Review: 'Atoms For Peace' in de Lotto Arena
Thom Yorke? Toen ‘Amok’, de debuutplaat van zijn Atoms For Peace, net uit was, zei hij over de songs dat het jammer zou zijn als er op concerten gewoon naar geluisterd werd. Omdat ze in de eerste plaats op maat van de dansvloer waren gesneden, benadrukte hij. Ze moesten de hartenklop worden van feesten waar meer gepraat wordt met de benen dan met de klep.
Als hij er nu nog steeds zo over denkt, heeft hij het podium van de Lotto Arena, gisteren dinsdagavond, met een lichte teleurstelling verlaten. Er wérd af en toe gedanst – tijdens een uitzinnig ‘Harrowdown Hill’ bijvoorbeeld, of tijdens ‘Reverse Running’, cocktail jazz voor krankzinnigen. Maar toch vooral geluisterd. Met afgesneden adem, of gewoon voorovergebukt om een kin van de vloer te rapen.
Atoms For Peace is live een project met geweldige muzikanten, nul gimmicks en slechts één halve kostuumwissel. Wel een stuk of wat vermeldenswaardige instrumenten. De berimbau, bijvoorbeeld: iets éénsnarigs uit Brazilië. En dan dat ding dat we niet weten te benoemen, maar er uitziet als een tienarmige kapstok met snelkookpannen aan vastgeknoopt. Oók een wonderlijk instrument: Flea. Niet alleen zijn basgitaar, Flea zelf. Hij was uw metronoom van dienst, gisteren: het ritme viel op de kwartseconde van zijn gelaatsuitdrukking af te lezen. Wie dacht dat hij zijn losgeslagen Peppers-basstijl voor de gelegenheid zou vervangen door een meer kunstzinnig verantwoorde pose, zat ernaast. En ook: we komen net terug van vier dagen Werchter, waar de menselijke fauna in al zijn vormen en gradaties van geilheid aanwezig was, en we hebben er niemand zo elegant in een rokje weten hupsen als Flea tijdens ‘Cymbal Rush’.
Mooie momenten: Nigel Godrich op gitaar en een slappende Flea, kop tegen kop. Of: Yorke die (‘Who would like to relax a little? I know I do’) een verstillend ‘The Present Tense’ inzet. De song ‘Amok’, afsluiter van de eerste bisronde, was – net als op plaat – een van de hoogtepunten: het geluid van een gek geworden bijenzwerm, met de basgitaar als stoorzender en de drums in overdrive, een van hun songs waarin lawaai en melodie hand in hand een blokje omlopen. ‘Unless’ toonde zich een bloedgeile moderne mantra waarin Mauro Refosco en Joey Waronker zich opgejut wisten door een sensueel-bezwerend ritme en een zonder meer vochtige baspartij.
De eindbalans. Kregen we vanavond mee: tien songs in de reguliere set, en zeven bisnummers. Bijna alles van de Atoms For Peace-plaat (hebben we niét gehoord: ‘Judge Jury and Executioner’ en ‘Stuck Together Pieces’), en een groot deel van ‘The Eraser’, Yorkes soloplaat uit 2006.
Plus één oud Radiohead-nummer: ‘Paperbag Writer’, een b-kantje uit de ‘Hail to the Thief’-periode. En vooral: ‘Rabbit in your Headlights’, de UNKLE-song (check, als u dat nooit eerder deed, vandaag het volledige ‘Psyence Fiction’ van UNKLE, en voel dat het krabt op plaatsen waarvan u niet eens wist dat u er jeuk had). ‘Rabbit’ was Yorke op zijn best: een magistrale valse trage die vijftien jaar na datum nog steeds als een mokerslag aankomt.
Atoms For Peace heeft gisteren geen levens veranderd, maar ze waren wel begeesterend, indrukwekkend in de volharding om recht op hun doel af te gaan, en we hebben ons geen seconde verveeld. Als Yorke écht teleurgesteld was – en aan zijn silly grijns op het einde viel af te lezen dat dat wellicht niet het geval was – is hij gewoon verwend.
