Recensie kleine finale België - Engeland: 'Galleryplay met de wat misplaatste air van de ongekroonde wereldkampioen'
Met hun derde plaats op het WK schreven de Rode Duivels Belgische voetbalgeschiedenis. In de troostfinale klopte het team van Roberto Martínez nu ook Engeland A: 2-0.
Het overheersende gevoel na de derde plek: de Rode Duivels hebben een unieke kans laten liggen. Niet de kans(en) die Romelu Lukaku niet in een doelpunt wist om te zetten omdat Big Rom weer de Big Rom van voor het toernooi was en na twee identiek slechte aannames de bal simpel in de armen van Joe Pickford zag rollen in plaats van achter de Engelse doelman tegen het net. Lukaku werd zo niet de topschutter van het WK, een titel die nochtans voor het grijpen lag gezien de troosteloosheid van het Engeland van (wél) topschutter Harry Kane in deze troostfinale.
‘Well played England. It’s been an exhilarating ride. The future is wonderfully bright’, tweette voormalig international en sindsdien gerespecteerd voetbalhost Gary Lineker nogal euforisch, maar dat lag vast aan de goedkope Russische vodka. Thierry Courtois, vader van de keepende Rode Duivel, reageerde gevat: ‘Well played, but Belgium twice better.’ Een verwijzing naar het groepsduel, waarin Engeland dacht de slimmerik uit te hangen door de overwinning aan de B-Belgen te laten en zo Brazilië in de kwartfinales te vermijden. België klopte Neymar & co en bleek ook voor de Engelse A-ploeg simpelweg te sterk.
België-Engeland had bij momenten veel weg van een trainingspartijtje waarin De Bruyne en Eden Hazard te vaak voor galleryplay gingen, met de wat misplaatste air van de ongekroonde wereldkampioen. Dat kostte het duo op het eind nog de 3-0 toen Hazard te laat De Bruyne aanspeelde, waardoor een haast zeker doelpunt alsnog door een Engels been werd afgeblokt. Omgekeerd leverde De Bruyne wel een assist voor Hazard, die deed wat Lukaku twee keer niet kon op De Bruyne’s slimme passjes: scoren. Nonchalance, foute keuzes en galleryplay voorkwamen een hogere score.
Roberto Martínez speelde De Bruyne opnieuw uit in de rol van valse spits, zoals tegen Brazilië. Toch één groot verschil dit keer: achter hem, naast Axel Witsel, speelde Youri Tielemans. Wat die tegen Engeland B al niet kon wegstoppen, kon hij nu nog minder: 21 nog maar, maar wat een rastalent, wat een leiderschap, wat een – beetje voetbaljargon – grinta. Zeg dat Humo het gezegd heeft: over vier jaar in Qatar steekt deze ket, in een polonaise met De Bruyne, de wereldbeker omhoog.
Gemiste ‘unieke’ kans? Ach. Er zijn er die Martínez nog altijd een dwaas vinden omdat hij er niet in slaagde zijn spelers naar een nederlaag te coachen tegen een Engels B-elftal, zo Brazilië en Frankrijk te ontlopen en via enkele mindere goden naar de finale te freewheelen. Kritiek is het die van weinig vertrouwen getuigt. Die dit brons reduceert tot een toevalstreffer dankzij het voortijdig falen van Duitsland, Argentinië en Spanje. Die voorbijgaat aan de geslechte mentale barrière sinds de zege tegen vijfvoudig wereldkampioen Brazilië. Die niet gelooft wat deze Rode Duivels wel geloven: dat voortaan alles mogelijk is. Die – kortom – iets verraadt bij kenners en analisten wat deze voetballers helemaal van zich hebben afgegooid: een underdogmentaliteit.
Het moment
Op het uur: Martínez haalt Lukaku naar de kant. De spits klapt het obligate handje met de stafleden, draait zich om en beent meteen naar binnen, zonder het spelersrijtje af te lopen. ‘Misschien geblesseerd’, dacht Frank Raes luidop, maar… ach, laat maar. Lukaku droop af. Zo onweerstaanbaar sterk aan het WK begonnen, alle critici de mond gesnoerd – zo leek het – maar niet meer gescoord in de knockout-fase. Wel nog een geniaal overstapje tegen Japan, een machtige assist voor De Bruyne tegen Brazilië, en ook tegen de Engelsen subtiele aangever voor Nacer Chadli’s voorzet waaruit Thomas Meunier de vroege 1-0 scoorde. Drie wedstrijdbepalende acties, eat that! En toch: twee gemiste kansen en een vroege wissel later sloegen twijfel en ontgoocheling alweer toe.
Invaller Dries Mertens – gepasseerd tegen Brazilië, Frankrijk en nu ook Engeland – zette zijn ontgoocheling opnieuw om in rendement. Toch een pluim op de hoed van Martínez, die het team als team deed denken, ongeacht Lukaku’s gemok. Mertens was het laatste stationnetje in de hogeschoolaanval die eindigde bij een verbluffende volley van Meunier. Het scheelde één hand van Pickford of een nieuwe parel stond klaar voor een jarenlange reis rond de wereld. Zoveel schoons op één WK: dat vooral waren de Rode Duivels. Hulde.
De quote
‘Als we de finale hadden gespeeld, denk ik dat we ze hadden gewonnen.’ – Vincent Kompany
Tweet
