Reality: Kings of the Wild

Trouw aan zichzelf presenteren die van Discovery u vanavond weer eens een typisch Discovery-baksel: ‘Kings of the Wild’, een van een luid donderende soundtrack voorziene realityreeks over een doorgewinterde jager uit Nieuw-Zeeland en een gerenommeerde kok uit Groot-Brittannië die elke aflevering in een ander onherbergzaam oord worden gedropt. Daar moeten ze het niet alleen een week lang zonder al te veel kleerscheuren zien uit te zingen – opgepast voor die krokodil! – maar ook minstens één keer per dag als koningen zien te eten.

'Matt Tebbutt (links): 'Ik heb geleerd om de grappige kant van tegenslagen te zien.'

Matt Tebbutt (de Britse kok) «Wat het extra lastig maakte, was dat Josh (James, de Nieuw-Zeelandse jager, red.) en ik enkel een paar rudimentaire gebruiksvoorwerpen mochten meenemen: Josh een pijl en boog, en ik een tweetal messen, drie potjes – voor wat zout, suiker en azijn – en één kookpan. Daarmee moesten we het proberen te redden op een ons volkomen onbekend terrein, ver van alle beschaving: echt geen kattenpis. Nog een geluk dat ik het als kok gewend ben om achttien uur per dag met zeven, acht andere kerels in een ruimte te staan die niet veel groter is dan een kleerkast. In de loop der jaren heb ik geleerd me in te houden en niet alles te zeggen wat ik denk. En ik heb vooral ook geleerd om de grappige kant van tegenslagen te zien.

»Eén keer, in de jungle van Borneo, is Josh mijn enige kookpan kwijtgeraakt. Ik was razend: we hadden het op dat moment al dagen moeilijk om iets eetbaars te vinden, en juist dan gebeurt er zoiets onnozels. Een hoop gevloek en gescheld natuurlijk, totdat Josh me ineens aankeek en keihard begon te lachen. En ja, toen hield ik het ook niet meer. Uiteindelijk zijn we elkaar broederlijk in de armen gevallen, en zijn we samen een nieuwe kookpot beginnen te vervaardigen uit bamboe. Wat ons nog is gelukt ook.»

HUMO Ik veronderstel dat u op uw trips zaken hebt gegeten die u nog nooit eerder had geproefd?

Tebbutt «Dat klopt, ja. In Finland heb ik rendiermos gegeten, en een pap van boomschors – vooral dat laatste was walgelijk. En in de jungle heb ik een keer tarantulapoten verorberd, en ook mieren: dat was heel lekker. En in Mexico (te zien in de eerste aflevering, red.) had Josh een wasbeer geschoten, maar die hebben we uiteindelijk niet kunnen opeten, door mijn eigen stomme schuld.»

HUMO Vertel?

Tebbutt «Josh en ik hadden ons vooraf in de handen zitten wrijven: ‘Ha, Mexico, dat wordt lekker warm!’ Maar tijdens onze eerste nacht aan de Mexicaanse Koperkloof vroor het dat het kraakte. ’t Was er zo verdomd koud dat we om het halfuur wakker werden, en maar weer wat hout op het vuur wierpen. De volgende dag lag er overal ijs op de grond, en het enige eetbare dat we konden vinden, waren eikels. Vijf dagen lang hebben we vervolgens niks dan eikels gegeten: leuk voor een eekhoorn misschien, maar wij hadden er na een tijdje echt schoon genoeg van. Maar toen, op de zesde dag, schoot Josh ineens een wasbeer. Niet zo’n schattige wasbeer zoals je weleens op foto’s ziet; ’t was een lelijk, gemeen kijkend exemplaar. Ik haal dus mijn kookpot boven – dezelfde die Josh later is kwijtgespeeld – en zet het ding op een vuurtje. En hoe ik het klaargespeeld heb, weet ik nog altijd niet, maar een paar tellen later stond alles in de fik – hadden we geen water in de buurt gehad, dan was heel ons kampement afgebrand. Een nachtmerrie, natuurlijk: we hadden ons zo verheugd op onze eerste deugdelijke maaltijd in vijf dagen, maar van de gemeen kijkende wasbeer waren enkel wat verkoolde resten over.

»Ach, ik kan er nu wel mee lachen. Maar op dat moment dacht ik: ‘Was ik maar nooit aan dit programma begonnen.’»

undefined