Review: Aereogramme - Sleep and Release
Wie een zwak heeft voor platen die verzuipen in hun eigen pretentie en het wachten op de nieuwe Muse beu is, kunnen wij van harte 'Sleep and Release', de tweede van het Schotse Aereogramme, aanbevelen. Ze hebben evenveel ambitie als Billy Corgan ten ...
Wie een zwak heeft voor platen die verzuipen in hun eigen pretentie en het wachten op de nieuwe Muse beu is, kunnen wij van harte 'Sleep and Release', de tweede van het Schotse Aereogramme, aanbevelen. Ze hebben evenveel ambitie als Billy Corgan ten tijde van 'Mellon Collie and the Infinite Sadness' en Brian Wilson in de periode van z'n geaborteerde superplaat 'Smile', maar helaas veel minder talent. Ze kunnen wél rocken, getuige de kopstoten 'Indiscretion #243' en 'No Really, Everything's Fine', maar daar zijn ze niet tevreden mee. En dus moet er hier een flard industrial, daar een streep metal en nog ergens anders een beetje pop worden toegevoegd, én moet bovendien het wankele wereldbeeld van zanger Craig B. in vijftig minuten tijd aan de mensheid worden uiteengezet. 'Black Path', waarvan het refrein verre familie is van 'Tonight, Tonight' van The Pumpkins, 'A Simple Process', dat zich in de intro waagt aan iets wat Trent Reznor lang geleden al veel beter deed, de flauwe Manic Street Preachers-pastiche 'Wood', en de door strijkers opgepompte ballad 'In Gratitude': ze gaan stuk voor stuk ten onder aan bombast. Als excuus komt Aereogramme aandragen met hun bewondering voor The God Machine, maar die produceerden wel een orkaan van geluid die een dinerende Jos Van Oosterwijck moeiteloos wegblies. Nog veel boterhammetjes eten, jongens.
