Reporters zonder grenzen Dieter Coppens ('Down the Road') & Arnout Hauben ('Rond de Noordzee'): 'De grote meerderheid van de mensen heeft het goed voor met de andere'

Programmamakers en reporters Arnout Hauben (42) en Dieter Coppens (41) moeten vaker op hun tanden bijten dan hun omgeving lief is. Maar afgelopen zomer mochten ze weer uitrukken, en vanaf deze week kunt u hun wedervaren volgen op Eén: Coppens met het tweede seizoen van ‘Down the Road’, Hauben met het nieuwe, tiendelige ‘Rond de Noordzee’.

'Als ik 's nachts wakker word, heb ik soms een paar minuten nodig om me te herinneren waar ik ben'

Op café in Berchem legt Arnout Hauben uit hoe hij er na ‘Ten oorlog’, ‘Weg naar Compostela’ en ‘De helden van Arnout’ voor koos om de grenzen van de Noordzee af te schuimen. Wandelend, liftend en gocartend van het Zwin tot Cap Gris-Nez, van the white cliffs of Dover naar het Skagerrak, en via de Waddeneilanden terug. ‘Steeds een stapje verder in het onbekende, altijd in de buurt van die grote plas water.’ Coppens reisde ongeveer tegelijkertijd naar Zuid-Afrika, met zes nieuwe jongeren die het syndroom van Down koppelen aan zin voor avontuur en een luid galmend gevoel voor humor. Maar het belangrijkste eerst:

HUMO Heren, hoelang kennen jullie elkaar al?

Dieter Coppens «Sinds ‘Manneken Pis’, een programma van De chinezen waaraan ik als reporter heb meegewerkt, kennen we elkaar redelijk goed. Maar wanneer hebben we elkaar voor het eerst ontmoet, Arnout?»

Arnout Hauben «Ik ken Dieter al van zijn eerste televisieprogramma’s, ‘The Road Ahead’ en daarna ‘De poolreizigers’. Wat hij en zijn neef Mathias daarin hebben gedaan – van de ene naar de andere kant van de wereld liften en dat als een reisreportage op tv brengen – was nieuw voor Vlaanderen. Meer nog: het was spannende, inspirerende televisie. Het was pionierswerk en ik keek ernaar op, terwijl ik net mijn eerste stapjes in de audiovisuele wereld zette.

»(Ernstig) Ik heb het Dieter nog nooit zelf gezegd, maar eerlijk: ik beschouw hem als de Vlaamse godfather van het soort televisie dat ik zelf al jaren graag maak.»

Coppens (verrast) «Een heel mooi compliment, bedankt.»

HUMO Wat herinner je je nog van die tijd, Dieter?

Coppens «Dat we eraan begonnen als twee jonge snaken die geen idéé hadden hoe ze televisie moesten maken. Ik had toen zelfs nog nooit een camera in mijn handen gehad (lacht).

»In die tijd liftte ik vaak. Ik maakte er een sport van om langs de Antwerpse ring te gaan staan en te zien hoe ver ik tegen de avond kon raken. Voor een eindwerk voor mijn studie grafische vormgeving wilde ik een boek over een liftreis maken – dertig dagen rondtrekken zonder geld – met tips, verhalen en foto’s. Ik vertelde dat met Nieuwjaar op een Coppens-feest, waar ook Mathias rondliep. Hij vond het zo’n goed idee dat hij het wilde voorstellen aan de baas van TMF, waar hij toen voor werkte. Een week later hadden we een afspraak in Hilversum: we mochten het doen. We kregen twee vliegtuigtickets en twee kleine camera’s. Twee sléchte kleine camera’s, trouwens. En dat was ook ons loon (lacht).

»De rest hebben we gaandeweg geleerd. We maakten al filmend en liftend ons verhaal. We hadden er geen idee van hoe we de boel aan elkaar zouden rijgen, maar dat maakte het spannend.»

Hauben «Televisie maken wordt meestal pas tof wanneer de planning wegvalt. Sommige tv-makers zijn zo vastgeroest in hun formats dat ze verkrampen als er iets onverwachts gebeurt. Maar wie open naar de wereld kijkt, geniet ervan als alles in de soep draait.»

