Review: Arctic Monkeys - Whatever People Say I Am, That's What I'm Not
Paniekkkk! Hoe anders moeten wij verklaren dat de platenmaatschappij van de Arctic Monkeys de release van hun debuut-cd ijlings vooruitschoof wegens voortijdig gelekt op het internet, maar nu laat weten dat ze dat doet 'omdat een release niet altijd uitgesteld maar ook eens vervroegd mag worden'? Hahaha. Terwijl het de duivel verzoeken was natuurlijk.
Zoals de meeste hypegroepjes van het moment (goeie en andere) was Arctic Monkeys dankzij het net al bij een forse schare fans bekend toen er via de 'gewone' kanalen nog nauwelijks een noot van het viertal te beluisteren viel - alleen de vooruitgestuurde cd-single 'I Bet You Look Good on the Dancefloor', die in oktober vorig jaar meteen doorschoot naar de hoogste regionen van Humo's & StuBru's 'Arriba!'-lijst. Volgens de nieuwste marketingregels werden voor- en nadien op diverse blogs en community-sites oordeelkundig demo's, livetracks, downloads en andere teasers achtergelaten, en de rest is geschiedenis: de groep stoomde door naar de roem, zelfs zonder 'echte' cd op het visitekaartje.
Zo zong begin november, in de piepkleine Rotonde in de Brusselse Botanique, een uitgelaten publiek van overwegend Britse Euro-kids uit de rand bijna elke song van de hyperkinetische Alex Turner woordelijk mee, terwijl die liedjes officieel niet eens bekend hoorden te zijn. Het was een memorabel concert, op hetzelfde minipodium waar een paar maanden eerder ook de Kaiser Chiefs zoveel indruk hadden gemaakt. Alleen professionele kniezers stapten die koude novemberavond niet opgefokt de hoofdstedelijke nacht in. Dat men onderweg de aandrang voelde hier en daar een verlichtingspyloon uit te wrikken: u wilt niet wéten wat men vroeger op de muziek van The Beatles of The Stones zoal uitvrat.
Dat soort brallerige feelgood-zaterdagnachtmuziek maakt Arctic Monkeys dus, ergens tussen die van Kaiser Chiefs en Franz Ferdinand in, maar: pittiger, meer door ADHD gedreven en met teksten - schetsen van het dagelijks leven - die er op de wijze van Ray Davies & The Kinks ook waarlijk toe doen. Very (Northern) British indeed. Grijnzende popmuziek die voortborduurt op wat Kinks, Beatles, Stones en Small Faces in de jaren zestig op gang brachten, Clash, Sex Pistols, Jam en Buzzcocks later voortzetten, Smiths, Blur en Stone Roses op hun manier invulden en Kaiser Chiefs, Franz Ferdinand of Libertines vandaag de dag updaten. Als u na al die namedropping nóg niet weet wat wij bedoelen, loop dan maar in een wijde boog om 'Whatever People Say I Am, That's What I'm Not' heen, want dan is knisperende Britpop niks voor u.
Op dit debuut staan de van het internet bekende songs - hier evenwel volgens de regels van de kunst afgemixt en geproducet - en maar een paar nummers die de hippe blogger níét zal kennen. Bijna alle dertien goed. Want gewiekst als-ie is, blijkt Turner toch vooral zijn beste nummers als lokkertjes vooraf te hebben vrijgegeven: de eerste single, 'Fake Tales of San Francisco', 'Riot Van', 'Perhaps Vampires Is a Bit Strong But...', 'When the Sun Goes Down', 'From the Ritz to the Rubble' en 'A Certain Romance'.
Ons exemplaar, dat nog veelzeggend 'To be confirmed' als werktitel meedraagt, is intussen behoorlijk beduimeld en dringend aan vervanging toe, maar of we ons de songs ook op het einde van het jaar nog scherp zullen herinneren? Met de overspannen NME-quote - 'Our Generation's Most Important Band' - zijn we het alvast (nog) niet eens. Dé omschrijving van de Arctic Monkeys komt tot nader order van de argeloze Humo-man die 'de Monkeys als The Van Jets vindt klinken'. Laat Humo's Rock Rally 2006 in alle hevigheid voortgaan: we hebben er zowaar goesting in.
