Red Hot Chili Peppers - I'm with you
Eén hyperkinetische punk die eigenlijk veel liever funkbassist of Miles Davis was geworden. Eén seks- en pornoverslaafde. Drie diehard-junkies, van wie er ééntje - Hillel Slovak - uiteindelijk toch nét niet diehard genoeg bleek om het te overleven.
Vier exhibitionisten die elke gelegenheid te baat namen om in hun bloot gat op een podium te gaan staan. Eén complete zot (die in zijn vrije tijd nummers maakt met titels als 'You're Pussy's Glued to a Building on Fire', en die ondertussen al twéé keer uit de groep gestapt is - faut le faire!).
Eén door ADHD voortgestuwde flauwe plezante drummer in wiens gezelschap ieder normaal mens het na twee seconden op zijn zenuwen zou krijgen. Een vader van twee kinderen die op zijn 46ste naar de universiteit trok om er Bach te gaan bestuderen, en die tegenwoordig (hij is nu 48) met groen haar rondloopt.
Vier witte sokken.Wie het lijstje met de huidige en ex-leden van de Red Hot Chili Peppers overloopt, kan zich alleen maar afvragen hoe dit zootje ongeregeld er in godsnaam ooit in geslaagd is het tot één van de grootste bands ter wereld te schoppen en dik zestig miljoen (!) platen aan de man te brengen.
Wij denken: door zichzelf constant onwaarschijnlijk te amuseren, en door er - volstrekt terecht - van uit te gaan dat de rest van de wereld hen daar wel in zou willen volgen. En waarom stoppen met jezelf onwaarschijnlijk te amuseren en daar ondertussen nog eens dikke pakken poen mee te verdienen?
Ergo: 'I'm with you', de tiende studioplaat van de Chili Peppers, die door het tweede vertrek van John Frusciante dus alwéér een nieuwe gitarist hebben moeten inlijven - als we goed geteld hebben is Josh Klinghoffer ondertussen al de achtste.
Bon, tot zover wat voorafging, want de reden waarom ze ons hier zo royaal betalen is uiteraard om u een antwoord te verstrekken op de vraag of die nieuwe Peppers-plaat ook goed is. We zullen duidelijk zijn: bwoah. Laten we beginnen met het voor ons onbetwistbare hoogtepunt van deze 'I'm with you': 'Brendan's Death Song', een eerbetoon aan hun overleden makker Brendan Mullen, de clubeigenaar uit LA die hen in 1983 hun eerste kansen gaf: zeer mooi, en vooral zeer juist, want in gelijke delen rouw en joie de vivre uitstralend.
Springen er verder ook uit: 'Police Station' (een zeer fraaie, bijna weemoedige popsong over gemiste kansen en vervlogen jaren) en het ietwat in dezelfde lijn liggende 'Annie Wants a Baby', een groeier die iets meer draaibeurten nodig had om zich in ons brein vast te haken.
De best aardige single 'The Adventures of Rain Dance Maggie' (een track waaruit wij meenden te kunnen opmaken dat die nieuwe gitarist een George Harrison-fan is) gaat er eveneens vlot in, maar om nu te zeggen dat het een onverwoestbare RHCP-klassieker genre 'Californication', 'Scar Tissue' of 'Give It Away' is? Nah.
Waarmee we een trapje lager gaan en bij songs als 'Factory of Faith', 'Goodbye Hooray', 'Look Around' en 'Ethiopia' belanden, tracks die meteen het probleem van deze plaat schetsen: allemaal niet slécht, maar gewoon te braaf, te middelmatig en te voorspelbaar voor een groep die groot geworden is door overal het kot compleet op zijn kop te zetten en waar het maar enigszins kon hun broek af te steken.
En bij laidbacke, zomerse deunen 'Did I Let You Know' en 'Dance Dance Dance' kregen wij visioenen van types die in een bebloemde bermuda naar een beach party gaan om daar in een omgekeerde camion zeezand aan een helblauwe (of soms zelfs paarse) cocktail te staan lurken: er bestaan heel veel mensen die dat een fijn tijdverdrijf vinden, maar wij behoren er niet toe - het zal wel aan ons liggen, zeker?
Ach, 'I'm with you' is geen kwade plaat - er staat geen enkele echte stinker op - maar na zes jaar wachten (en 'Stadium Arcadium' was ook al niet hun beste) en négen jaar na hun laatste echt sterke ('By the Way') zitten we toch een beetje met het gevoel waarmee wij zelf onze slager altijd achterlaten: het had toch wel een ietske meer mogen zijn, makkers?