HUMO ‘Rond de Noordzee’ wordt ook uitgezonden in Nederland. Is het de bedoeling om straks in alle landen aan de Noordzee het scherm te halen?

Hauben (verbaasd) «In Groot-Brittannië uitgezonden worden lijkt me redelijk ondenkbaar. Ze hebben er niet de minste interesse in het wereldbeeld van een onbekende Belg. Ze zouden het ook rare televisie vinden: Britse reporters praten nooit zo lang met mensen die ze onderweg ontmoeten. Ze praten de tijd liever zelf vol.

»Dat ze het in Nederland uitzenden, vind ik fantastisch. Ik zal trouwens al blij zijn als het in Vlaanderen blijkt aan te slaan.»

HUMO Twijfel je daaraan?

Hauben «Ik vind het toch elke keer spannend, een nieuw programma lanceren. Televisie is een hard medium, en je weet nooit zeker of een programma bij de tijdgeest aansluit, of op het juiste moment wordt uitgezonden. Laten we zeggen dat ik qua gemoedsrust niet mijn beste maand achter de rug heb.»

Coppens (knikt) «Wie op televisie faalt, kan zwáár falen.»

HUMO Hebben jullie al eens gefaald?

Coppens «Nee. Het is heel belangrijk dat je je omringt met mensen die je volledig vertrouwt. ‘Zorg ervoor dat je de zwakste schakel bent in je eigen ploeg, zo zullen ze het beste in jou naar boven halen,’ heeft een vriend me eens gezegd.

»De juiste toon van een programma vinden is teamwerk, en daar hangt veel van af. Een paar verkeerde beslissingen en ‘Down the Road’ had een erg klef programma kunnen worden.

»In de eerste reeks was één van de ideeën dat begeleidster Griet en ik elke avond zouden napraten over wat er die dag was gebeurd. Maar dat voelde al snel fout aan. Het leek alsof we op de downjongeren neerkeken, terwijl ik het net heel belangrijk vind dat we hen als gelijken behandelen. Zo’n evaluatiegesprekje onder ons tweeën was bij nader inzien ook niet nodig. Laat die mannen maar doen, ik zal hen wel begeleiden waar nodig. Ze zijn zó ad rem en zó spontaan.»

undefined

'Niemand anders mag in mijn slaapzak slapen. Toen ik daar nog niet zo strikt in was, heb ik er iets te vaak andermans onderbroek of vuile zakdoek in gevonden'

Hauben «Lang geleden ben ik voor ‘Man bijt hond’ een jaar op pad gegaan met Kris en Yves. De spontaniteit van die gasten, hun onafgebroken gedachtestroom en de pure manier waarop ze die kenbaar maken aan hun omgeving, terwijl ze ons en passant een spiegel voorhouden: ik vond dat fantastisch.

»Van Yves krijg ik nu en dan nog een mailtje. Vooral op mijn verjaardag, daar is hij namelijk erg op gefocust. Volgens mij kent hij de verjaardag van iedereen in Vlaanderen uit het hoofd (lacht).»

HUMO Als er ooit een derde seizoen van ‘Down the Road’ komt, boeken jullie vermoedelijk geen vakantiehuisje meer met een trap zonder leuning. Daar is in de eerste aflevering van het nieuwe seizoen namelijk één en ander om te doen.

COPPENS (lacht hard) «Voilà. Een goed voorbeeld van wat Arnout daarnet zei: televisie is het best als je weinig plant. Wij kwamen daar op de eerste dag van onze reis aan in een huis met een trap zonder leuning. Vooraf hadden we er geen seconde bij stilgestaan, maar voor onze downjongeren bleek het een enorme uitdaging om daarop te stappen: ‘Hoe stom moet je zijn om zo’n trap te maken?’ Dat leverde meteen zeven minuten mooie tv op.»

undefined

undefined

''Down the Road' is misschien wel het programma dat het best bij mij past: ik ben daar om anderen te laten schitteren' Dieter Coppens

Duits monument

HUMO In de eerste aflevering van ‘Rond de Noordzee’ zitten een tiental gesprekken met toevallige voorbijgangers. Hoeveel mensen moet je aanspreken om tien geweldige getuigenissen over te houden?

