Review: A History of Violence

Omdat er hier en daar een fotogenieke blote kont opduikt in 'A History of Violence', omdat de film het doet zonder moordlustige dwergen en zonder schrijfmachines die door hun aars praten, en omdat één van de belangrijkste acteurs van 'Lord ...

Omdat er hier en daar een fotogenieke blote kont opduikt in 'A History of Violence', omdat de film het doet zonder moordlustige dwergen en zonder schrijfmachines die door hun aars praten, en omdat één van de belangrijkste acteurs van 'Lord of the Rings' er de hoofdrol in speelt, hebben sommige zelfverklaarde specialisten beweerd dat David Cronenberg, de regisseur van ontregelende meesterwerkjes als 'Dead Ringers' en 'Crash', een knieval voor het grote publiek heeft gemaakt. Ga weg. De monsterachtige vliegsnuiten en de gynaecologische experimenten blijven deze keer inderdaad achterwege, maar Cronenbergs obsessies met seks en geweld zijn niettemin wel degelijk voelbaar, en het verhaal is zo verontrustend dat je de indruk krijgt dat de cineast aldoor met schroefsleutel en splijtbout aan je hoofd zit te morrelen. En dat de film er tamelijk briljant uitziet, helpt natuurlijk óók om 'A History of Violence' in de eindejaarslijstjes te hijsen. Met vaste hand en uitgestreken gezicht loodst Cronenberg ons mee naar een vredig, licht-droomachtig Amerikaans stadje in de Midwest - je lijkt je wel in de virtuele realiteit van 'eXistenZ' te bevinden - waar vriendelijke huisvader Tom Stall (Viggo Mortensen) een sympathiek eethuisje uitbaat. Tot ineens enkele duistere figuren opduiken die grimmig in Toms koffiekan beginnen te roeren. Cronenberg pakt hier en daar nog wel uit met een opengebarsten schedel, maar 'A History of Violence' werkt toch vooral onderhuids. Naast het briljantste openingsshot van het jaar, krijg je een subliminaal acterende Mortensen, een geweldige Ed Harris (die als de sinistere Foggarty evenveel dreiging uitstraalt als een wolf in de nacht), en een reeks wippertjes - ja dames, u krijgt Viggo's blote achterwerk te zien! - die recht naar het kruis gaan. En intussen zit Cronenberg grinnikend de draak te steken met de ziekelijke rol van de media en met de door seks & vuurwapens gedomineerde Amerikaanse cultuur, om je op het eind naar huis te sturen met een reeks onrustwekkende vragen, zoals: schuilt er ook een moordlustige wolf in mij? Waarschijnlijk wel, maar blijf ons steengoeie films en af en toe een meegaande blondine voeren, en we blijven glimlachen.