de Amerikaanse sekteleider die in 1978 met zijn volgelingen zelfmoord pleegde, had ik tegen ze gezegd: ‘’t Moet iets met serial killers zijn, donkere mensen.’ Lanegan en Danny Devos zagen dat meteen zitten, Dave Reniers en Tommy wilden liever iets vrolijkers schrijven. Tegen hen heb ik gezegd: ‘Doe dan maar wat je wil, maak er desnoods een liefdeslied van.’ Wat Dave vervolgens ook gedaan heeft. Maar dat is goed, daardoor is het geen aardedonkere plaat geworden.»

Lanegan belt weer. Hij is zenuwachtig aan het worden, er moet gesoundcheckt worden, en wij moeten afronden.

HUMO Bij Lanegan spelen, is dat hard werken?

Struyf «Het is plezant, maar het is inderdaad echt wel werken, ja. Zeker deze week. Onze bassist is uitgevallen, dus hebben we hele dagen moeten repeteren met de bassist van het voorprogramma, die hem vervangt. En Lanegan is iemand die bijvoorbeeld zegt: ‘Laten we morgen de James Lavelle-remix van dit of dat nummer spelen.’ Euh, oké (lacht). Nee, voor sightseeing is er weinig tijd. Maar dat is goed, ik doe dit graag, hè.»

HUMO Dan is het goed. Succes en tot snel!