Radio 1 Sessies: Luc Janssen
Maandag wordt in de Antwerpse zaal Trix de zevende editie afgetrapt van de ‘Radio 1 Sessies’, en naar goede gewoonte zijn ook dit keer alle sessies live en integraal te beluisteren op Radio 1, en via streaming te bekijken op radio1.be. Tot zover het goede nieuws; het slechte wordt u meegedeeld door de aloude (bijna schreven we ‘al oude’) presentator van de Sessies, Luc Janssen.
Luc Janssen «’t Is nog niet zeker, maar de kans is groot dat deze zevende editie de laatste zal zijn.»
HUMO De ‘Radio 1 Sessies’ zijn toch een groot succes?
Janssen «Net daarom. Voor de eerste reeks moesten we de artiesten er nog van overtuigen om mee te doen – ’t was een nieuw gegeven – maar vanaf reeks twee stonden ze al in dichte drommen aan te schuiven om alsjeblieft ook eens voor curator te mogen spelen. Begrijpelijk, want voor een muzikant is het natuurlijk een onwaarschijnlijke buitenkans om samen met bevriende muzikanten drie uur live op de radio te mogen spelen. In de loop der jaren is het er voor Radio 1 dus een stuk makkelijker op geworden om de affiche te vullen, maar het gevolg is natuurlijk wel dat de vijver waarin je vist alsmaar leger wordt – je ziet dat ook bij een programma als ‘Belpop’. Vandaar, dus.»
HUMO Laten we er dan maar meteen een bescheiden in memoriam van maken: wat vond jij de meest gedenkwaardige momenten van de afgelopen zes edities?
Janssen «O, er waren er zoveel. Ik herinner me die keer dat Daan de enige echte Plastic Bertrand had uitgenodigd om ‘Ça plane pour moi’ te zingen. Wonderlijk was dat, net als die keer dat Gabriel Rios zijn vader, een begenadigd jazzpianist, had laten overkomen uit Puerto Rico: een zeer emotioneel moment. Heel bijzonder vond ik ook Mauro die samen met Stijn Meuris en diens band ‘Helter Skelter’ van The Beatles naar een hoger niveau tilde.
»Gewoonlijk beginnen artiesten al een paar weken op voorhand te repeteren voor de ‘Radio 1 Sessies’, maar Mauro stuurde altijd zijn kat – typisch. Uiteindelijk kwam hij pas een halfuur voordat hij het podium op moest de zaal binnen, maar het moet gezegd: he delivered. Serieus, Meuris en Mauro hebben toen één van de meest verschroeiende versies van ‘Helter Skelter’ ten beste gegeven die ik ooit gehoord heb. En over verschroeiend gesproken: de sessie van The Scabs staat ook nog altijd in mijn geheugen gegrift. Om je een idee te geven van de intensiteit: Willy Willy kon de laatste twee nummers niet meer meespelen omdat hij te hard op zijn gitaar geramd had, en met een snaar door zijn vinger had gesneden. Tijdens die sessie zijn er zegge en schrijve acht vaten bier getapt, een record. Ik moet er wel bij zeggen: de Sessies werden toen nog gesponsord door Moortgat – het bier was dus gratis. Maar goed, je ziet er toch de sfeer van die avond in weerspiegeld.»
HUMO Waar kijk je dit jaar naar uit?
Janssen «Ik ben uiterst tevreden dat we voor de vermoedelijk laatste reeks van de ‘Radio 1 Sessies’ K’s Choice en Novastar hebben kunnen strikken, bands die we al vanaf het begin vragen om mee te doen, maar die om diverse redenen nooit konden – ze werkten aan een nieuwe plaat, of ze zaten in het buitenland. K’s Choice heeft onder meer Frank Vander linden uitgenodigd, voor mij de oerpunker van de Nederlandstalige muziek, en ook Thé Lau, die ik heel graag nog eens aan het werk wil zien – ik vind ’m de laatste tijd erg scherp in alles wat hij zegt en doet. En wat ook wel fijn is: na al die jaren krijg ik eindelijk de kans om het goed te maken met Sarah (lachje).»
HUMO Wat heb je haar ooit misdaan?
Janssen «Lang geleden, toen ik bij Studio Brussel ‘Collage’ presenteerde, gebruikte ik weleens bijnaampjes voor een aantal Belgische muzikanten. De meesten konden daar wel mee lachen of waren zelfs gevleid, maar er waren er ook bij die zich serieus in hun bek gescheten voelden. Onder wie dus ook Sarah Bettens, die ik in het programma steevast Sarah Beffens noemde. Ik vond dat zelf best grappig, maar toen ik erachter kwam dat Sarah er behoorlijk boos om was, en haar oma nog veel meer, ben ik er maar mee gestopt. Ik zal er dus zeker voor waken haar tijdens mijn aankondigingen niet per ongeluk nóg eens Sarah Beffens te noemen. Dat zou wel heel pijnlijk zijn, natuurlijk.»
