Reizen Waes

Kijken naar een programma met Tom Waes, die gonzende komeet van lef en goede bedoelingen, geeft ons altijd een comfortabel gevoel. Als hij stevig ingevet het ijskoude Kanaal doorklieft of op een zucht van een zonnesteek een reeks marathons loopt in de Sahara, overheerst vooral de opluchting dat we het zelf niet hoeven te doen.

In ‘Reizen Waes’ trekt hij naar risicovolle gebieden die Thomas Cook als ‘krankjorum’ en ‘vooral niet te bezoeken’ bestempelt: Turkmenistan, Zuid-Soedan, Colombia of Iran. Uiteraard durven wij niet te insinueren, en al zeker niet luidop, dat die openbare omroep van ons een verdomd fraai reisbureau is.

'Goeie vakantie, ja, maar het blijft wél werk'

Tom Waes (lacht) «Als ik voor een opdracht naar het buitenland vertrek, dan hoor ik voortdurend: ‘Goeie vakantie!’ We hebben ons kostelijk geamuseerd, maar het blijft wél werk. Het was voortdurend dansen op het slappe koord. Enerzijds maken we een entertainmentprogramma, maar anderzijds kwamen we wel in bloedserieuze situaties terecht.»

HUMO Zuid-Soedan is ook niet meteen de Turkse Rivièra.

Waes «Nee, inderdaad niet. We kwamen er in contact met ex-kindsoldaten en andere uitwassen van die vreselijke burgeroorlog. Na tien minuten in het land zat ik al in het politiekantoor. Ik had zonder toelating een foto genomen van het presidentieel paleis. Omdat de oorlog daar nog maar net achter de rug is, is het verboden om foto's te nemen van strategische plaatsen. Dat hadden ze me natuurlijk niet gezegd.»

HUMO Klopt het dat jij de eerste westerling bent die in Turkmenistan een reisdocumentaire mocht maken?

Waes «Ik denk het wel. Rudi Vranckx probeert er al tien jaar binnen te raken, maar hij vangt telkens bot. Waarom het ons wel gelukt is, weet ik nog altijd niet. Misschien omdat we kleine garnalen zijn, zonder politieke agenda. We werden er wel voortdurend gevolgd en gecontroleerd. Het is en blijft een verschrikkelijke dictatuur. Elke nacht kopieerden we de beelden op harde schijven die we dan in de bagage van de crew verspreidden uit schrik dat ze op het einde van de trip alles in beslag zouden nemen.»

HUMO Mijn favoriete aflevering: op bezoek in Pitcairn, het eiland in de Stille Oceaan waar de 52 inwoners allemaal rechtstreekse afstammelingen zijn van de muiters van het Engelse marineschip de Bounty, dat er aanmeerde in 1789.

Waes «De mijne ook! Niet alleen het verhaal op zich is al top, ook de reis ernaartoe is fascinerend. Het duurt al vijf dagen om er vanuit België te raken. Eerst met het vliegtuig via Los Angeles en Tahiti naar Polynesië, en dan nog eens een boottocht van drieënhalve dag. Die mensen waren natuurlijk blij om eens een nieuw iemand te zien. Normaal spoelt er alleen een paar keer per jaar een zeiler in nood aan.

»Het eiland is enkele jaren terug in het nieuws geweest door een grote verkrachtings- en incestzaak waar de helft van het eiland bij betrokken was. Op voorhand hadden we afgesproken daar geen aandacht aan te besteden, maar op het einde van mijn reis hebben we er toch een ferm gesprek over gevoerd. Dat was het dubbele aan die trip: enerzijds zit je in het paradijs, anderzijds hangt die vreselijke affaire er als een donderwolk boven.»

HUMO Zijn er na drie eeuwen van onderling gevoos geen mongoloïde sporen van inteelt?

Waes «Dat is inderdaad een probleem. Daarom gaan ze af en toe op zoek naar vers bloed, bijvoorbeeld in Nieuw-Zeeland of Australië.»

HUMO Je hebt je ook laten beschieten in Colombia.

Waes «Klopt, maar wel in een fabriek waar ze kogelvrije vesten maken (lacht). Die jongens van de FARC (Colombiaanse rebellen, bekend vanwege hun jarenlange terreuracties, red.) zijn trouwens bijzonder vriendelijk. Al moet ik erbij vertellen dat ze net een vredesbestand met de regering hadden afgesloten.»

HUMO Intussen bereiken ons ook allerlei onrustwekkende verhalen over je nieuwe programma met Koen Wauters.

Waes «(lacht) Ik las in de Story dat ik ernstig gewond was geraakt! We hebben het voor alle duidelijkheid over een klein scheurtje in een buikspier. Maar het gaat er soms keihard aan toe. Iedereen denkt dat ik die uitdagingen met de vingers in de neus win, maar niets is minder waar. Schrijf maar op: Koen Wauters is geen pannenkoek.»