Radio: De zomer van 2014
Even was er paniek op de Humo-redactie toen het nieuwe zendschema van Radio 1 binnenwaaide: ‘Sonar 1000’, onze favoriete vakantiecocktail (weliswaar na de mojito), was spoorloos verdwenen. Na wat journalistiek speurwerk en een telefoontje naar onze collega (kv) is de rust gelukkig weergekeerd: blijkt dat die snoodaards van Radio 1 het omgedoopt hebben tot ‘De zomer van 2014’. Om het goed te maken, krijgt u dagelijks wel drie in plaats van twee uur uitstekende muziek te horen. Het wordt trouwens een extra zwoele playlist: daar zorgt onze eigenste Katia ‘Rock Ahoy’ Vlerick voor, één van de tien muziekexperts die hun honderd favoriete platen mochten insturen.
Katia Vlerick «Ik zit in de laatste rechte lijn naar de deadline. Nog een paar uurtjes doorwerken, dus. Ik vind het vooral moeilijk om zo’n lijst samen te stellen zonder enig concept, daarom heb ik er zelf eentje bedacht: mijn selectie wordt de soundtrack bij een zwoele strandparty aan een art-decovilla in The Hamptons, ergens in de jaren twintig. Maar wel met muziek uit verschillende periodes, à la ‘The Great Gatsby’ van Baz Luhrmann.»
HUMO Is er voorts nog een lijn te bespeuren in je selectie?
Vlerick «Ik betrap mezelf erop dat ik vaak teruggrijp naar zwarte muziek en vrouwenstemmen: Marvin Gaye, Little Willie John, Van Morrison, Etta James, Mavis Staples... Ik ben een stemmenfreak, en het zijn altijd dezelfde stemmen (lacht). Ik kan ook snel een nummer meezingen. Toen ik vroeger op studentenfeestjes draaide, werd ik daar weleens mee uitgelachen. Ik stond voortdurend mee te zingen met mijn playlist – blijkbaar nogal een belachelijk gezicht.»
HUMO Heb je ook atypische keuzes gemaakt?
Vlerick «Radio 1 heeft me gevraagd om er tien Nederlandstalige nummers in te stoppen. Geen gemakkelijke opgave, want ik ben vooral op Engelstalige muziek gericht. En er mochten ook enkele guilty pleasures tussen zitten, dus heb ik er ‘Wêr bisto’ van Twarres in gezet. Da’s een Fries onehitwondertje dat me altijd aan ABBA doet denken en dat veel mensen misschien melig vinden. Maar ik vind het echt het perfecte popliedje, prachtig helder gezongen in die mysterieuze taal die je deels verstaat.... (zucht) Als ze ‘Wat docht it dochs sear’ (‘Wat doet het toch pijn’, red.) zingt, krijg ik het altijd moeilijk.»
HUMO Telt Fries technisch gezien wel als Nederlands?
Vlerick «Nee, maar het zal moeten (lacht). Als ‘Gedreven door de voorjaarswind’ van Dimitri van Toren passeert, is het ook van mij: jeugdsentiment.»
HUMO Wie mocht zeker niet ontbreken in je lijstje?
Vlerick «Er zal sowieso veel van The Brill Building in zitten (het New Yorkse gebouw waar in de jaren 50 en 60 een resem songschrijvers werkte). Ik las net dat Gerry Goffin, die met z’n eerste echtgenote Carole King een massa Brill-klassiekers heeft geschreven, gestorven is. Toevallig heb ik net een song geselecteerd die King uitzonderlijk niet met Goffin heeft geschreven, maar met Howard Greenfield, ‘Crying in the Rain’, dat bekend is geworden in de versie van The Everly Brothers. Maar ik wil de prachtige demoversie ervan draaien, die King zelf heeft ingezongen.
»Er moet ook zeker iets in van mijn favoriete Brill-componiste Ellie Greenwich. En dan bedoel ik niet alleen de minisoapopera’s die ze voor The Ronettes en The Shangri-Las schreef, maar ook een liedje dat ze zelf heeft ingezongen: ‘You Don’t Know’. Geen hit, maar heel mooi. Da’s het interessante aan die Brill Building-vrouwen: ze hebben veel andere artiesten groot gemaakt, maar zelf doorbreken was minder evident.
»Ik heb vandaag ook een nummer ontdekt dat zeker niet mag ontbreken: ‘Old Money’, uit de nieuwe plaat ‘Ultraviolence’ van Lana Del Rey. Past perfect bij de theatrale muziek van Ellie Greenwich en bij dat zwoele sfeertje van The Hamptons.»
HUMO Toevallig onze favoriete Lana. Bedankt!
