Review: Amatorski en Intergalactic Lovers (Les Nuits Botanique)

Zowel Amatorski als Intergalactic Lovers brachten in 2011 een wondermooie debuutplaat uit. Woensdagavond stonden beide bands op Les Nuits Botanique. Onze Man was erbij.

Amatorski ***

Amatorski kwam woensdag weer thuis na - check hun blog op deze site! - een tour door Engeland en Nederland. Voor ze weer vertrouwd bedlinnen onder de kont kregen, mochten Inne Eysermans en co met het mooiste vanop 'TBC' - die wonderlijke debuutplaat - het Koninklijk Circus in Brussel komen aankleden.

En dat deden ze goed. Met een kniebuiging voor Massive Attack en veel handkusjes aan Portishead, jazeker, maar toch vooral met een eigen stem. Tintelende slaapliedjes die duistere nachtmerries werden, ijle wegvliegertjes die tegelijk als onheilspellende waarschuwingen begrepen konden worden: Amatorski is ook live plonsen in romantiek.

'Soldier' was het voorspelbare hoogtepunt: een in oud sepia geverfde droom. En dat er straks een even geweldige tweede plaat komt, deed nieuwkomer 'Cyrk' vermoeden: een teder kleinood, druppend van uit de Balkan geïmporteerde weemoed.

Amatorski live is geen hups breezerfeestje: voor dat frêle luisterfluister met postrockerige uitlopertjes gaat een mens best zitten. De spanningsboog stond niet altijd even strak, en hier en daar klonk het me te tot op de millimeter juist - alsof de groep té veel gestudeerd heeft op de eigen nummers.

Maar da's detailfetisjistenkritiek: door het feetje Inne Eysermans rondgeleid worden in haar mystieke sprookjesbos is een éér - maar opgelet: er groeien paddo's onder de braamstruiken, het plaatselijke Roodkapje heeft van haar maagdenvliesje niets meer heel, en de hond van de boswachter kijkt er boos loensend uit z'n ogen.

Intergalactic Lovers ***

Na Amatorski kwam Intergalactic Lovers, een jaar na de release van debuut 'Greetings and Salutations', losjes aantonen dat het live net zo begeesterend is als op plaat.

Dat ze erg zenuwachtig was, liet frontvrouw Lara Chedraoui weten, al was daar weinig van te merken in knappe uitvoeringen van songs als 'Fade Away' en 'Look At These Boys', waarin dat melancholieke knikje in haar stem erg mooi uitkwam. Ook de Lovers hadden een nieuwe song bij, trouwens: 'No Regret' scoorde toch een flinke zeven op de PVDD-potentieladder.

Een hoogtepunt? Toch maar 'Drive', een liedje dat ik altijd kan lijden, en dat in de versie in het Koninklijk Circus klonk als PJ Harvey op alcopops. En wat hou ik van PJ Harvey op alcopops.

Toen moest moois als 'Shewolf', 'Bruises' en 'Howl' nog komen: de laatste zenuwen weggekucht en het publiek in een behaaglijke trance gelokt tekende Intergalactic Lovers voor een bedwelmende finale. Chedraoui en co kwamen nog terug voor twee encores: tussen 'Feel For You' en mij zal het wel nooit wat worden, maar het bij Kris Kristofferson geleende 'Help Me Make It Trough The Night' was, welja, het beste medicijn tegen een donkere nacht.