Review: Aloe Blacc op Rock Werchter 2011 (Pyramid Marquee)
Zijn artiestennaam mag als waarschuwing gelden: de Amerikaanse soulzanger Aloe Blacc, die eigenlijk ook maar gewoon Egbert Nathaniel Dawkins III heet zoals wij allen, bleek inderdaad zo smooth als het van shampoo bekende plantenextract aloë vera. Prachtig glanzend haar, dat wel.
Het optreden
Grosso modo heeft Aloe Blacc één echte showstopper in huis, 'I Need A Dollar', waar hij zijn hele show rond bouwt. Dat is niet verboden - 'I Need A Dollar' is een aardig en vooral buitengewoon catchy deuntje - maar als basis voor een optreden is het allicht wat pover. Na de niet onaardige opener 'You Make Me Smile' en de charmante Velvet Underground-cover 'Femme Fatale' was het dus vooral opbouwen geblazen naar dat éne nummer, dat de tent naar believen aan het swingen kreeg. In de tussentijd maande Aloe Blacc het publiek aan om luidkeels 'Peace!' te roepen, om de handjes in de lucht te gooien as if we just don't care, om zo hard als we konden de naam van de persoon naast ons te scanderen (geen idee hoe de beste man heette, maar hij zag er niet uit alsof hij het erg op prijs zou stellen) en om diezelfde persoon vervolgens ook nog eens innig te knuffelen. We thought not.
Het goede nieuws: Aloe Blacc, zo gelikt als hij mag zijn, heeft een ronduit gewéldige soulstem - Marvin Gaye voor de eenentwintigste eeuw, zonder overdrijven. En zijn zeskoppige begeleidingsband - van de Danny Devito op bas tot het tweetal rastabroeders op toeters -is top. Gezellig festivalvoer, kortom, maar ook weer niet erg veel meer dan dat. Een beetje zoals de braadworst met mosterd die uw dienaar op het punt staat naar binnen te werken.
Hoogtepunt
U mag één keer raden.
Quote
'Waarom hebben wij toch niet van die heupen?'(Onze collega van Het Belang van Limburg - zo wit als sneeuw - zou willen dat hij kon dansen als een neger)
