Raketkanon - RKTKN#2
Ten tijde van hun debuut hoorde je over Raketkanon nog spreken als was het een inderhaast met leden van Waldorf, Tomàn en Kapitan Korsakov aan elkaar gekleefde supergroep. In 2015 is gewoon ‘groep’ allang goed: hoe natuurlijker iets aanvoelt, des te overbodiger wordt het om te verwijzen naar eventuele voorgeschiedenissen.
Ter zake: ‘RKTKN#2’ verhoudt zich tegenover ‘RKTKN#1’ als ‘Blood Sugar Sex Magik’ van de Red Hot Chili Peppers tot ‘Mother’s Milk’. Allebei goeie platen, maar de tweede was iets puntiger, wat scherper, minder aarzelend. Béter. Dat zou aan Steve Albini kunnen liggen, in wiens studio ‘#2’ werd opgenomen, maar wie het alleen daar zoekt, doet de groep tekort.
Er staan acht songs op ‘#2’, en in elk daarvan illustreert Raketkanon dat ze weten hoe je de versterker in de stand ‘berserk’ zet, maar: het zijn in de eerste plaats sóngs. En de half manische brul van Pieter-Paul Devos bevat, behalve overtuiging, ook gevoel. Tracks als ‘Elisa’ en ‘Nico Van der Eeken’ – het blijft wennen om een songtitel met voor- en achternaam te zien, wellicht niet het minst voor Nico Van der Eeken zélf – zijn aardedonker, intelligent opgebouwd en met zin voor detail op band gezet. ’t Zijn zelden nieuwe ingrediënten die we in ‘#2’ horen, maar de combinatie roept op geen enkel moment een déjà vu op. Zelfs die truc waarin een song halverwege wordt stopgezet om twee seconden later te herbeginnen alsof er niets gebeurd is – bij veel andere groepen wat achterhaald en belegen – wérkt hier.
Op ‘#2’ wordt u welgeteld één rustpunt gegund: de tussen alle geram bijzonder eerie klinkende eerste helft van ‘Mathilde’, dat zijn dikke teen in de sfeer van Slints ‘Spiderland’ steekt en waarop Devos voor één keer kwetsbaar fluistert, in het donker met z’n stem de stilte aftastend. Het blijkt een efficiënte aanloop om daarna nog méér gas te kunnen geven.
Al wie geen sluitende argumenten tégen ketelmuziek heeft, is Raketkanon een faire kans verschuldigd. Ze zijn iets op het spoor.
