Reportagereeks: Bear Grylls: Extreme Survival Caught on Camera

In het nieuwe ‘Extreme Survival Caught on Camera’ becommentarieert de uit een mengsel van graniet en gepantserd staal opgetrokken avonturier Bear Grylls samen met enkele collega-waaghalzen filmpjes van mensen die in een levensbedreigende situatie terechtkomen, maar het als bij wonder nog weten na te vertellen.

Terwijl u zich handenwrijvend verheugt op een dierenverzorger die vertrappeld wordt door een woeste olifant, een basejumper die van een driehonderd meter hoog gebouw lazert en een vliegtuig dat een noodlanding dient te maken op een drukke snelweg, laten wij de heer Grylls alvast even aan het woord over de levensbedreigende situaties die hij zelf al heeft meegemaakt.

Bear Grylls «Ik was al drieënhalf jaar lid van de SAS, het elitekorps van het Britse leger, toen in 1996 mijn parachute weigerde open te gaan tijdens een oefensprong in Afrika. Zo’n 4.500 meter ben ik toen naar beneden gevallen, met als meest tastbare resultaat: drie gebroken ruggenwervels. Maandenlang heb ik vervolgens in de ziekenboeg doorgebracht, in constante pijn en zonder dat ik me kon bewegen. Toen, in die ziekenboeg, ben ik op het idee gekomen om mijn kinderdroom waar te maken, en de Mount Everest te beklimmen. En dat heb ik anderhalf jaar later ook gedaan: onderweg ben ik één keer in een bergspleet gedonderd, maar ik heb doorgezet en de top gehaald.»

– Sterk!

Grylls «Dat is nog niks in vergelijking met de exploten die ik al ondernomen heb in mijn tv-programma’s (waarvan ‘Ultimate Survival’ het bekendst is, red.): daar heb ik pas echt vaak m’n leven geriskeerd. Ik heb met alligators en mensenetende tijgerhaaien geworsteld, ben door slangen gebeten, heb verscheidene ledematen gebroken, ben meermaals bewusteloos geslagen... Eén keer ben ik zelfs bijna onthoofd, toen een loodzware camera naar beneden viel. Vijf centimeter meer naar links en ik was zo dood als een dodo geweest.»

– Zetten de makers van uw programma’s u onder druk om zo veel mogelijk uw leven te riskeren?

Grylls «Nee, dat nu ook weer niet (lacht). Kijk, de reden waarom nog nooit één van onze crewleden overleden is – inclusief mezelf – is dat we nooit gemakzuchtig worden. We wéten dat iedere misstap fataal kan zijn, en dus wegen we alles heel goed op voorhand af: we zullen altijd voor de veiligste manier kiezen om een rivier over te steken of van een steile rots af te dalen. De makers zetten me maar op één gebied onder druk: ze willen altijd weer dat ik walgelijke troep eet.»

– Wat is de walgelijkste troep die u ooit gegeten hebt?

Grylls «O, ik heb al schapenogen gegeten, maden, rauwe pofadders, het warme vlees van een zebra die net gedood was door een leeuw.... Maar het állerwalgelijkste dat ik ooit gegeten heb, waren rauwe geitenkloten. Die dingen smelten nu niet bepaald in de mond, om het zo maar te zeggen, met als gevolg dat ik meteen begon te kokhalzen. Dat is trouwens al vaker gebeurd in mijn programma’s, en ik vind het heel fijn dat mijn crew dan gewoon doorgaat met filmen. Ik ben opgegroeid met nogal gladde survivalprogramma’s, waarin je nooit eens iets onbetamelijks zag. Maar survival ís niet glad; het is smerig. Hell, ik herinner me dat ik eens diarree had en over een rots hurkte, en dat ik een paar meter lager mijn crewleden ineens allemaal samen ‘Aááááh!!’ hoorde roepen. Hahahaha!»

– Tot slot nog, meneer Grylls: wie heet er nu in hemelsnaam Bear?

Grylls «Geen idee: mijn doopnaam is Edward. ’t Was mijn oudere zus die me de naam Bear gaf toen ik een week oud was, en die naam is blijven hangen.»

– Wel een goeie zaak dat u avonturier bent geworden: met een naam als Bear Grylls kan een mens toch bezwaarlijk carrière maken in het verzekeringswezen.

Grylls «Daar zit iets in, ja (lacht). Al kan ik je verzekeren dat mijn moeder dat een stuk prettiger had gevonden.»