Review: Annie Lennox - Bare

Op de hoes ziet Lennox eruit alsof ze, in kalk gedompeld, de achterkant van de hel gezien heeft; zo ook klinkt de muziek. Op haar eerste cd met nieuwe songs in elf jaar legt ze met chirurgische precisie haar gekwetste hart bloot.Man ervan door. Kloot...

Op de hoes ziet Lennox eruit alsof ze, in kalk gedompeld, de achterkant van de hel gezien heeft; zo ook klinkt de muziek. Op haar eerste cd met nieuwe songs in elf jaar legt ze met chirurgische precisie haar gekwetste hart bloot.
Man ervan door. Klootzak. Maar terwijl anderen in zo'n geval eczeem of een mensonvriendelijke neurose kweken, maakt Lennox popsongs: 'Bare' is een soort 'Blood on the Tracks', zij het voor yuppen.
Dat ze kan zingen, is bekend: wij herinneren u graag aan de handvollen hits die ze als Eurythmic samen met Dave Stewart maakte - alsof het geen moeite kostte. De ijskoude postmoderne soulstem is gebleven, maar het commerciële zwijn dat Stewart was is vervangen door goed zij het bijlange niet zo getalenteerd volk, waardoor de teksten dikwijls interessanter zijn dan de muziek.
Opener 'A Thousand Beautiful Things' zet de toon: mineur, dat spreekt, met een vrouw die heel hard d'r best doet om te geloven dat het glas nog halfvol, maar daar niet echt in slaagt. Er zit méér Enya in dan goed voor haar is, maar dit terzijde.
'Pavement Cracks' is Eurythmics light: zoemende synths monden uit in blieps uit de jaren '80. 'Honestly' is dan weer haast te schmalzy om goed te zijn: hier wordt rakelings gebalanceerd op de grens van het Lionel Ritchie-dom.
I am a mature woman, facing up to the failed expectations of life, legt ze omstandig uit op het hoesje, en die bittere boodschap geeft de hele cd, hoe zoetgevooisd Lennox ook is, iets navrants. ......... Die eerlijkheid wordt pijnlijk in 'Wonderful', een bijzonder slepende sleper over een - natuurlijk - onbereikbare ex.
Echtscheidingspijn wordt het beste verwerkt via een infuus van trage songs blijkt hier, want de uptempo tracks zijn Familie Doorsnee-songs die niet bijblijven. Maar àls het goed is is het meteen ook heel goed: in 'The Saddest Song I've Got' verwoordt ze haar droefheid zo poignant dat de rillingen je er in roten van twee van over de rug lopen. In 'Erased' probeert ze de trouweloze schoft te wissen als was hij een computerbestand: het klinkt wat geforceerd, maar op het einde van de song ga je nog voor haar supporteren ook.
'Bare' is het muzikale equivalent van 'Niets te verliezen en toch bang' van Renate Rubinstein: prachtig boek, prachtige plaat.