Hauben «Dat valt goed mee. Sommige gesprekken verlopen weliswaar stroef, maar achteraf kun je ze meestal wel vlot doen lijken. De meeste mensen vertellen zoals een struik zich vertakt: er zit veel dood hout tussen, maar er zijn ook enkele ontroerende zijtakken. Dan moet je goed snoeien, en als we hun achteraf het eindresultaat laten zien, staan ze soms versteld: ‘Nu pas begrijp ik mezelf!’»

HUMO Je gaat niet alleen op pad: het gezelschap bestaat uit cameraman Philippe Niclaes en klankman Ruben Callens, en er is een halve hoofdrol weggelegd voor een drone.

Hauben «We wilden de Noordzee en de landschappen langs de kustlijn mooi in beeld brengen, maar niet door een soort onzichtbare camera. Ik wil dat de kijker getuige is van elk onderdeel van het maakproces, en dus moest ook in beeld komen hoe ik de drone lanceer en ermee speel.

»Ruben heeft speciaal voor deze reeks een opleiding gevolgd. Hij is een jonge monteur bij De chinezen, en ik had al een tijdje het gevoel dat hij in zijn montagecel zat te verpieteren. Die drone was zijn ticket naar de buitenwereld. Hij paste sowieso goed bij Team Noordzee, want zijn vader is de Garnaalprins van Wenduine.»

HUMO Jullie lijken een vergelijkbare manier van presenteren en tv maken te hebben. Jullie komen vaak in beeld, maar slagen er toch in om nooit te veel de aandacht op te eisen.

Hauben «Het gaat in onze programma’s niet om ons, hè. We zijn hoogstens het peper en zout van de echte hoofdrolspelers. Uiteraard laat ik af en toe in mijn hart kijken – ik vraag iedereen de pieren uit de neus, het zou onnozel zijn om dan niets over mezelf te zeggen.»

Coppens «Ik ben van nature geen podiumbeest. ‘Down the Road’ is misschien wel het programma dat het best bij mij past: ik ben daar om anderen te laten schitteren.»

undefined

'De overgrote meerderheid van de mensen heeft het goed voor met de andere. Ik heb rond de hele planeet gelift en ik leef nog, hè'

HUMO Arnout, tijdens de opnames van ‘Rond de Noordzee’ trof je in Duitsland een stenen monument in de vorm van een grote penis aan.

Hauben «Ze hebben daar wel meer rare monumenten. Het was een gemetselde lul van ongeveer twee meter hoog. Hij stond er op het strand, in de branding. Bij vloed werd hij af en toe overspoeld door hoge golven en bleven er schuimkoppen aan de eikel hangen. Ik vroeg de plaatselijke bevolking of ze me de weg konden wijzen naar das Monument, en je merkte dat ze er zelf ongemakkelijk van werden (lachje). Daar liepen dan kindjes rond te spelen. Duitsers: het blijft een apart volk.»

HUMO Wanneer hebben jullie...

Coppens (onverstoorbaar) «En staat die penis dan naar de zee gericht, of naar het land?»

Hauben «Knal omhoog. Een echte Duitse penis.»

HUMO Dieter, heb je in Zuid-Afrika soortgelijke curiositeiten gezien?

Coppens «Penissen? Enkel die van mijn reisgezellen. We hebben daar weleens samen onder de kampeerdouche gestaan – dat wil zeggen: onder zo’n grote, zwarte plastic zak met water in. Een aparte ervaring. Mijn broek was amper uit, of er was al iemand aan het vergelijken. ‘Dat is een dikke. Dat is een dunne. En dat is een normale.’ (lacht) Ik dacht: wat krijgen we nu?»

HUMO ‘Down the Road’ presenteren kan niet slecht zijn voor het ego. In de eerste aflevering word je minstens zeven keer door de kandidaten aangesproken met ‘Mooi kontje!’ of ‘Lekker dier!’

Coppens «Ik geef toe: thuis overkomt het me minder vaak. De meiden konden er in het begin niet over ophouden. Die complimenten nam ik natuurlijk in dank aan, maar op den duur moest ik toch even zeggen: ‘Ik weet nu dat ik de schoonste kont van de wereld heb – en intussen weet iederéén dat. Zullen we erover ophouden?’»

