Review: 40 jaar Hip Hop: Mos Def (AB)

Op de slotdag van het hiphopfeestje in de AB werden er twee verjaardagen gevierd: veertig jaar hiphop en vijftien jaar ‘Black on Both Sides’, de debuutplaat van Mos Def.

’t Is niet nieuw, artiesten die hun beste plaat integraal komen opvoeren. En ’t is zelden goed, omdat er van verrassing geen sprake is: de plaat chronologisch van voor tot achter, niet zelden op automatische piloot, en in de bisronde een klein kransje greatest hits. Mos Def veegde daar alvast vierkant zijn voeten aan, en negeerde vrolijk wat er op de affiche stond. Ook met het aanvangsuur werd geen rekening gehouden: ‘We start at half past nine,’ had hij de organisatie in de vooravond al laten weten, een half uur later dan gepland. Het werden ruim vijfenveertig minuten, maar gelukkig was er Lefto, medeprogrammator van dit vier dagen durende verjaardagsfeestje en ook na de set van Mos Def nog aan zet, om de pijn van het wachten met allerhande opzwepends te verzachten.

Mos Def, die zich nog voor één keer als dusdanig liet aanspreken – sinds begin 2012 gaat hij als Yasiin Bey door het leven – betrad het podium op de goddelijke tonen van ‘A Love Supreme’ van John Coltrane, terwijl op een groot doek achter hem de beginscène van ‘Orfeu Negro’ te zien was, een Braziliaans-Franse film uit 1959 (in kleur) die zich afspeelt in de favela's van Rio de Janeiro met de meest pittoreske vergezichten over Copacabana Beach. Het bleef niet bij die openingsscène. De film, over een verboden liefde te midden van het carnaval, werd nagenoeg volledig vertoond – mooi, maar de link met het concert werd nooit duidelijk.

Mos Def schakelde na ‘A Love Supreme’ over op ‘Hip Hop’, song nummer twee op ‘Black On Both Sides’, en dreigde er even mee toch de chronologie van de plaat grotendeels trouw te zullen blijven. Al vlug werd echter duidelijk dat er wat breder gegrasduind zou worden (Mos zou uiteindelijk slechts vijf songs van zijn klassieker spelen) maar ook dat het concert het eerste half uur ziek was in het bedje waarin wel meer hiphopconcerten liggen te suffen. Geruggensteund door twee dj’s die er de vonken maar sporadisch inkregen, moesten we het doen met de lazy raps van Mos die, weggedoken onder zijn deukhoed, niet goed wist hoe te reageren op de lauwe reacties van het publiek dat bij gebrek aan spektakel makkelijk werd afgeleid door de wiebelende boezems en Braziliaanse konten van het carnaval in ‘Orfeu Negro’.

Het was niet de eerste keer dat er tijdens deze vierdaagse een paar rhymes van ‘Rapper’s Delight’ werden geciteerd (Big Bank Hank van Sugarhill Gang legde afgelopen dinsdag het grote hoofd te rusten, remember), maar efficiënt was het wel. Links en rechts schoot er eentje wakker en Mos Def gooide er een handvol greatest hits tegenaan: het fraaie ‘Casa Bey’ van zijn recentste ‘Ecstatic’ (vijf jaar geleden toch ook alweer), ‘Travellin Man’, maar vooral de ‘Black On Both Sides’-prijsbeesten ‘Love’, ‘Miss Fat Booty’ en ‘Mathematics’.

Helemaal los kwam het concert pas op die momenten dat Mos Def etaleerde dat hij behalve een goeie rapper ook een fenomenale zanger is. In ‘The Panties’ van ‘The New Danger’, of in ‘Umi Says’, het hoogtepunt van de avond. Voor de laatste rechte lijn serveerde Mos nog een paar local favorites, zoals hij het zelf noemde: ‘Juicy’ van fellow Brooklyn native Notorious B.I.G. en, net als Afrika Bambaataa een halve dag eerder, ‘Shimmy Shimmy Ya’ van Ol’ Dirty Bastard, die tien jaar geleden de overstap naar de grote crackweide in the sky maakte.

Er waren rode rozen voor het publiek en geen bissen. En geen ondertitels, geen popcorn en geen ontknoping van ‘Orfeu Negro’. Zelden met een zo manifest hongergevoel naar huis gegaan. En toch: ‘Black on Both Sides’ staat hier sindsdien op instant repeat. Mission accomplished, zeker?

Het moment

'Umi Says'

Het publiek

Stond er wat verward bij en probeerde met gefronste wenkbrauwen uit te vissen wie nu eigenlijk 'de goeien' en 'de slechten' waren in 'Orfeu Negro'.

Quote

‘I feel lucky, I feel good. I hope you feel good too’