Review: AC/DC - The Reissues
Sinds het voorjaar wordt het volledige oeuvre van AC/DC in zeer verzorgde pakketjes van vijf cd's opnieuw op de markt gegooid. De derde en laatste box is nu uitgebracht, wat ons officieel in staat stelt de balans op te maken.
De hamvraag: wat moét...
Sinds het voorjaar wordt het volledige oeuvre van AC/DC in zeer verzorgde pakketjes van vijf cd's opnieuw op de markt gegooid. De derde en laatste box is nu uitgebracht, wat ons officieel in staat stelt de balans op te maken.
De hamvraag: wat moét u van AC/DC in huis hebben? Om te beginnen: alles met Bon Scott, ex-zeeman, ex-scheepshoorn en één van de meest onderschatte soulzangers aller tijden. In 1980 stikte hij na een nachtje power drinking op de achterbank van zijn wagen in zijn eigen braaksel. Scott zong mee op vijf platen; de eerste was 'High Voltage', AC/DC's in 1974 in tien dagen opgenomen en pas in 1976 in Europa uitgebrachte debuut - Malcolm Young was negentien, broer Angus veertien. 'It's a Long Way to the Top (If You Wanna Rock 'n' Roll)', de openingstrack op 'High Voltage', zou voor de liefhebber van niets-in-de-mouwen-rock-'n-roll moeten volstaan om zich blindelings de volgende vier platen van AC/DC aan te schaffen. Te weten: 'Dirty Deeds Done Dirt Cheap', 'Let There Be Rock' (vrijdagmiddag, job done, en dan kant 1 opzetten: nog steeds stress, geld terug!), 'Powerage' (de favoriete plaat van Keith Richards), de live-klassieker 'If You Want Blood You've Got It', en de machtige mijlpaal 'Highway to Hell', waarna Bon Scott zich naar the big pub in the sky hees.
Over naar AC/DC, deel 2. Brian Johnson, een heel erg goeie schreeuwer, kwam Bon Scott vervangen (hij maakte zijn debuut op 29 juni 1980 in België). 'Back in Black' schoot naar de top van de hitlijsten en AC/DC werd in één klap veroordeeld tot het vullen van stadions. Niet dat dat noodzakelijkerwijs overbodige platen opleverde. Zo staan op 'Back in Black' ontegensprekelijk de beste AC/DC-riffs en de beklijvendste composities ('You Shook Me All Night long', 'Hells Bells', 'Shoot to Thrill'!). 'Who Made Who' en 'For Those About to Rock We Salute You' zijn ook lang geen slechte platen, 'The Razor's Edge' bevat het onnavolgbare 'Thunderstruck', en zelfs op de dubbele versie van 'Live' staat niets waardoor u zich bekocht zult voelen. Maar zoals een vriend onlangs opmerkte: 'Stel je voor dat Bon Scott nog had meegezongen op 'Back in Black'.'
Geen slecht woord over Brian Johnson, maar laten we het zo zeggen: wij gaan in december niet naar The Doors met Ian Astbury van The Cult kijken. Of misschien ook wel, maar daarna leggen we gewoon weer 'LA Woman' op. Nu gaan wij naar 'Let There Be Rock' luisteren, loeihard. Hell ain't a bad place to be.