HUMO Wat is het raarste compliment dat jullie al voor jullie televisiewerk hebben gekregen?

Coppens «Op de Story Awards was ik vorig jaar genomineerd als Beste Nieuwkomer. Ik maak al bijna twintig jaar televisie! (lacht)»

Hauben «Als we in een ver buitenland filmen, gebeurt het af en toe dat mensen over mij praten in een taal die ik niet begrijp. Dan blijkt achteraf, wanneer we de rushes bekijken met een tolk erbij, dat die op het eerste gezicht vriendelijk lachende Mongolen ongegeneerd over mijn rare kop aan het roddelen waren. Eén keer waren ze – ik was aan het eten – mijn tanden aan het tellen (lacht).

»Het is soms confronterend als mensen je in een andere taal uitlachen, maar meestal is het gewoon grappig. En heel af en toe een soort compliment – als ze onder de indruk zijn van het feit dat ik meer dan elf tanden heb, bijvoorbeeld.»

HUMO Arnout, in ‘Manneken Pis’ nodigde je jezelf en je reporters uit bij een buitenlandse toerist die je in Brussel had ontmoet. In Humo zei je toen: ‘Ik ken de sterktes en zwaktes van mijn reporters. Daarom heb ik Dieter naar die dansende Italiaanse non gestuurd.’

Hauben «Didi, zoals ze hem noemde, is een heel mooie jongen. Kijk nu zelf: qua looks is hij toch fenomenaal?»

Coppens «Stop, Arnout, dit wordt gênant (lacht).»

Hauben «Ik wist meteen: als ik hem op die non afstuur, komt daar spanning van. In elk geval meer dan bij één van de vrouwelijke reporters (Linde Merckpoel en Maaike en Elke Neuville, red.).»

Coppens «Het was dan ook een érg knappe non. Ze nam me mee naar de plaatselijke dansschool, eigenlijk een kelder onder de dorpskerk, en zei: ‘Wacht hier, ik ga even iets makkelijkers aantrekken.’ Ja, hállo. Ze kwam tevoorschijn in een spannend pakje dat weinig aan de verbeelding overliet. En ze begon voor de grote spiegel in het lokaal zo te dansen en te kronkelen dat ik alleen maar kon denken: christelijk kun je dat toch niet meer noemen. Bleek dat ze een verleden had als kooidanseres in discotheken.»

Hauben (denkt na) «Achteraf bekeken was ‘Manneken Pis’ echt een goed programma. Dat weten ze in Spanje trouwens ook: daar loopt het al vijf seizoenen.»

HUMO Voor De chinezen een vaste stroom van inkomsten in financieel onzekere tijden?

Hauben «Een beekje van inkomsten, misschien.»

undefined

undefined

'Onlangs zei mijn dochter: 'Ik ben blij dat mijn vrienden niet kunnen zien hoe jij leeft en hoe je ons opvoedt'' Arnout Hauben

Hägar-humor

HUMO Hebben jullie na al die reisprogramma’s een arsenaal aan vuistregels en trucs om een trip zo aangenaam mogelijk te laten verlopen?

Hauben (denkt na) «Ik heb altijd dezelfde slaapzak bij, waar niemand anders in mag slapen. Toen ik daar nog niet zo strikt in was, heb ik er iets te vaak andermans onderbroek of vuile zakdoek in gevonden (lachje). En ik heb altijd oordopjes bij me, vooral voor mijn gezelschap. Niet dat ik elke avond snurk, maar soms wordt er wel iets gedronken. Dan zeg ik gewoon: ‘Steek die dopjes in je oren.’»

Coppens «Nog een tip: steek je toiletzak altijd in je handbagage. Dan kun je je tussen twee vluchten door opfrissen in de luchthaven. Een goed mes komt ook altijd van pas, maar dat stop je beter níét in de handbagage. En voor een lange vlucht trek ik altijd een trainingsbroek aan – veel aangenamer dan een jeans.»

HUMO Kunnen jullie voorspellen op welk onderdeel van een nieuwe reeks er kritiek zal komen?

