Review: A Place to Bury Strangers op Pukkelpop (The Shelter)
'Een goeie song moet je niet alleen horen en voelen, je moet 'm ook zién,' aldus Oliver Ackermann, zanger/gitarist bij A Place To Bury Strangers en tevens CEO van het eenmansbedrijfje Death By Audio, dat gitaareffectpedalen ontwerpt voor fijn volk als U2, Wilco en Lightning Bolt. Kortom: u was een wortel als u zónder oordopjes naar The Shelter was afgezakt.
Het optreden
Als My Bloody Valentine, The Jesus and Mary Chain en Joy Division in een kamer van twee bij twee en met de versterkers op elf: daaraan moeten wij steevast denken als we het titelloze debuut van deze Brooklynites onder de laser schuiven. Eersteklas geloofsbrieven, maar helaas valt daar live weinig van te merken: een lawine van fuzz over een machinale beat en grommende bas waarin wij met moeite I Know I'll See You', To Fix The Gash In Your Head' en In Your Heart' de eerste single uit hun nieuwe plaat die in oktober verschijnt herkenden.
Voor superieur visueel entertainment moest u overigens elders wezen, tenzij u genoegen neemt met een nors kijkende bassist die een surplace uitvoert op de vier podiumtegels die m toegewezen zijn sorry: van iemand die zichzelf Jono Mofo laat noemen, verwachten wij een tikje méér. De frontstage onderzeiken! Een fles whisky naar de mengtafel mikken in plaats van ze te delen met de drummer! En oké: Ackermann slingerde zijn gitaar een paar keer vervaarlijk in de rondte en dweilde er af en toe de podiumvloer mee, maar dat hebben wij Thurston Moore van Sonic Youth al een keertje te veel zien doen om daar van onder de indruk te zijn.
Hoogtepunt
Eentje: I Lived My Life to Stand in the Shadow of Your Heart': vier minuten subliem verklankt luduvudu, gevolgd door evenveel minuten zinloze noise. Nu al met stip onze favoriete song van het najaar.
Quote
Feit: Ackermann communiceert nog spaarzamer dan zijn grote voorbeeld Kevin Shields van MBV.
