Review: Arctic Monkeys (Vorst Nationaal)
Arctic Monkeys in Vorst? De selfie van een generatie. En een bezopen goed concert.
Wanneer Arctic Monkeys het gewonnen had, zaterdagavond in Vorst? Na twintig seconden al. Opener 'Do I Wanna Know?'had zoveel statige allure, zoveel overrompelende grandeur: een bloedzakje euforie. Het bleek de opmaat voor een bezopen goed concert. En dat had te maken met de songs, met de frontman en met u.
'Glorie en opwinding, rauwheid en glam, Sheffield en LA, seks en nog eens seks'
De songs? Voor een groepje jongens die nog in luiers ronddarden toen U2al zes platen uithad, heeft Arctic Monkeys - één van de weinige bands die muziek maakt waar je op kan crowdsurfen én Proustbij kan lezen, zij het allicht niet tegelijk - een indrukwekkende back catalogue. Nog geen dertig zijn Alex Turner en z'n maats, maar ze hebben wel al vijf albums uit, met het nieuwe 'AM' als gestileerd hoogtepunt. Daaruit kwam 'I Want It All'- een primeur, want voor het eerst op de setlist.
Ook 'One for the Road' (catchy als een kundig gehanteerd vlindernetje), 'Arabella'(opwinding en hunker in één handzaam pakket), 'No. 1 Party Anthem' (een majesteit van een song) en 'I Wanna Be Yours' dealden in elegant verlangen. En dan was er nog de existentiële levensvraag 'Why'd You Only Call Me When You're High?'- omdat ik er soberniet het lef voor heb, Alex.
Ook het oudere werk klonk chic et sympa. Het gejubel dat 'Dancing Shoes' heet, de ongemakkelijke paringsdans die 'Don't Sit Down 'Cause I've Moved Your Chair' is, de vlekkerige weemoed die 'Cornerstone' optilt: zo mooi. 'Old Yellow Bricks' was hooliganisme, maar dan met stijl; 'Pretty Visitors' punk, maar punk waar op te neuken valt. En alles daarrond en daartussen was glorie en opwinding, rauwheid en glam, Sheffield en LA, seks en nog eens seks.
De frontman? Alex Turner is niet langer de glazig uit z'n ogen blikkende nonchalantico. Ergens tussen Sheffield en LA - want daar wonen de Monkeys tegenwoordig - is de speelse, sexy poseur geboren. Eentje met maniertjes, maar góéde maniertjes, en met de heupen van Elvis en de dwingende star quality van Bryan Ferry. En jawel: met looks die secundaire geslachtskenmerken vervroegd doen uitbreken.
En wat u er tenslotte precies mee te maken had? De hipstermeisjes waren vergeten hun BH aan te doen, de indiejongens scandeerden elke lettergreep mee, en samen braken ze het kot af - Arctic Monkeys in Vorst was één grote selfievan een generatie. Er was funky verdriet, gecultiveerd verlangen, stekelig sentiment. En er was wiskunde: riff + melodie = euforie.
Het moment
Het overdonderend vitale 'I Bet You Look Good on the Dancefloor': Vorst werd een zegedronken spionkop.
Het publiek
Looked good on the dancefloor.
Quote
'I am yours, Brussels. But tell me: are you mine?' Alex Turner gooit er, net voor laatste bis 'R U Mine?', een retorisch vraagje tussen.
Tweet