Hauben (twijfelt) «Min of meer. Voor ‘Ten oorlog’ was ik eens een Franse boer aan het interviewen. Die zei: ‘Ik heb twee zonen: de ene is truckchauffeur, de andere coiffeur.’ Ik wou vragen of die coiffeur toevallig homoseksueel was, maar omdat mijn Frans nogal slecht is en ik niet op het juiste woord kon komen, maakte ik het wat denigrerende handgebaartje dat met homo’s wordt geassocieerd. Daar is achteraf veel kritiek op gekomen – het stond zelfs op pagina 3 van een krant, mét foto. Ik wil die discussie niet heropenen en ik zeg niet dat het onterecht was, maar je zegt snel iets verkeerds.

»Voor ‘Rond de Noordzee’, dat we nog aan het monteren zijn, twijfelen we over een scène in Noorwegen. Op een gegeven moment kwamen we daar in een oud Vikingenhuis terecht – eigenlijk een hoop oude stenen, maar ze helpen je om je een beeld te vormen van hoe het er geweest moet zijn. Ineens zei Ruben een paar clichés die typisch zijn voor de Hägar-strips: ‘Ha, Hägar, zijt ge weer thuis? Goed verkracht, geplunderd en gemoord op reis?’ Toen moesten we daarmee lachen, maar is het nu nog grappig? Of is het vooral grof? Moeten we onszelf censureren of niet? Wie iets maakt voor een groot publiek, moet met veel gevoeligheden rekening houden.»

Coppens «Daarom was ik zo blij dat de reacties op het eerste seizoen van ‘Down the Road’ zo positief waren. Vorig jaar durfde ik na de uitzending van de eerste aflevering niet op de sociale media te kijken. Ik was bang voor bagger. Tot een collega me opbelde:

‘Oké, Dieter. Je mag kijken. Het wordt warm onthaald.’»

HUMO Jullie geven allebei de indruk roem niet als een doel te zien, hooguit als een beroepsrisico. Maar heeft de bekendheid geen voordelen? Ik stel me voor dat de mensen hun hart sneller voor de camera uitstorten omdat jullie het zijn.

Hauben «In België is dat zeker zo. Als mensen me kennen, weten ze ook min of meer wat ze van het gesprek kunnen verwachten. Je kunt dus een aantal stappen overslaan. Dat zag je vroeger ook in de programma’s van Paul Jambers. Hij had zoveel charisma en uitstraling dat, als hij met veel aplomb een huis binnenstapte, de mensen zich automatisch begonnen te gedragen als iemand die in een ‘Jambers’-reportage past.»

Coppens «Ze gingen onmiddellijk op zoek naar een extreme hobby?»

Hauben «In het buitenland valt dat voordeel natuurlijk weg. Vijf meter voorbij De Panne beteken ik niets meer.»

HUMO Zouden jullie elkaars job kunnen doen? Hoe anders was pakweg ‘Ten oorlog’ geweest met Dieter, en hoe had ‘Down the Road’ eruitgezien met Arnout als gids?

Coppens (tot Arnout) «Geschiedenis is echt jouw ding, hè. Ik weet niet hoe hard je erop moet studeren, maar in al je programma’s zit een ongelofelijk interessante laag geschiedenis. Zelf moet ik het meer van mijn vlotte babbel hebben.»

Hauben «Dieter heeft wat Martin Heylen ook heeft, en eigenlijk álle grote reportagemakers en interviewers. Ze bewerkstelligen het meest wanneer ze af en toe niets doen, zeggen of sturen. Soms ís Dieter er gewoon, en dan zie je hoe er rond hem van alles aan het gebeuren is. Noem het voor mijn part een x-factor.

»Ik ben ook iets stuurser dan Dieter. En het ligt niet in mijn persoonlijkheid om erg lichamelijk of tactiel met mensen om te gaan. Zoals hij die gasten in ‘Down the Road’ knuffelt, vastpakt of troostend aanraakt: ik zou dat niet kunnen.»

HUMO Een programma als ‘Copy beest’ is vermoedelijk ook niets voor jou.

