Reportagereeks: Soundtrack Zuid-Afrika
Isolde Lasoen mept er ook in Zuid-Afrika niet naast: Belgiës meest vooraanstaande drumster trekt al wekenlang – in het kader van Canvasprogramma ‘Soundtrack Zuid-Afrika’ en in het kleurrijke gezelschap van Jef Neve, Flip Kowlier en Tijs Delbeke – van sloppenwijk naar theaterhal om samen te spelen met muzikanten van allerlei slag. In de vijfde en laatste aflevering komt het kwartet aan in Kaapstad, een plek waar het afschaffen van de apartheid in 1990 eindelijk voor gelijkheid zou moeten hebben gezorgd. Maar één en ander blijkt nog steeds niet in de haak te zitten.
'Jammen op commando: ook eens tof' Isolde Lasoen
HUMO Het verkennen van de townships liet je wijselijk aan het stoerdere mansvolk over – te weten: Tijs en Flip. Jij ging samen met Jef naar het strand. Slim gezien!
Isolde Lasoen (lachje) «Ja, dat klopt. Maar we hebben dat gedaan om het contrast te tonen tussen de zware omstandigheden in die townships enerzijds en de decadentie van Camps Bay anderzijds. Daar leven de mensen in een bubbel: toen we op een terrasje aankwamen, zaten er naast ons een paar mannen en vrouwen met Rolexen en chique kleren à volonté champagne te drinken – het was twaalf uur ’s middags. Ik weet nu niet of het in de aflevering zit, maar die mensen – supervriendelijk, trouwens – zijn we vragen gaan stellen: ‘Vind je het niet raar dat jullie hier zo zitten en dat er aan de andere kant van de berg zoveel armoede is?’ Waarop zij: ‘Maar nee, dat is maar wat je ervan maakt. Er is overal miserie. Mogen wij niet genieten van het leven als we dat kunnen? Het helpt toch niet als we zelf verkommeren?’ Ze steken hun kop in het zand: heel naïef – een constante in Zuid-Afrika – maar ik denk dat ze hun argumenten nog geloven ook. Later nodigden ze ons uit naar een feestje vol beroemdheden, maar dat hebben we niet gedaan.»
HUMO Als wij hier in de zomer cocktails zitten te sippen op een terrasje, is dat dan zo veel beter gewoon omdat de armoede verder weg is?
Lasoen «Natuurlijk niet, maar het contrast is ginder zo groot… Sloppenwijken en Beverly Hills vlak naast elkaar: dat voelt toch raar. Eén lichtpuntje: de rijken zijn niet louter blank en de armen niet louter zwart. Dat is al iets. Maar Kaapstad – en eigenlijk heel Zuid-Afrika – heeft nog heel veel huiswerk te maken. Ik had soms zelfs de indruk dat het land nog meer in twee is gesplitst dan vroeger, om eerlijk te zijn.»
HUMO Veel raciale spanningen?
Lasoen «Wij zijn daar niet zo erg mee geconfronteerd geweest, maar je merkt wel dat het speelt. Het politieke systeem zit er ook scheef: dat is vandaag de dag helemaal op zwarten gericht. Misschien is die tegenbeweging wel begrijpelijk na jaren van schandelijke onderdrukking, maar nu worden op politiek vlak de blanken nogal benadeeld. Zoals ik al zei: er is nog veel werk aan de winkel.»
HUMO Zeg Isolde: was het ook nog een beetje léúk op reis?
Lasoen (lacht) «Jawel, superleuk! Al die mensen die we ontmoet hebben, al die bands! Allemaal coole, hartelijke, open mensen.»
HUMO Welke ontmoeting blijft het hardst bij?
Lasoen «Als ik de afleveringen nu bekijk, heb ik bij alles warme herinneringen. Maar puur qua muziek was ik helemaal mee met BCUC – we speelden heel lang met hen, bijna drie kwartier, in een tranceachtig afroritme. Supercool.»
HUMO Tijs Delbeke opperde in dit mooie blad dat het muzikaal goed klikte tussen jullie vieren. Zei hij dat uit beleefdheid of was het echt zo?
Lasoen (lacht) «Dat was echt zo. En maar goed ook, want soms hadden we amper tijd om te spelen. Dan moesten we wachten tot de crew vond dat ze het juiste licht te pakken hadden, waarop zij riepen: ‘Nu beginnen te spelen, snel!’ (lacht) Jammen op commando: ook eens tof.»
