Review: Absynthe Minded op Leffingeleuren 2012

Nog geen twee maand is het geleden dat we Absynthe Minded zagen in Dranouter. Het verdict toen: het vriendenclubje van Bert Ostyn klinkt beter dan ooit. Wij dus benieuwd of er iets veranderd is in die kleine twee maand. Was het een toevalstreffer? Ons verdict na Leffingeleuren: Nein!

‘If it ain’t broke don’t fix it’ is de spreuk die aan de muur hangt in het repetitielokaal van Absynthe Minded. De setlist voor Leffinge leek immers erg veel op die van Dranouter. Maar een kniesoor die daarover struikelt: het was niet broke, dus geen nood tot fixen.

Verrassingen zouden we dus niet krijgen, dan maar zoeken naar bevestiging van ons eerder oordeel. En of we bevestiging kregen: Envoi deed nog steeds elke bakvis in een straal van honderd meter onhoudbaar gillen en hartjes vormen met de handen, Crosses stond nog steeds heftig te trappelen alsof het hete kolen in de zolen had, Space bevestigde zijn rol als aspirant-klassieker, violist Renaud Ghilbert stond nog steeds werkloos te wezen in My Heroics, Part One en de Bert Ostyn uit Little Rascal zouden we nog stééds geen geld lenen.

Het was de vijfde keer op rij dat Absynthe Minded mocht aantreden op Leffingeleuren. ‘In de zak’, zou je denken. ‘Dan neem je al eens wat gas terug.’ Nou, nee.

Hoogtepunt?

We wéten dat Triggerfinger eerder dit weekend op de planken stond in Leffinge, maar die gitaarsolo van Ostyn in Plane Songs chrééuwde bijna om de titel Solo van Leffingeleuren 2012.

Dieptepunt?

Beetje lullig: de jongens van Absynthe Minded die in het volle licht en voor een volle tent zelf hun soundcheck doen en dan weer afgaan voor hun grote opkomst.

Blikvanger?

Die lichtshow blijft een indruk nalaten. Letterlijk. Ons netvlies was nog maar net hersteld van de vorige doortocht.

Quote?

Bert, I am your Moodswing Baby!– De boodschap op het bordje van bakvis nr. 264 in het publiek. Grappig detail: Moodswing Baby werd níét gespeeld die avond.

Applausmeter?

undefined