Red het klimaat: deel het op

Het klimaat bemoedert de beroerden, of het beroert de gemoederen, maakt niet veel uit: er is veel om te doen. Maar door de geitenwol geverfde actievoerders vinden dat een beden-kelijke zaak. Zo is er bijvoorbeeld Jos Van Hoes, groene jongen van het eerste uur, die via Facebook liet weten dat hij het klimaat vanaf nu níét meer zal redden. Niemand reageerde, wat niet verwonderlijk is als je geen volgers hebt. Gelukkig is er nog dit blad, waar de man in een duizelingwekkende oplage zijn zeg kan doen.

''Jongens toch,' heb ik nog gezegd, 'die oceanen, is dat niet wat veel hooi op de vork?''

HUMO Je zei in je bericht: ‘Dat klimaat is er te veel aan.’ Wat bedoelde je daarmee?

Jos Van Hoes «Veertig jaar geleden ben ik begonnen met het redden van de natuur. Dat was een heel afwisselende bezigheid. De ene keer waren dat de zeehondjes, dan weer de korenwolf of de witte snavelbies.»

HUMO Wie of wat is de witte snavelbies?

Van Hoes «Ik had een vermoeden dat het een watervogel was, maar het bleek na lang zoeken een plant te zijn. Zo zie je maar hoe zeldzaam dat levende wezentje is. Ja, we hebben wat afgered, hoor! Maar in de jaren 80 begon het stevig fout te lopen. De grootheidswaanzin sloop binnen in onze beweging.»

HUMO Hoe merkte u dat?

Van Hoes «Wij waren volop bezig met het redden van drie hectare natte beemden in de buurt van Herentals, toen een paar nieuwelingen op een vergadering begonnen te roepen dat we ook het regenwoud moesten redden. Er werd besloten om éérst die natte beemden te redden, daarna de stekelbaars en de gore sliktapuit, en als er dan nog tijd over was, zouden we ons over dat regenwoud buigen. Maar de jonge garde hield het been stijf. Het moest en het zou dat regenwoud zijn. Ik vond dat jammer. Die jongens en meisjes kenden niet eens het verschil tussen de gore en de vale sliktapuit, die vooral in de paartijd veel te lijden heeft van zijn gore neefjes.»

HUMO Bent u uiteindelijk mee het regenwoud gaan redden?

Van Hoes «Nee. Toen het tijd werd om daaraan te beginnen, waren ze al bezig met de oceanen. ‘Jongens toch,’ heb ik nog gezegd, ‘die oceanen, is dat niet wat veel hooi op de vork?’ Maar nee, hoor, ze hadden al een schip gekocht. Omdat ik hun enthousiasme aanstekelijk vond, heb ik me als vrijwiller aangemeld om de Ierse Zee te beschermen. Dat leek mij nog enigszins overzichtelijk, maar ik werd uitgelachen. ‘Dat is een prutszeetje van niks,’ kreeg ik te horen.»

HUMO Toch bent u nog een hele tijd actief gebleven.

Van Hoes «Ja. Ik had veel red-dingservaring en ik wilde die doorgeven aan de volgende generaties. Toen wij ons destijds over die natte beemden ontfermden, deden wij dat door ze op te delen in – ik ga nu een beetje technisch worden – zandig-natte stroken, nat-zandige stroken enzovoort. Iedereen nam een stukje onder handen, en het resultaat mocht er zijn. Ik stelde voor om dat ook met het klimaat te doen, want ja: intussen hadden ze iets gevonden wat nóg groter was dat de oceanen.»

HUMO Hoe wilde u het klimaat opdelen?

Van Hoes «Zoals iedereen het op school heeft geleerd: het mediterrane klimaat, het zeeklimaat, het continentale klimaat, subtropisch, tropisch... Heel overzichtelijk. Mijn voorstel werd afgewezen, maar ik reageerde heel sportief. ‘Goed,’ zei ik, ‘dan stel ik voor dat we actiegroepen vormen. Eén groep houdt zich bezig met het redden van de isobaren, een andere richt zich op de hogedrukgebieden, de straalstroom verdient ook een aparte werkgroep, en als iedereen doet wat er moet gebeuren, is de zaak na een jaar of tien opgelost. Maar ja...»

HUMO U werd opnieuw weggelachen?

Van Hoes «Nee, uitgejouwd! Ze hielden mij voor een voorstander van kernenergie, omdat ze het verschil tussen isobaren en isotopen niet kennen. Daar stond ik dan. Omdat ik ook mijn trots heb, ben ik uit de beweging gestapt.»

HUMO Bent u verbitterd?

Van Hoes «Nee. Ik blijf een idealist, want er valt nog heel wat kleinschaligs te redden. Ik heb zelfs deelgenomen aan de laatste klimaatbetoging om aandacht te vragen voor de natte beemden, die niet meer zo nat zijn als het zou moeten. Ook natheid kan uitdrogen, was mijn niet mis te verstane boodschap. Ik zag heel wat mensen nadenkend naar mijn plakkaat kijken, en dat gaf mij nieuwe moed. De natte beemden kunnen nog steeds op mij rekenen.»

undefined