Hauben (aarzelt) «Ik ben inderdaad niet de allergrootste dierenliefhebber. Ik ben vorig jaar zes afleveringen gaan draaien in de Zoo van Antwerpen, naar aanleiding van de 175ste verjaardag van de dierentuin. Heel interessant, maar vooral omdat het zoveel over geschiedenis ging. De dieren nam ik erbij (lachje).»

HUMO Als je voor een programma op pad gaat, neem je altijd een apparaatje mee dat een ultrasoon geluid voortbrengt, om honden af te houden.

Hauben «Dat was vooral handig tijdens ‘Weg naar Compostela’, omdat ik toen geregeld alleen reisde. Nu heb ik vrienden bij me, achter wie ik me lafhartig kan verschansen.

»Zo’n machientje is ook niet alles. Soms werkt het, soms ook niet, bijvoorbeeld als de honden in kwestie zichzelf al lang doof geblaft hebben. En het gevaarlijkst is de derde mogelijkheid, wanneer de hond beseft dat het vreselijke geluid van mijn machientje komt en hij dus weet dat ik hem pijn probeer te doen. Waardoor hij nóg agressiever wordt.»

HUMO Ben je over het algemeen bang van honden?

Hauben «Nee, maar ik was vroeger vaak klankman, bijvoorbeeld voor ‘Het geslacht De Pauw’, en ik liep dikwijls rond met een perch, zo’n grote microfoon op een stok. Waar je ook bent, een zenuwachtige hond zal altijd eerst de man met de stok aanvallen. Zachte woordjes fluisteren om zo’n dier te kalmeren kan ik ook al niet. Ik panikeer snel als ik een hond zie komen.»

Coppens (lacht) «‘Zachte woordjes’?»

Hauben «Ik wil maar zeggen: er zijn veel honden in de wereld. In Mongolië is ‘Hou uw hond in bedwang!’ zelfs een traditionele begroeting – een beetje zoals ‘Hallo!’ bij ons.»

undefined

'Mijn broek was amper uit, of er was al iemand aan het vergelijken' Dieter Coppens

Lijk gedumpt

HUMO Op welke recente formats zijn jullie jaloers?

Hauben (denkt na) «Ik vond ‘Dwars door Amerika’ van Karine Claassen héél goed. Een knappe vertelling, en één van de beste programma’s van 2017. Karine is nog jong, maar ze heeft nu al een duidelijke, heldere stem.»

HUMO Zeven jaar geleden heb je samen met andere ex-Woestijnvissers Mikhael Cops en Elke Neuville het productiehuis De chinezen opgericht. Heeft dat gebracht wat je er van verwachtte?

Hauben «Ja. Het is begonnen als iets wat we van onszelf móésten doen, ook al waren we niet de grote ondernemers van Vlaanderen. Gelukkig is mijn broer Harald er snel bij gekomen: hij had zakelijke ervaring en heeft ervoor gezorgd dat het bedrijf nu nog steeds wonderwel aan elkaar hangt.

»Ik ben trots op De chinezen omdat het een toffe bende is, en omdat er prachtige programma’s worden gemaakt. Ik kan dat laatste zeggen zonder dat ik me ervoor op de borst hoef te kloppen. Aan programma’s als ‘De weekenden’ en ‘Radio Gaga’ heb ik geen enkele verdienste.

»Los daarvan zit ik niet graag achter een bureau en ik kan me niets ergers voorstellen dan dat de veertig werknemers van De chinezen naar mij zouden kijken en denken: dat is de baas. Maar zodra ik mijn rugzak vastneem en ergens op een veld, een boot of een strand sta, valt alle vervelende shizzle van het bureauleven van me af. Dan zit ik in mijn microwereldje, en ik zit daar graag.»

undefined

'Als we de rushes bekijken met een tolk erbij, blijkt dat die vriendelijk lachende Mongolen eigenlijk over mijn rare kop aan het roddelen waren'

HUMO Op naar het onbekende!

Hauben (enthousiast) «Ja! Dat ik op mijn reizen ’s ochtends niet weet waar ik ’s avonds ga slapen: daar verlies ik mijn hart aan. In ‘Weg naar Compostela’ had ik, als ik ’s nachts wakker werd, soms een paar minuten nodig om me te herinneren waar ik was. Extra vervelend als je dringend naar het toilet moet (lacht).»

