Review: An Pierlé - Helium Sunset

Voor we beginnen: mag ik de An Pierlé-haters vragen toch even door te lezen? An Pierlé is er namelijk in geslaagd haar songs te ontdoen van de eigenzinnigheden die sommigen zo irriteerden, terwijl ze niettemin geheel zichzelf is gebleven.
'Sorry'...

Voor we beginnen: mag ik de An Pierlé-haters vragen toch even door te lezen? An Pierlé is er namelijk in geslaagd haar songs te ontdoen van de eigenzinnigheden die sommigen zo irriteerden, terwijl ze niettemin geheel zichzelf is gebleven.

'Sorry' biedt mooie gitaren, en een haast onhoorbaar en daarom zo intrigerend gregoriaans koortje, en sfeervolle stoorgeluiden op de achtergrond. 'As Sudden Tears Fall' klinkt alsof het huisorkest van PJ Harvey zich van opnamestudio heeft vergist - góéd, dus. En ook hier blijkt meteen dat het beperkte opnamebudget maximaal rendeert: door subtiel en efficiënt gedoseerde geluidseffecten lijkt de sound veel voller dan hij is. Ik zou niemand aanraden met zijn/haar lief als producer een plaat te maken, maar in dit geval bleek het overduidelijk een geslaagde operatie. Het duet 'Nobody's Fault' haalt de banden nog wat aan, middels de tweede stem van meneer Pierlé.

'Sister' lijkt van ver op 'Out of the Blue' van Roxy Music, maar niet genoeg om van plagiaat te spreken, en de song ontspint zich als een meeslepend georkestreerde chaos die voor één keer geen pseudo-artistiek gewank is. Ik kijk uit naar de live-versie. Dat geldt ook voor 'Sing Song Sally', dat de mosterd haalt bij Roxy, Patti Smith en Nirvana, maar ook swingt, en door z'n ruige groepsgeluid definitief komaf maakt met Pierlés meisje-met-zitbal-en-piano-imago.

'Kiss Me' is zo lieflijk, sfeervol en laidback dat het bijna een slaapliedje is, a lullaby, zoals de Engelsen zo mooi zeggen. En alweer haalt een met minimale middelen rijk lijkend arrangement middels een als in trance herhaalde sample ('Kissmekissmekissme...') het onderste uit de kan. 'Helium Sunset' zelf is boeiend, maar breekt met de traditie dat een plaat naar het beste nummer wordt genoemd. 'Once Again' heeft een mooie melodie, een koortje (Pierlé in kwintet met zichzelf) en Joost Zweegers op bas. 'Leave Me There' neemt z'n tijd, een teken dat men belang heeft gehecht aan de sfeer. De verborgen track 'Here in the Woods' is wat de Amerikanen onder weird & wonderful zouden rangschikken; hoe muzak zou klinken als ze gemaakt werd door Tom Waits.

Van Humo's Rock Rally-finalisten verwachten we altijd een stap vooruit. 'Helium Sunset' is een sprint voorwaarts, gevolgd door ter plaatse rust. Het is geen meesterwerk, en ook niet de beste Belgische plaat aller tijden, maar wel een plaat die haar critici ontwapent en haar fans verblijdt: méér van hetzelfde, maar anders en beter. Wilt u overigens noteren dat we Tori Amos geen enkele keer vermeld hebben?