Review: Alt-J op Rock Werchter 2013 (The Barn)

Hoeveel tergende schoonheid kan een mens aan, en hoeveel suikerige ontroering? In The Barn veranderde Alt-J uw leven.

Of het nu het tranentrekkend mooie 'Intro' was, het in een kek pakje gestopte 'Ripe & Ruin' of het porseleinen 'Tessallate', telkens begon kippenvel in slordige bataljons over mijn rug te trekken, en klom er koorts in mijn hoofd. Of het nu het tere en tengere 'Buffalo' was, het kranig openbloesemende 'Fitzpleasure' of het naar Pinback wijzende 'Breezeblocks', altijd ging er iets bijzonders in The Barn hangen - een euforische kwetsbaarheid die de lucht dik en warm maakte.

'Hoe schoon is het groepje toch dat ons 'An Awesome Wave' geschonken heeft - die samenscholing van briljante, met je hartspier fuckende liedjes?'

Hoe schoon is het groepje toch dat ons 'An Awesome Wave' geschonken heeft - die samenscholing van briljante, met je hartspier fuckende liedjes? Hoe opwindend is het niet om een bandje te kennen dat een song één keer maakt en daarna nooit meer? Hoe ontroerend is het om te zien hoe Alt-J live zo zorgzaam vadert over die songs - ze uit het snoeppapier wikkelt en ze in babyroos naakt presenteert?

Hun weerloosheid, ons geluk: Alt-J was deltavliegen in je eigen verwarde kop.

Het moment

'Matilda', dat zo euforisch onthaald werd als een nieuwe misdienaar in een sacristie.

Het publiek

Adembenemend charmante hipstermeisjes en hun lelijke vriendjes maakten van The Barn een smoezelige zweethut met binnenin een prachtig geheim - dat énige groepje daar op het podium.

Quote

'Vijf dagen na elkaar opgetreden, en jullie zijn met ruime voorsprong het fijnste publiek.' Frontman Joe Newman zag er ook opvallend ontspannen uit.

Tweet