COPPENS «Toen we liftten voor ‘De poolreizigers’, was dat niet anders. Ik herinner me een koppel in een Amerikaanse bak. Hij was een Iggy Pop-achtige figuur, met bloot bovenlijf en een tattoo van een skelettenhand op de borst. ‘You know, guys... De laatste lifter die ik heb meegenomen, is in deze auto gestorven.’ Een overdosis, bleek later. Hij zei dat hij het lijk ergens in een bos had gedumpt, iets later was hij wegens medeplichtigheid en nalatigheid toch de bak in gevlogen, en hij was nog maar net op vrije voeten. Iets later stopte hij aan een ravijn: ‘Ooit heb ik een auto gepikt, en hier was de benzine op. I pushed the fucker down the mountain.’ (lacht) Heerlijk.

»In december ben ik samen met Kevin van ‘Down the Road’ gaan liften voor ‘Down the Snow’. Op een gegeven moment – het was al donker – stopte er geen kat meer, en dus zijn we beginnen te wandelen. Toen ik een huis zag, zei ik tegen Kevin: ‘Kom, we gaan aankloppen en vragen of we daar mogen blijven slapen.’ Kevin vond dat bijzonder onbeleefd: ‘Het is al avond, de mensen kijken nu naar hun favoriete programma. Je mag hen niet storen!’ We hebben het toch gedaan, en bij de derde deur hadden we prijs. We kwamen er terecht bij een Duitse familie van wie de zoon vorig jaar in Nieuw-Zeeland had rondgereisd. Hij had er toen ook een sport van gemaakt om elke avond bij een huis aan te kloppen, om er de gastvrijheid te testen.»

HUMO Geloof je door die ervaringen wat meer in de goedheid van de mens, of net niet? Voor elke deur die opengaat, blijven er ook enkele dicht.

Hauben «Ik ben vrijwel nooit iemand tegengekomen die me géén kom soep wilde geven. En altijd en overal heb ik een bed voor de nacht gekregen.»

Coppens «Geloof het of niet: de overgrote meerderheid van de mensen heeft het goed voor met de andere. Ik heb rond de hele planeet gelift en ik leef nog, hè. Maar er circuleren ook negatieve verhalen, waardoor mensen onnodig veel angst voor het onbekende hebben.

»Soms houden mensen hun deur inderdaad gesloten als we aankloppen, maar dat wil nog niet zeggen dat het slechte mensen zijn. Wellicht zijn ze gewoon een beetje bang. (Schouderophalend) Zoals je als kind wordt opgevoed, zo sta je als volwassene in de wereld.»

HUMO Hoe doe je dat concreet: ervoor zorgen dat je kinderen niet angstig opgroeien?

Coppens «Ik ben daar nogal freaky in. Mijn kinderen moeten goeiendag zeggen tegen iedereen die ze tegenkomen, bijvoorbeeld onderweg naar school. Ik wil dat ze de wereld open en vriendelijk tegemoet treden.»

Hauben «Mijn kinderen zijn gereserveerder. Ze zeggen vaak tegen mij: ‘Wees toch eens kalm, papa. Je bent nu geen tv-programma aan het maken, je hoeft dus niet met iedereen een praatje te maken.’ Of: ‘Laat die bakker nu toch gewoon zijn werk doen.’ Ze wijzen me er ook op dat ik in de Brusselse metro af en toe zit te staren naar mensen die ik niet ken, en dat dat eigenlijk niet kan.

»Ik probeer mijn kinderen open en vrij op te voeden, en met veel dialoog. Het werpt zijn vruchten af, maar mijn jongste dochter is stilaan op een leeftijd gekomen dat ze beseft dat het verschilt van wat de meeste ouders doen. Ze zit op internaat – ze kan heel goed volleyballen en gaat naar een topsportschool – en ze heeft liever niet dat ik nog mee naar boven ga, als ik haar daar met de auto afzet. Onlangs zei ze me: ‘Ik ben blij dat mijn vrienden niet kunnen zien hoe jij leeft en hoe je ons opvoedt.’ Ik vermoed niet dat ze het als compliment bedoelde, maar zo heb ik het wel begrepen (lacht).»

undefined