Review: Air - Moon Safari
Aan het Parijse Gare Du Nord speelden zich in 1997 vreemde taferelen af. Heelder Eurostars vol hippe A & R-mensen en journalisten van glossy tijdschriften treinden van Londen naar Parijs, sloegen een bezoek aan de Eiffeltoren en het Louvre over e...
Aan het Parijse Gare Du Nord speelden zich in 1997 vreemde taferelen af. Heelder Eurostars vol hippe A & R-mensen en journalisten van glossy tijdschriften treinden van Londen naar Parijs, sloegen een bezoek aan de Eiffeltoren en het Louvre over en trokken naar de Parijse nachtclubs om er nieuw talent te ontdekken. Sinds Daft Punk zich al disco-pogoënd een weg naar zowat ieders hart baande, is Parijs immers zo hot als een eerst in tabasco ondergedompelde, en dan in een bord pili-pili gerolde groene peper. Maar leverde die jacht op hip talent tot nog toe veel op? Nee. Oké, Etienne De Crécy's 'Superdiscount'-geremix werkt na drie glazen champagne aanstekelijk, en het vettige clair-obscur van Motorbass mogen ze van ons nog een tijdje onder, tussen en boven het beste van Daft Punk draaien. Al de rest (DJ Cam, Saint-Etienne,...) is zoals wij dat hier noemen 'zelfs in het genre ongenietbaar'.
En nu is er het Parijse Air: een duo verslingerd aan all things kitsch. U kent dat volkje: ze gaan iets drinken in een duivenlokaal omdat 'het behangpapier daar zo tof is'. Ze dragen een witte sous-pull. Ze betalen te veel voor hun sixties-meubelen. En nog het ergst van al, als ze naar Lionel Richie's 'Hello' luisteren letten ze op het arrangement en niet op de schitterende tekst - 'Are you somewhere being lonely/ or is someone lovin' you? Geef nu eindelijk toe: kitsch-liefhebbers zijn moreel bankroet, en als wij hen nooit een kans geven, is dat volkomen terecht.
Dit alles om duidelijk te maken dat we niet van plan waren mild te zijn voor 'Moon safari' van Air. Daarom schrikken wij van onszelf als we het schijfje een achtste keer draaien. Want Air maakt - daar komt niemand onderuit - kitsch van het zuiverste soort. Air kabbelt zonder diepgang. We bedoelen: 'Sunday morning' van The Velvet Underground en 'No surprises' van Radiohead kabbelen ook, maar bevatten onderhuids drama, Air is zo plat als een vijg en blijft aan de oppervlakte zoals, euh, het arrangement van 'Hello'.
Daarom twee vragen. 1. Wat bezielt ons? 2. Did somebody put something in our drink? Air opent met de simpele strekoefening 'La femme d'argent': gewoon laagjes synthesizer boven laagjes Moog-synthesizer; het ultieme niets, en dan nog op een dieet van drooggevroren astronautenvoedsel ook. En zo simpel, er roept zelfs niemand: 'Ladies and gentlemen, we're floating in space.'
Jesus. Fuck. Stop. Zelfs de single 'Sexy boy', die de plaat vooraf snelde - op de radio hoorden we er niks in, maar we zullen een keer te veel zijn afgeleid door de sterke metaforen van Geert Houck en Mies Meulders - komt binnen als de betere pop van toen, stijl 'Video killed the radio star' van The Buggles. De song slaagt waar Gus Gus en Jimi Tenor vorig jaar jammerlijk faalden wegens té onnozel. Of omdat ze meer aan de gimmick dan aan de song dachten, u mag kiezen.
Toegegeven, soms is Air amper te harden. In 'All I need' worden Nicolas Godin en Jean Benoit Dunckel bijgesprongen door de Amerikaanse Beth Hirsh. 'All I need' schiet tekort als song. In de sector vrouwenstemmen plus vreemde lo fi-elektronica ligt de lat overigens bij Beth Orton en niet bij Stereolab, vrienden. In 'Ce matin-là' vraagt men ons zelfs aan een Burt Bacharach-trompet te wennen. Men vraagt te veel.
Maar Air slaat terug. 'Talisman' lijkt een remix op kousenvoeten van de intro van Paul Wellers 'You do something to me', maar het wérkt. 'Remember' stelt Eels aan Visage voor, en belandt qua sfeer bij Grandaddy, ook al omdat ELO nooit ver weg is. 'Remember' maakt nog het best duidelijk waarom Air doel treft. De song klinkt behoorlijk ik ben elf en verwacht nog zoveel van het leven. En Air kijkt net als Grandaddy naar de toekomst vanuit het comfortabele verleden. De Moog-synthesizer helpt een handje. De Moog is anno 1998 het muzikale equivalent van het strakke Star Trek-truitje: een attribuut om vanuit een rooskleuriger verleden naar de onzekere toekomst te reizen. Vanaf dan kan 'You make it easy' niets meer verkeerd doen, ook al is Beth Hirsh plots Karen Carpenter geworden. Of neem 'New star in th
